"Wie sein frühes Vorbild Miles Davis hat der polnische Trompeter eine spezielle Begabung dafür, großartige Bands zu besetzen und diese hier, in der Welthauptstadt des Jazz formiert, ist besonders vielversprechend: Das Bass-und-Schlagzeug-Gespann aus Thomas Morgan und Gerald Cleaver ist eines der einfühlsamsten in der heutigen improvisierten Musik, während der in Kuba geborene Pianist David Virelles, beeinflusst von rituellen Musiken, aber auch von Thelonious Monk und Andrew Hill, besonders feine Antennen für das dunkle Brüten und das kultivierte Grauen in Stankos freien Balladen zu besitzen scheint. In den Uptempo-Stücken betreten alle Vier Neuland, mit aufregenden Resultaten. Dieses Doppelalbum voll neuer Stanko-Kompositionen ist von den Gedichten der 2012 verstorbenen polnischen Literatur-Nobelpreisträgerin Wislawa Symborska inspiriert. Stanko: Sie zu treffen und mich mit ihrer Poesie zu beschäftigen, gab mir den Anstoß zu dieser Musik, die ich nun respektvoll ihrem Andenken widmen möchte." ECM)
Four years after the landmark album "Wislawa", the great Polish trumpeter Tomasz Stankos New York Quartet returns with another masterful recording. Stanko here encourages spirited improvisation to flower around his characteristically melancholic and soulful themes, and all players are presented to best advantage. New band member Reuben Rogers best-known for his work with Charles Lloyd is a splendid addition, establishing a profound understanding with Cuban-born pianist David Virelles and drummer Gerald Cleaver. JazzTimes reflected on the strengths of the individual players: Stanko has never had a piano player like Virelles. When his moments came, he configured his own lyrical domain within the world of a Stanko song. For that matter, Stanko has never had a bassist and drummer like Rogers and Cleaver, with their hard edges and their volatile energy. Early reviews are suggesting that this may be his very best album to date. According to UK website Marlbank, it is Stankos "Kind of Blue". (bron: ECM)
"Taborn maakte al grote indruk bij blazers Chris Potter en David Binney met zijn ongeëvenaarde dynamische spel en behoort bij de absolute elite van jazzpianisten. Met zijn trio, dat met "Chants" debuteert op ECM, opereert hij het meest vrij. Dat leidt tot boeiende jazz. Zo speelt hij zelden een refrein of thema, maar geeft je slechts schraapsels die samen een eenheid vormen. Hij gaat traditionele structuren uit de weg, kan als een bezetene rammen op 't klavier, goed dissonant en net uit de maat. En vervolgens swingt hij minutenlang op fluistertoon door zijn piano met liefdevolle aandacht, ritmisch te strelen. Zijn vingers lijken soms onafhankelijk van elkaar te opereren, maar zijn altijd met elkaar verbonden. Drummer Gerald Cleaver speelt van die mooie schilderritmes. Nooit overbodig hard, maar met precisie en fijngevoelige streken zonder de swing te verliezen. En ook bassist Thomas Morgan speelt geen noot teveel. Hij bewaart de rust. Dat moet ook wel met deze complexe substantie." (Tim Sprangers, Volkskrant)
"Jazz may be America's indigenous music, but David Rogers has set out to internationalize it, seamlessly incorporating native rhythms and instruments from a variety of nations. Rogers studied music in Ghana for two years and, earlier in his life, lived in Southeast Asia, so it's not all that surprising that he would look to those lessons in global culture to give his jazz colorings not often found. Working with five superb musicians, Rogers is more than generous in doling out solo time and in allowing his crew to forge new directions. Whether tilting Latin, as on the album-closing "La Isla de Reyes," featuring masterful piano work from Craig Taborn, or spotlighting the gyil (an African xylophone), played by both Mark Stone and Derek Bermel on the tour de force, gamelan-esque, 11-plus-minute "Oboo Ketua Nyom," Rogers is conscious that his chosen music is a distinctly American one, yet he's determined to go multilingual, musically speaking. Each track here is a world unto its own." (Jeff Tamarkin, Allmusic)
