Tip in iO Pages 137: "Wie had dat ooit gedacht? Na 33 jaar een nieuw album van Baumann! Hij was lid van Tangerine Dream (1971-77) en maakte tot 1983 vier soloalbums. Daarna vertrok hij naar de VS en werd baas van het succesvolle Private Music. Na de verkoop in 1996 wijdde hij zich aan filosofie. Het ging muzikaal weer kriebelen, na een ontmoeting met zijn in 2015 overleden oude TD-bandmaat Edgar Froese. Op dit nieuwe album grijpt hij voor een belangrijk deel terug naar muziek die hij met TD maakte en zijn eerste 2 soloalbums. De koren en ritmes in opener "The Blue Dream" hadden zo eind jaren 70 opgenomen kunnen zijn. "Searching In Vain" verwijst voorzichtig naar de repeterende muziek van Philip Glass, maar bevat ook de typerende sologeluiden van weleer. De ritmes zijn stevig in "Valley Of The Gods" en het experimentelere, John Foxx-achtige "Echoes In The Cave". Het schitterende "Dancing In The Dark" had zo op zijn eerste soloalbums kunnen staan. Wat ontzettend gaaf om Baumann weer te horen!" (Paul Rijkens)
Heruitgave uit 2016 van het eerste solo-album (inderdaad uit 1976) van toen nog Tangerine Dream-lid Peter Baumann, die een jaar later de groep zou verlaten. "It's not far removed from the music that TD was making at the time, but Baumann's arrangements have an added clarity and directness. Most of the time, Baumann expertly controls what he wants the listener to hear. For example, "Romance" introduces new sounds carefully and for calculated effect. This and the opening "Bicentennial Present" are remarkably accessible for electronic music from the '70s, but never at the expense of sounding trite. Baumann shows off different styles of electronic music on the first three tracks, only to challenge the listener's expectations all over again with the semi-classical "Meadow of Infinity." Mixing orchestral instruments (cellos, human voices, percussion) and electronics, the composer creates a tone poem using only the sounds he needs to describe the action. Definitely a good choice for TD fans." (Allmusic)
"Dit album, dat Baumann opnam vlak na zijn vertrek uit Tangerine Dream, geldt als een klassieker. De muziek is melodieus, meeslepend, intrigerend en met veel gevoel voor details opgenomen. Baumann gebruikte voor die tijd vooruitstrevende apparatuur en die bijzondere geluiden zijn op het gehele album te horen, naast de ARP en de Mellotron. "This Day", met rustige vocoderstem, het snelle "Chasing The Dream", "Phaseday" met een melancholieke melodie, en het meesterlijke, klassieke "Dance At Dawn": het zijn allemaal prachtige nummers, die nu geremasterd te beluisteren zijn." (Paul Rijkens, iO Pages)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
