"This 4th "Arcihves"- box set shows that Mitchell was in constant transit during this phase of her life. This latest dive into her past is arranged across six CDs and spans the boldly experimental, jazz-directed period that includes 1976’s "Hejira", 1977’s "Don Juan’s Reckless Daughter" and 1979’s "Mingus", as well as 1980 live album "Shadows And Light". A sense of what Mitchell’s changing music meant to her place in the world comes from a recording from September 1978. “I’ve been working on a different kind of project for me,” she says to the audience. “I’ve been writing words to Charlie Mingus’s music.” She then launches into a gleeful caper through "The Dry Cleaner From Des Moines". “Rock’n’roll, Joni!” shouts an excitable fan. “That ain’t rock’n’roll, man,” calls back a clearly amused Mitchell, “that’s bebop!” She keeps drawing those impulses together during the complete "Shadows And Light"-era live set from 1979, with bassist Jaco Pastorius, saxophonist Michael Brecker and guitarist Pat Metheny." (Mojo)
Een compilatie met werk van de albums "Dog Eat Dog" (1985), "Chalk Mark In A Rainstorm" (1988), "Night Ride Home" (1991). "Turbulent Indigo" (1994) en "Taming The Tiger" (1998).
"Het was zomer 2022 wereldnieuws. Joni Mitchell (toen 78) had voor het eerst in 20 jaar, 7 jaar na haar hersenbloeding, weer opgetreden. Plaats van handeling: het Newport Folk Festival op Rhode Island waar haar vriendin, zangeres Brandi Carlile het publiek vertelde over de zogeheten ‘Joni jams’ bij Mitchell thuis waarmee Carlile en andere vrienden haar weer plezier in het zingen en muziekmaken hadden bijgebracht. Dit resulteerde in de aankondiging aan het stomverbaasde publiek dat de schepper van dat fenomenale oeuvre was ingevlogen om die zélf te vertolken. Filmpjes van het optreden gingen viraal en nu is er deze geweldig klinkende CD. Mitchell is zelf nog nauwelijks aanwezig in "Big Yellow Taxi", maar in "A Case Of You", "Both Sides Now" en een zeer fraai "Carey" hoor je haar steeds nadrukkelijker het voortouw nemen. Ze speelt haar kenmerkende openstemminggitaar in "Just Like This Train" en zingt een sublieme versie van Gershwins "Summertime". Fijn dat Mitchell het nog kan." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
“In February 1991 Joni visited Canada to do promotion and she guested on Murray McLauchlan's radio show "Swinging On A Star" (or as Joni jokingly referred to it, "Swinging AT a Star"). Joni and Murray met as teens; Joni remarked that her mom has a drawing on her wall that Murray gave her back in the early 1960's. With an audience consisting solely of Joni's parents and a friend, Murray sang his version of "Woodstock" to open the show. With Larry joining her onstage, Joni then performed "Cherokee Louise," "Night Ride Home," and "Hejira." She also noodled around on the piano singing a rather strange version of Dylan's "It's All Over Now, Baby Blue," using chords that she later melded to the song "Not To Blame." As a closer, Murray and Joni sang "The Circle Game" with Murray's band. The two traded verses and Joni sang a lovely and cool harmony vocal over Murray's choruses. Disc Two “The Music Hall -- KSCA-FM Glendale, CA,” 25 October 1994 - Joni was interviewed and also performed several songs.” (Joni Mitchell)
Laatste album op het Reprise-label. Voorzien van een sobere instrumentatie (vaak begeleidt ze zichzelf alleen, soms helpen vrienden als James Taylor of Stephen Stills) wordt "Blue" gekenmerkt als Mitchells eerste hoogtepunt. Dat is wel een classificatie die haar andere albums tekort doet. Met o.a. de veelgecoverde klassiekers "River" en "A Case Of You". Mitchell is dan nog echt een folkie, in de loop van de jaren '70 zou ze gaan werken met jazzmuzikanten.
Deze box is te beschouwen als een ballet in 4 bedrijven, gebaseerd op de 53 nummers die deel uitmaken van deze inspirerende collectie. Ik ben een schilder die liedjes schrijft. Mijn nummers zijn erg visueel. De woorden maken scènes [...] Wat ik hier heb gedaan is een aantal van deze scènes verzamelen, als ware ik een documentairemaker, en opnieuw rangschikken. Op deze wijze ontstaat een geheel nieuw werk, schrijft Joni Mitchell zelf in de liner notes. Love Has Many Faces is een ware door de artiest samengestelde boxset. Mitchell koos het materiaal van over haar gehele 40 jarige carrière. Ze ontwierp en schilderde zelf het artwork voor de boxset, bestaande uit een boek met 53 gedichten, 6 prints van nieuwe schilderijen, en een autobiografische tekst die de totstandkoming van de set nader verklaart. Daarbij zijn alle tracks geremasterd waardoor nieuwe nuances in de songs zijn te horen. (bron: Rhino/Warner) Dit is dus geen 'greatest hits'-verzameling, hoewel enkele hits langskomen in latere orkestversies.
Lang uitgestelde verzamel-cd van misschien wel de invloedrijkste vrouwelijke singer songwriter. Haar carriere wordt hier niet gelijkmatig belicht. Da's ook lastig bij iemand die stilistisch nogal een gevarieerd pad heeft bewandeld. De folky songs die een soundtrack vormde voor de hippie-beweging werden gevolgd door platen die bevolkt werden door virtuoze jazz- en fusionmuzikanten en die een ongrijpbaar soort fusionmuziek lieten horen. De nadruk ligt hier sterk op songs uit de vroege periode (rond 1970 dus), tijd van grote hits als "Woodstock" en "Big Yellow Taxi" (die natuurlijk niet ontbreken). De songs uit 1982 en 1991 lijken hier een beetje verdwaald.
"Maar liefst vijf kloeke schijven brengen de jaren voorafgaand aan haar debuutalbum Songs To A Seagull (1968) in kaart. Het vroegste materiaal staat nog op naam van Anderson, de meisjesnaam waarvan Joni na haar kortstondige huwelijk met folkzanger Chuck Mitchell in 1965 voorgoed afstand deed. In haar lange carrière heeft Mitchell zich altijd verzet tegen de term folkzangeres en vanaf Blue (1971) schudde zij dit predikaat met succes van zich af. Maar midden jaren zestig is dit nog precies wat we horen: een naïef, enigszins schuchter meisje dat standards vertolkt van Woody Guthrie en anderen. Wel vallen haar loepzuivere stem en haar bijzondere gitaartechniek (ontwikkeld vanwege polio) al op. Langzaam maar zeker doen de eigen nummers hun intrede. Het is fascinerend om te horen hoe in huiskamerdemos en cluboptredens in eerste instantie vooral van andere vertolkers bekende klassiekers als Chelsea Morning, The Circle Game en Both Sides Now vorm krijgen." (OOR)
Nieuwe versies, met groot orkest, van oude stukken. Nooit pompeus, maar juist transparant, soms haast sereen. Ook melodieen zijn soms behoorlijk omgegooid, waardoor dit mijlenver verwijderd blijft van een routineus 'best-of'-projectje.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
