"Op haar zesde album is Lana Del Rey niet langer de bitch uit Venice Beach, maar een kwetsbare vrouw die in het duet met Nikki Lane Breaking Up Slowly verzucht dat ze niet wil eindigen als Tammy Wynette, de zangeres van Stand By Your Man die de prijs betaalde voor haar hondse trouw aan de mannen in haar leven. Ook Marilyn Monroe is niet Del Reys rolmodel: Im no candle in the wind, zingt ze met mild gebruik van autotune in Tulsa Jesus Freak. Ze verlegt haar vizier van het paradijselijke Californië naar small town America, waar de Louisiana two step wordt gedanst en waar dolende zielen thuiskomen. Not All Who Wander Are Lost is een veelzeggende songtitel. Ze zingt het berustend: het zoeken naar verlossing kan een doel op zich zijn. Chemtrails is een typisch product van de lockdown, in die zin dat Lana Del Rey niemand anders dan de prijswinnende producer en co-componist Jack Antonoff nodig heeft voor haar ingetogen muziek." (NRC)
"Met haar vijfde album gaat Elizabeth Woolridge Grant verder met het ingeslagen pad dat ze op "Ultraviolence" gevonden had. Na het grote succes van "Video Games" en het tegenvallende "Born To Die" is de hype wat gaan liggen en heeft ze onder minder grote druk kunnen werken. Veel gastrollen deze keer: The Weeknd op de titeltrack, Sean Lennon op "Tomorrow Never Came" en Stevie Nicks op het fraaie "Beautiful People, Beautiful Problems"." (Platomania) "Lana Del Rey, koningin der koele melancholie, glimlacht warempel op de hoes. Haar sound blijkt niet wezenlijk veranderd: nog altijd die lome, zwoel onderkoelde en elegant gestileerde pop in stemmig sepia. Tekstueel laat ze wel meer zien, o.a. wat politieke meningen. In "God Bless America" sluit ze aan bij de Women's Marches tegen het beleid van Trump. Even verderop vraagt ze zich af: 'Is this the end of America?' Niet alle 16 liedjes zij even sterk, maar onderstrepen wel hoe knap ze blijft bouwen aan haar eigen, intrigerende universum." (Menno Pot, Volkskrant)
"Lana Del Rey trekt een decor op van een kitscherige Californische glamourwereld, bevolkt door lovers waarvan je zegt: We both know the history of violence that surrounds you (uit titelstuk "Honeymoon") en voorzien van een soundtrack waarin je de hand van zowel Angelo Badalamenti, Ennio Morricone als Portishead vermoedt. Met verwijzingen naar begeerte van het gevaarlijke soort, naar seks, de dood, Nancy Sinatra, Twin Peaks, James Bond, Hollywood in sepiakleuren. Beter dan op het debuut "Born To Die" (2012) werd t tot dusver niet: opvolger "Ultraviolence" (2014) leed onder eenvormigheid. Op "Honeymoon" grijpt Lana terug naar de insteek van "Born To Die": geen gitaren en al te opzichtige vintage-sferen meer, maar slaperige, zoet georkestreerde en soms martelend trage torch songs vol milde ironie en verwijzingen (bijv. naar Dylans "Lay Lady Lay" en Bowies "Space Oddity"). Winst zit m in de aanscherping van de vocale delivery: prachtig onverschillig zweeft ze door haar liedjes. Fraai." (Erik vd Berg, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