"Driftig zwiert contrabassist Formanek om de flinterdunne lijn van improvisatie en compositie. Waar houdt het geschrevene op en begint de ingeving? Een zoektocht waarbij het resultaat er niet toe doet. De ontdekkingsreis is het onderwerp van gesprek in dit New Yorkse kwartet. Constant spelen ze om, door en langs elkaar. Het intuïtieve spel van de pianist Craig Taborn lijkt gebaseerd op totale willekeur, maar zijn oplossingen geven telkens een nieuwe schwung aan het bandgeluid en werken dwingend en inspirerend. Zoals de handreikingen van Taborn aan Formanek, die hem verleiden tot het daadwerkelijk spelen van het thema. Of het daaropvolgende antwoord van drummer Gerald Cleaver, die het ritme weer omgooit. De swing zelf wordt niet gespeeld, het is de omzwerving die suggereert dat het kwartet op een lijn is beland. Vooral altsaxofonist Tim Berne is hierin een held, met zijn dissonante, lange halen. De kunst van het weglaten blijkt effectiever dan ooit." (Tim Sprangers, concertrecensie Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Contrabassist Mario Pavone is misschien niet heel bekend, maar in down town New York geniet hij al zo'n 40 jaar aanzien in de progressieve jazz-scene en hij speelde in groepen van o.a. Paul Bley en Anthony Braxton. Ook leidt hij eigen groepen, waarin hij niet alleen zijn eigen heldere spel laat schitteren, maar die ook vaak een bijzondere samenstelling hebben. Zoals dit Double Tenor Quintet, dat voor velen uit het niets in 2009 op North Sea Jazz verscheen. Een select fijnproeverspubliek kon daar genieten van drummer Gerald Cleaver (o.a. actief in bands van Matthew Shipp en David S. Ware) en de tenorsaxofonisten Tony Malaby (nu de hotste tenorist uit New York) en Jimmy Green (die het hele decennium al lovende kritieken krijgt). Het samenspel van die twee ging op NSJ door merg en been: alsof er een dérde saxofonist te horen was, gefuseerd uit hun beider boventonen. De CD is opgedragen aan Andrew Hill. Het is duidelijk dat Hill voor Pavone qua concepten, compositie en arrangeermethodiek een voorname invloed is.
Matthew Shipp is 9 februari 2009 te gast bij JazzPodium Drienerlo (JPD) in de Vrijhof, Enschede. Dit album is 'album pick' uit het oeuvre van deze avant garde-pianist op Allmusic: "With his unique and recognizable style, pianist Matthew Shipp creates music in which free jazz and modern classical intertwine. On this rich and moving album, Shipp is joined by trumpeter and flugelhorn player Roy Campbell, leading bassist William Parker, and drummer Gerald Cleaver. The album doesn't lose momentum from the dramatic opener, "Gesture," through the solo piano exposition -- the shortest number and closer -- "XTU." While Matthew Shipp has come out with numerous releases these past several years, resulting in a slightly overwhelming catalogue, "Pastoral Composure" is a necessary listen for fans. It is also one of Shipp's more accessible albums, making it great place to start for those interested in checking out this important modern jazz pianist." (Joslyn Layne, Allmusic)
Een van de meest uitdagende, originele pianisten van de hedendaagse, meer avantgardisch ingestelde jazz. Bouwt voort op Monk en Cecil Taylor. Met bassist-extraordinaire William Parker vormt hij ook een duo, waarmee hij North Sea 2001 zou aandoen. Dat ging helaas niet door, maar wat wél doorgaat is een bezoek aan Enschede, bij JazzPodium Drienerlo, op 9 februari 2009.
Opname: 2006-2007
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
