Debuutsoloalbum, uit 1973, van toenmalige drummer van Mahavishnu Orchestra, mmv. Mahavishnu-collega Jan Hammer (kb) en vloeiend gitaarwerk van Tommy Bolin (later in Deep Purple). Energieke jazzrock, iets rockier dan de moederband.
"Met deze 2CD levert Neal Schon weer een heerlijk portie gitaarwerk van hoog niveau. Met zijn oude Journey-maat Steve Smith op drums, zijn jazzrockpartner Jan Hammer voor de flitsende Moogsolo's en Igor Len voor de symfonische toetsentapijten, heeft hij een uitstekende bezetting om zijn oude stadionprogjazzrock weer eens van stal te halen. Meer dan anderhalf uur vliegen solo's, riffs en bombastische grandeur je om de oren. Soms zijn er rustpunten te bespeuren, vooral als het gaat persoonlijke statements naar zijn nieuwe liefde (Lady M) en zijn moeder. Schon ziet dit trouwens, getuige de titel van het nummer Airliner NS910, als zijn negende èn tiende soloalbum. Maar als hij zo rekent zouden dat het tiende en elfde album moeten zijn. Het met "Vortex" vergelijkbare "Electric World" was immers ook een dubbelaar. Overigens is er in de nabije toekomst nog meer van Schons gitaarwerk te genieten: de reünieplaat van de Santana-III-bezetting komt eraan en hij speelt nog immer met Journey." (René Yedema, Xymphonia)
Begin jaren 80 vormden de van oorsprong Tsjechisch toetsenist Jan Hammer (bekend van Mahavishnu Orchestra en als medewerker aan platen van Jeff Beck) en de Noord-Amerikaanse gitarist Neal Schon (ex-Santana, later succesvol met Journey) een duo, aangevuld met bassist Colin Hodgkinson, voornamelijk bekend van de Britse jazz- en bluesrockgroep Backdoor. Het drumwerk wordt opvallend genoeg verzorgd door Jan Hammer, die een lekkere losse groove uit z'n ledematen blijkt te kunnen schudden. Het eerste resultaat van de samenwerking was "Untold Passion", waar je de achtergrond van de twee veelal duidelijk terughoort aan het ingebrachte materiaal. Schon levert vrij standaard AOR-hardrockertjes, mét zang van diezelfde Schon, in de stukken die Hammer alleen in bracht wordt niet gezongen en horen we zijn jazzrockachtergrond duidelijk terug. Fraai is het 7 minuten lange titelstuk: een aangename Happy The Man-getinte 'carousselcompitie' is, waarin de heren de solo's afwisselen.
Begin jaren 80 vormden de van oorsprong Tsjechisch toetsenist Jan Hammer (bekend van Mahavishnu Orchestra en als medewerker aan platen van Jeff Beck) en de Noord-Amerikaanse gitarist Neal Schon (ex-Santana, later succesvol met Journey. In 1981 verscheen "Untold Passion", een aangename mengeling van de dan populaire AOR met seventiesjazzrock. Een jaar later is er al een opvolger middels "Here To Stay". Daar lijkt de commercie gewonnen te hebben, want de jazzrockinvloed is gedecimeerd ten faveure van meer AOR in Journey-stijl. Wat heet: er staat zelfs een Journey-nummer op waar de rest van die band ook op meespeelt. In tegenstelling tot het eerste album is "Here To Stay" bijna geheel gevuld met gezongen nummers. De titel van het tweede album was overigens niet profetisch, want na twee albums was het gebeurd. Schon kreeg het vast zeer druk met het toen bijzonder succesvolle Journey en Hammer zat solo ook in de lift, dankzij zijn soundtrackbijdragen aan de TV-serie Miami Vice.
"With this recording, Al di Meola thankfully left behind the pop-fusion sound that he had perfected with Jan Hammer. This was his first venture using the Roland guitar synthesizer and a drum machine. The technology used on this recording sounds dated, but the intent seems genuine. Jan Hammer's Miami Vice sound can be heard throughout, especially on "Sequencer"; di Meola places more emphasis on composition and production than on his famous technique. This turns out to be a refreshing change, but it would have been nice to hear him jam with Phil Collins on "Island Dreamer" rather than lying back on what turns out to be a disappointing collaboration. "Calliope" finds di Meola aligned with Bill Bruford and Tony Levin, although this too turns out to be a disappointment. Certainly a turning point in Di Meola's career, but hardly at the level of his later output." (Robert Taylor, Allmusic)
Bandleider- en ECM-debuut (1975) van de Amerikaanse gitarist, met Jan Hammer (kb) en Jack DeJohnette (d). I.t.t. tot z'n latere ECM-werk veel jazzrock-gerichter. Maar het geïnspeerde en opwindende samenspel overstijgt eigenlijk classificaties.
'Beyond the Mind's Eye is Grammy award-winning keyboardist/composer Jan Hammer's first solo album in over five years. The 14 tracks, composed for Miramar's new video album, are different than the Video soundtrack. The audio release is remixed, features extended arrangements, and has a bonus vocal track sung by Chris Thompson of The Manfred Mann Group. Known for his Miami Vice music, Hammer provides a potent fusion which is perfect for this arena where modern music meets the visual arts.
Instrumentaal album met downtempo-nummers. Met gastoptredens van Michael Brecker en Jeff Beck.
Acht hoogtepunten uit het vroege repertoire van toetsenist Jan Hammer (ex-Mahavishnu), uit de periode 1974-1979.
Johnson was in de seventies percussionist op vele jazzrock-standaardplaten, o.a. werk van toetsenist Jan Hammer. Op dit album uit 1980 is Johnsons gevarieerde, opzwepende percussie basis voor Hammers vette jazzrockspel. Johnson zingt ook soms. Derde muzikant is fluitist Jeremy Steig.
Wat klinisch rock-album uit 1985. De songs van James Young (Styx) zijn straight ahead (AOR-)rock, compositorische inbreng van de van oorsprong uit de jazzrock-wereld afkomstige toetsenist Hammer in een aantal nummers zorgt voor iets meer spanning.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
