"De duisternis is teruggeslopen in het werk van Bill Callahan. De zegeningen van het huiselijk leven die hij zo prachtig bezong op Shepherd In A Sheepskin Vest (2019) zijn er nog steeds – hij houdt van zijn vrouw en in het eerste nummer komt zijn zoon voorbij zweven – maar de droombeelden die Callahan op YTILAER oproept, zijn koortsig, broeierig en klam.Reeds in het tweede nummer worden de handen gewarmd aan het lichaam van een dood paard. Hij voelde het aankomen en zei het al in de openingsregels: ‘I feel something coming on / A disease, or a song.’ En later, in Partition, buitelen de drums, gitaar en orgel over elkaar heen in zes repeterende en beklemmende minuten, terwijl Callahan ons steeds opnieuw ‘do what you got to do’ toebijt. Dan volgt het schitterende Lily, een prachtig afscheidsnummer ter gelegenheid van een gedroomde dood. ‘I held the elevator for your soul'." (OOR)|
"In de zes jaar tussen Bill Callahans vorige plaat Dream River en zijn nieuwe album Shepherd in a Sheepskin Vest trouwde de zanger en werd hij vader. In twintig prachtige liedjes probeert de Amerikaan, die vanwege zijn sonore, gedragen stem vaak de Leonard Cohen van de indie wordt genoemd, grip te krijgen op zijn nieuwe situatie. Giving birth nearly killed me, zingt hij in Son of the Sea. Bijna was de muzikant in hem dood, bedoelt hij. Maar het vaderschap zou hem uiteindelijk juist stimuleren tot een creatieve uitbarsting. Dat leidde tot een lang album, dat gerekend mag worden tot het beste werk van Callahan (52), die al een kleine dertig jaar platen maakt. Aanvankelijk onder de naam Smog, waarvan het wat krakerige, lofi cassettebandjesgeluid terugkomt in het openingsnummer Shepherds Welcome: Well its been such a long time/ Why dont you come on in? De sfeer is gezet. Sobere, trage liedjes. Geen woord en geen noot te veel." (Volkskrant)
"Iedereen die Bill Callahan ooit live heeft gezien weet dat hij intens en nooit voorspelbaar is. Nooit klakkeloos zijn songs zingt en speelt, ze altijd weer een andere weg opduwt. "Resuscitate!", zijn nieuwe livealbum, laat dat weer eens in volle glorie horen. De stem van Callahan horen is je erin verliezen. Al in de wat latere Smog jaren was die al fraai te horen, vanaf "Sometimes I Wish We Were An Eagle", het tweede album onder zijn eigen naam, helemaal. En zijn songs werden alleen maar beter over de jaren, hij bouwde vanaf 2007 onder zijn eigen naam een majestueus oeuvre op. Dat hij ook live met zijn band flink doorgroeide laat "Resuscitate!" (reanimeren, herbeleven) weer optimaal horen. Callahan heeft in Matt Kinsey al jarenlang een geweldige gitarist naast zich op het podium staan (eigenlijk sinds het album "Dream River" uit 2013) en met Jim White op drums, dus twee gitaren en drums, en saxofonist Dustin Laurence een zeer solide band." (Written in Music; 4,5 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
