Opname: 2008.\n"Stanley Clarke behoort met de betreurde Jaco Pastorius tot de meest invloedrijke bassisten van de jaren '70. Clarke speelde toen met o.a. Chick Corea, Dexter Gordon, Horace Silver en Gil Evans. Het meest bijzondere aan dit album is dat Clarke heel de plaat door kiest voor de akoestische in plaats van de elektrische bas. Ook al speelde Clarke reeds akoestisch op talrijke opnames, niet eerder maakte hij een akoestische trioplaat. Hij wordt bijgestaan door zijn oude maatje Lenny White (drums) en door de jonge Japanse pianiste Hiromi Uehara. Een perfecte combi: hier wordt werkelijk gemusiceerd op topniveau. De plaat bevat drie Clarke-originals, waarvan de opener "Paradigm Shift (Election Day 2008)" opgedragen werd aan Barack Obama. Wat Clarke hier allemaal laat horen is zonder meer verbluffend. Daarnaast komt Hiromi zeer sterk uit de verf en samen met de uitstekende White tilt ze het geheel op een hoger niveau. Een adembenemend trio; wie nog geen fan was van Clarke kan het nu gemakkelijk worden." (Rootstime.be)
Wat onbekendere RTF-plaat die vlak vóór de klassieker "Romantic Warrior" werd uitgebracht, na lange tijd in 2017 eindelijk weer leverbaar op CD (dure Japanse importversies niet meegerekend). "The fourth edition of Return to Forever was a band that emphasized the screaming wah-wah guitar of Al Di Meola and every electric keyboard Chick Corea could get his hands on to play furiously fast runs. Where the initial, airy Flora Purim/Airto/Joe Farrell edition gave way to the second undocumented group featuring Earl Klugh, and the third band with electric guitarist Bill Connors, this RTF was resplendently and unapologetically indulgent, ripping through riffs and charted, rehearsed melodies, and polyrhythms like a circular saw through a thin tree branch. Their immediacy and visceral power is why rock audiences were drawn to them, impressed by their speed-demon vagaries as much as their concern for musicality." (Michael G. Nastos, Allmusic; 3,5 uit 5 sterren)
In april 1982 gaf het van Return To Forever bekende drietal Chick Corea (piano), Stanley Clarke (contrabas) en Lenny White (drums) een tweetal concerten met saxofonist Joe Henderson. Eén in New York en eentje twee dagen later in Los Angeles. Het is dan wel deels een Return To Forever-reünie, muzikaal worden hier totaal andere paden bewandeld. Zoals al aangegeven spelen de heren hier akoestisch en het gebodene ligt in het hard- dan wel postbop-idioom en heeft niets van uitstaan met de fusion van de moederband. En met Joe Henderson is een expressieve tenorsaxofonist binnengehaald, die gewend is tegen de randen van de freejazz aan te spelen. De omstandigheden - snel georganiseerd en nog allerlei vliegvertragingen door slecht weer ook - geven het concert een fijne spontane feel en vooral Clarke en White spelen veel losser dan we van deze powerritmekanonnen gewend zijn. Regisseur Gary Legon werd ten tijde van de DVD-release, 20 jaar na dato, geïnterviewd. Hij vertelt uitgebreid over de bijzondere totstandkoming.
Concert uit 1994 van gelegenheidsgroep, met naast Miller (b) en Petrucciani (p) ook Kenny Garrett (saxen), Bireli Lagrene (g) & Lenny White (d). 3 lange tracks met veel improvisatie. Toch geen gepiel maar toegankelijk en enthousiasmerend.
Solodebuut van de drummer van Return To Forever, uit 1975. Veelal heftige jazzrock in het verlengde van die band, mmv Larry Coryell en Al Di Meola, maar ook meer moody synthesizer-beheerste stukken (o.a. David Sancious).
Album uit 1990 van gelegenheidssupergroep, bestaande uit Wayne Shorter (ts, ss), Michel Petrucciani (p), Stanley Clarke (b), Lenny White (d), Gil Goldstein en Pete Levin (kb). Live opgenomen in december 1989.
Een van trompettist Hubbards beste, zo niet z'n beste plaat, uit 1970, letterlijk en figuurlijk tussen sixties-hardbop en groovy seventiesfusion. Zowel als componist, solist en bandleider levert hij topprestaties. En de bezetting is natuurlijk top, met o.a. Joe Henderson (saxofoons) en Herbie Hancock (piano). Hoogste waardering op Allmusic.com
Compilatie met materiaal van de 3 CD's die de fusiondrummer in 1995/6 voor Hip Bop maakte: 'Present Tense', 'Renderers...' en 'Edge'. Verder werk van speciale project-CD's en Michal Urbaniaks 'Urbanator'-project.
"This CD is packed with excellent straight-ahead, avant-garde, and free jazz that also features samples from speeches given by Martin Luther King, Jr., Malcolm X, and audio by Deepak Chopra. Roney's evolved, imaginative use of his muted trumpet to achieve the meditative and philosophical concepts inherent in the opener "No Room for Argument" is accomplished effectively. His mentor piece, an arrangement and direction of "Homage & Acknowledgement," a vital rework featuring the duality of the great Buster Williams at work on the bassline for John Coltrane's "A Love Supreme," and Roney's interpretation of the trumpet sounds of Miles Davis on "Filles de Kilimanjaro" is a exceptional seven-minute masterwork that supplies both the spiritual depth and insistent ground rhythms inherent in the original recordings of the '60s. This CD is a great one and shows Roney as a leading jazz trumpeter." (Paula Edelstein, Allmusic)
Drie gepokte en gemazelde namen in de jazzrock/fusionwereld ontpokken zich samen tot een heus powertrio, waarbij Coryell rockier klinkt dan 'ie in jaren gedaan heeft. Op het programma staan bewerkingen van stukken uit diverse genres: rock (Led Zeppelins "Black Dog"), blues (het veelgespeelde "Born Under A Bad Sign") en jazz (Wayne Shorters "Footprints") alsook funk (James Browns "Sex Machine"). De heren geven er natuurlijk hun eigen draai aan en laten hun niet geringe virtuositeit op hun instrument horen.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
