"Deze minimalistische muziek is een mix van klassiek, folk en ambient. Harmonisch en dynamisch gezien gebeurt er weinig. Maar de spanning en emotie ontstaan door de leegtes, de klankkleuren en de krachtige melodische statements van zowel Hamasayan als Henriksen. Ook de soundscapes van Bang vullen een prominente rol. Op exact de juiste plekken voegt hij heel voorzichtig zijn drones of andere samples toe, waardoor de muziek vrijwel onopgemerkt in intensiteit toeneemt. Wie hier naar luistert moet dit wel met de volle aandacht doen, anders ontglippen de details door de subtiliteit van het geheel. Op de eerste CD is het werk wat meer klassiek georiënteerd met o.a. bewerkingen van composities van Komitas: een van de belangrijkste musici uit de Armeense muziektraditie. Op de tweede CD wordt het wat avontuurlijker, soms wat meer avant-gardistisch karakter. Knap is dat het kwartet twee CDs wist vol te spelen met minimalistische muziek, en toch iedere minuut opnieuw weet te boeien." (Armand van Wijck, Jazzenzo.nl)
"Een jonge Armeense God op piano. De klassiek geschoolde Tigran Hamasyan schotelt zichzelf en zijn fans met dit album een grote uitdaging voor. Van deze 10 nieuwe composities zijn er 2 ebaseerd op Armeense melodieën. Het is een mix van volledig uitgewerkte stukken tot passages met meer ruimte voor improvisatie. De vele invloeden gaan van klassiek, folk, rock tot moderne hiphopgrooves, leidend tot 'vintage Hamasyan'. De jazzpianist beroept zich op oude muzikale tradities en heilige Armeense folklore en geeft die een hedendaagse invulling, door o.a. te werken met elektronica, technologische hulpmiddelen en technieken als prepared piano. Wellicht is het nog te vroeg om hem uit te roepen tot de nieuwe Keith Jarrett, al zijn er gelijkenissen. Zo is hij een ronduit meesterlijk begaafde pianist die soms heel introvert en intiem (het klassiek geïnspireerde "Baroque 1" en het hemelse "Baroque 2") kan spelen, maar even goed stevig en groots kan uitpakken." (Philippe de Cleen, WrittenInMusic; 4,5 uit 5 sterren)
"Met een unieke stijl die Amerikaanse pianojazz vermengt met Armeense folk en zelfs progrock, zou je Tigran in uiteenlopende categorieën kunnen indelen. Dit "Shadow Theater" zou passen in 'modern klassiek'. Maar elk etiket is te beperkt voor zijn fenomenale talent. Toch klonkt de muziek heel natuurlijk, terwijl deze tegelijkertijd artistiek gedurfd is en met speels gemak stijlen verbindt die normaliter strikt gescheiden blijven. In "The Court Jester" horen we bijv. jazzfusion langskomen, samen met progrock, folk en minimal music, maar ook met 17de eeuwse klavecimbelmuziek, ingrediënten die op onnavolgbaar virtuoze wijze aan elkaar worden gesmeed in een fraaie instrumentale compositie, artistiek hoogstaand en toch nooit te moeilijk. Afgewisseld met prachtige pianoliedjes levert het een klein uur schitterende muziek op. De woordloos zingende tweede stem van zangeres Areni Agbabian brengt een element dat ons aan het jarenzeventigwerk van Flora Purim doet denken." (Eric van Domburg Scipio, Heaven; cijfer: 9)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
