"Op zijn titelloze debuut (2012) zag Jake Bugg eruit als een straatschoffie. Hij haalde in zijn thuisland de nummer 1-positie, nadat hij als 17-jarige zijn kunsten ook al op Glastonbury had mogen vertonen. Twaalf jaar na dat spraakmakende debuut is Bugg er nog steeds. Niet meer als opgeschoten puber, maar als jonge dertiger met oog voor wat er rond hem gebeurt, nog altijd een knappe pen en dat aangeboren gevoel voor pakkende melodieën. Hij snapt wat een stevig rockliedje ("Zombieland") of meer ingetogen popsong ("Never Said Goodbye") nodig heeft, vooral als hij al te grote, op de loer liggende clichés weet te vermijden. Als hij niet rockt, posteert hij zich ergens tussen Donovan en The Beatles, of Oasis, zonder overigens dat niveau te benaderen. Hij weet zich – eenmaal ouder – moeilijker te onderscheiden, al blijft het zo uit de jaren zestig weggelopen, zowat overal op lijkende "Got To Let You Go" een gouden popliedje. Als er niemand opstaat die plagiaat ontdekt, mag het van mij een wereldhit worden." (OOR)
"'I'm so lonesome on my one'... Jake Buggs leeftijd werkte op zijn debuut uit 2012 nog in zijn voordeel, maar nu hij zijn derde album nog vóór zijn 22ste verjaardag voltooide, kan die ook in zijn nadeel gaan werken. Ontegenzeglijk is Bugg nog altijd een van de grootste talenten die de Britse popmuziek deze eeuw voortbracht en "On My One" bevat absoluut wederom een paar parels. "Love, Hope & Misery" is er zo een, al verwacht je zo'n song - met zo'n tekst, zo'n hemelse melodie en zoveel zwaar aangezette strijkers - eigenlijk niet bij zo'n licht stemmetje. Maar wát een goed liedje. Zoals ook "The Love We're Hoping For", dat even The Buoys ("Give Up Your Guns") in herinnering roept. Krachtig rocken en grooven kan hij ook ("Gimme The Love") en in "Ain't No Rhyme" horen we hem zelfs rappen. Maar ook met meer traditionele liedjes, met daarin wat country, soul of blues, komt hij weg. Tel daarbij op dat Bugg alle liedjes schreef, de meeste instrumenten bespeelde en veelal zelf produceerde." (Willem Jongeneelen, Oor)
"In 2012 werd Jake Bugg nog juichend binnengehaald als de nieuwe Dylan. Hij wist zijn overrompelende debuut te laten volgen door twee totaal verschillende albums, het rockende "Shangri-La", en het door beats en elektronica bevolkte "On My One". Wat dat betreft mag het geen verassing zijn dat "Hearts That Strain" weer totaal anders klinkt. Opgenomen in Nashville, weet hij heden, verleden en toekomst van de roemruchte stad te vangen in een zeer fraai album. Gene Chrisman en Bobby Woods speelden in de legendarische huisband van de American Studios, en vormen nu de ruggengraat van dit in de americana en country gedrenkte materiaal, vol pedal steel en strijkers. Het tempo blijft opmerkelijk laag, ook in de drie nummers die met Dan Auerbach zijn opgenomen, wiens herkenbare rauwe geluid mooi contrasteert met het ingetogen songmateriaal. Meeslepend is het duet met Noah Cyrus, zus van Miley. Een zeer fraai nieuw hoofdstuk in een gevarieerde carrière." (Jurgen Vreugdenhil, Platomania)
Titled Live at The Royal Albert Hall, the Charlie Lightening-directed concert film was recorded at Buggs sold out London show last February, as he performed a set that comprised mainly of songs from his two albums, Jake Bugg and Shangri-La. The film also features former Smiths guitarist Johnny Marr joining Bugg onstage for a duet of Kingpin and Slumville Sunrise and an exclusive interview with Bugg himself. The DVD also includes footage of his home-coming show at Nottinghams Capital FM Arena. (bron: Virgin)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
