Stefan Winter vertelt het sprookje, dat zich afspeelt op de planeet Panacoustica, van de kleine trompet die haar vader en moeder kwijt is. Na de tranen begint ze haar zoektocht. Waarbij ze natuurlijk allerlei wonderlijke ontmoetingen heeft en avonturen beleelft. Gelukkig voor haar en blijkt gaandeweg, de hele planeet loopt het op het nippertje allemaal goed af. Om dit verhaal in avontuurlijke muziek om te zetten heeft Stefan Winter een beroep gedaan op een keur van musici die zich goed thuis voelen in het vertellen van verhalen in een vrije stijl. Die bedreven zijn in de vrije improvisatie zonder de verhaallijnen te verliezen. (GR Muziekbank)
Nels Cline is anno 2011 vooral bekend als de uiterst creatieve gitarist van de avant-rockgroep Wilco, waar hij sinds 2004 deel van uitmaakt. De in 1956 geboren Cline had toen al een hele carrière in de progressieve jazzmuziek achter de rug. Nadat hij deel uit had gemaakt van o.a. de 'modern creative'-groep Quartet Music maakte hij in 1988 zijn debuut als groepsleider met dit album, waarop leden van Quartet Music meespelen, naast o.a. saxofonist Tim Berne. De spelstijl die hij bij Wilco laat horen zult u hier niet aantreffen; na een vrij traditioneel aandoend jazzgitaargeluid in opener "Angel Of Death" is hij wisselend te horen op akoestisch en elektrisch. Soms zijn de stukken melodisch, andere momenten zijn meer onderzoekend en impressionistisch van aard; veelal met een relatief ingehouden karakter. Achteraf interessant om te horen wat voor weg deze man heeft afgelegd.
"Driftig zwiert contrabassist Formanek om de flinterdunne lijn van improvisatie en compositie. Waar houdt het geschrevene op en begint de ingeving? Een zoektocht waarbij het resultaat er niet toe doet. De ontdekkingsreis is het onderwerp van gesprek in dit New Yorkse kwartet. Constant spelen ze om, door en langs elkaar. Het intuïtieve spel van de pianist Craig Taborn lijkt gebaseerd op totale willekeur, maar zijn oplossingen geven telkens een nieuwe schwung aan het bandgeluid en werken dwingend en inspirerend. Zoals de handreikingen van Taborn aan Formanek, die hem verleiden tot het daadwerkelijk spelen van het thema. Of het daaropvolgende antwoord van drummer Gerald Cleaver, die het ritme weer omgooit. De swing zelf wordt niet gespeeld, het is de omzwerving die suggereert dat het kwartet op een lijn is beland. Vooral altsaxofonist Tim Berne is hierin een held, met zijn dissonante, lange halen. De kunst van het weglaten blijkt effectiever dan ooit." (Tim Sprangers, concertrecensie Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
