"Harrie Jekkers en Jeroen van Merwijk, dat is volks versus elitair, warm innemend cabaret versus publieksbeschimping, populair versus klein publiek, Den Haag versus Utrecht en een zomerhuis met zwembad in Spanje versus een krakkemikkig schuurtje in Frankrijk. Al deze tegenstellingen worden smakelijk uitgespeeld in deze voorstelling waarmee het al jaren bevriende duo op het podium staat. Bijzonder, omdat Jekkers 14 jaar niet optrad en heerlijk niks zat te doen in Spanje, en omdat Van Merwijk in 2013 aankondigde te stoppen omdat hij te weinig werd geboekt. Nu zitten de zalen ineens vol, met publiek dat vooral voor Jekkers lijkt te zijn gekomen. Van Merwijk speelt daar handig op in door de rol van vreemde snuiter te vervullen: wanneer Jekkers zijn publiek bijpraat over wat hij de afgelopen jaren heeft uitgespookt, pakt Van Merwijk dwars zijn tekenspullen en gaat zitten schetsen, om Jekkers af en toe te onderbreken met hoogdravende teksten over vrijheid en respect." (Joris Henquet, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Op dit album staan z'n beste liedjes, waaronder die waarmee hij belangrijke cabaretprijzen won ("Nog Altijd Ben Je Dood" en "Dat Vinden Jongens Leuk"), maar dan schitterend begeleid door Sjako! met o.a. twee van Neêrlands topgitaristen: Wouter Planteijdt en René van Barneveld. "Als tekstdichter grijpt Jeroen van Merwijk alle taalmiddelen aan om zijn verhaal interessant en geestig te maken. Beter kun je het bijna niet krijgen. Als muzikant toont hij zich meestal een minimalist, die genoegen neemt met slechts een instrument en een beperkt aantal akkoorden. Voor dit album heeft hij zijn beste nummers onder handen laten nemen door Sjako!. Wat zijn ze daar ongelooflijk van opgeknapt! De simpele melodieën ("Wat Was Er Nou Mis Met De Vijftiger Jaren") krijgen rock-kracht, de romantische nummers ("Nog Altijd Ben Je Dood") krijgen een weidse klank, en het bijtende cynisme ("Dat Vinden Jongens Leuk") voelt aan als een cirkelzaag." (Patrick van den Hanenberg, Volkskrant)
De afscheidsvoorstelling van carabetier Jeroen van Merwijk. Aan het eind van de voorstelling legt hij het dan nog één keer uit, waarom hij er mee stopt, en weer aan het schilderen gaat. (GR Muziekbank)
Aan de hand van 10 thema's wordt het verschijnsel 'man' door acht cabaretiers onder de loep genomen.
In zijn Oudejaarsconference "Was volgend jaar maar vast voorbij" ondernam Van Merwijk een nooit eerder gedane poging: een jaar duiden en vooral bezingen door middel van liederen. Liederen over wonderlijke gebeurtenissen, de politiek, de natuur, het milieu, verlies en de liefde. Kortom: al die gebeurtenissen die ieder jaar opnieuw tot een onvergetelijk en uniek jaar maken. Dit was het laatste theaterprogramma van Van Merwijk.
Theatervoorstelling . De Bende van Vier was een kleinkunstgroep, bestaande uit Kees Torn, Jeroen van Merwijk, Theo Nijland en Maarten van Roozendaal. De groep is geformeerd in 2008 voor de eenmalige voorstelling 'Cabaret voor wie er niet van houdt!', die op 8 september 2008 werd gespeeld in de Kleine Komedie, en op 18 oktober 2008 is uitgezonden door de VARA. Het doel van de Bende was het promoten van het betere lied. Cabaretliederen krijgen volgens hen op TV te weinig kans; het zijn zapmomenten. De afzonderlijke voorstellingen van de Bendeleden leunen vnl. op liedjes, dus worden er geen registraties van op TV uitgezonden. Alle vier de cabaretiers zijn in het bezit van een Annie M.G. Schmidt prijs voor het beste theaterlied. Theo Nijland in 1997 voor het nummer "Kaal", Kees Torn in 1999 voor "Streepjescode", Maarten van Roozendaal in 2000 voor "Red Mij Niet" en Jeroen van Merwijk in 2006 voor "Dat Vinden Jongens Leuk". Opmerkelijk: Kees Torn vind eigenlijk dat 'zijn' cabaret niet in grote zalen of op TV thuishoort. (Wikipedia)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
