Deze cd bevat werken van drie Nederlands-Joodse componisten: Rosy Wertheim (1888 - 1949), Ignac Lilien (1897 - 1964) en Leo Smit (1900 - 1943). De kamermuziekwerken worden uitgevoerd door Marjanne Kweksilber (sopraan), Eleonore Pameijer (fluit), Marijke van Kooten (viool), Doris Hochscheid (cello) en Frans van Ruth (piano). De werken van Wertheim en Smit zijn overwegend impressionistisch van stijl. Lilien's sonate Modern Times voor piano en viool daarentegen is een mix van jazz en Zuidamerikaanse stijlen.
Opname: 2010
Opname: 2009, 2010.\nArtikel in Luister 682, mei 2012: "Ze was de eerste internationaal bekende Nederlandse componiste. Haar muziek werd gespeeld in wereldsteden. Maar wie kent haar nog? Gelukkig is er de Leo Smit Stichting, die componisten die tijdens WOII werden vervolgd onder de aandacht brengt. Hier is geweldig goed geschreven muziek te horen. Met pit, energie, humor, melancholie, lyriek en poëzie. Stukken van een componiste die zichzelf en haar luisteraars serieus nam." (Agnes vd Horst) \n"Wertheim (1888-1949) had het geluk de oorlog te overleven, maar stierf enkele jaren daarna aan kanker. Haar muziek was naar Nederlandse maatstaven behoorlijk modern en zeker niet damesachtig, getuige de avonturen in samenklank in vooral haar instrumentale stukken. Haar idioom is onmiskenbaar afkomstig uit het interbellum, en doet in haar vroegere werk soms denken aan dat van Ravel, later meer aan Stravinsky of Hindemith. Getuige haar liederen reikte haar literaire smaak van Anthonie Donker tot Li-Tai Po." (Frits vd Waa, Volkskrant)
"Pablo Casals geldt nog steeds als de grootste cellist aller tijden. Je hoort dat Julius Röntgen in zijn speciaal voor de beroemde Catalaan gecomponeerde Cellosonate Op. 56 dan ook zijn beste beentje voor heeft gezet. Röntgen legt in het tweede deel een reeks riffs neer waar menige rockband zijn voordeel mee zou kunnen doen. Vervolgens exploreert hij de elegische en gepassioneerde aspecten van de cello. Dat alles in een romantisch idioom dat in 1907 al niet zo modern meer was, maar dat doet er een eeuw later eigenlijk al evenmin toe als toen. Celliste Doris Hochscheid en pianist Frans van Ruth hebben terecht dit prachtstuk als opening gekozen voor hun tweede CD met Nederlandse cellomuziek. Ook de Cinq Morceaux, met charmante muzikale portretjes van personages uit The Tempest zijn ten onrechte veronachtzaamd. Drie korte werkjes van Daniel van Goens bieden een aangename kennismaking met deze vergeten 19de-eeuwse componerende cellist." (Frits vd Waa, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
"Als het aan celliste Doris Hochscheid en pianist Frans van Ruth ligt, gaat er verandering komen in de onbekendheid van Nederlands repertoire voor cello en piano. Dit is de eerste van een 6-delige reeks met vaderlandse cellomuziek uit de eerste helft van de 20ste eeuw. Dat de helft hier is ingeruimd voor 2 sonates van Pijper zegt veel over het belang dat de musici aan diens werk hechten, en die statuur die Pijper tijdens zijn leven genoot wordt hier bevestigd. Naast sporen van Franse invloed klinken er vooral in de 2de sonate (1924) onverwachte reminiscenties aan de door elkaar spoelende lagen van de muziek van Charles Ives, die Pijper vast niet gekend heeft. De sonate die Luctor Ponse in 1943 componeerde is minder visionair, maar van een bruisende muzikaliteit. De sonate die Rudolf Escher in hetzelfde jaar componeerde bevat de meest bevlogen muziek van de CD. De vertolkingen van Van Ruth en Hochscheid blonken uit door hun fusie van controle en passie." (Frits vd Waa, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
Opname: 1999-2008
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
