Spirit of Trees is de titel van de sonate voor harp en gitaar van Alan Hovhaness. Het is een sonate in de traditie van de barokmuziek, dus een aantal (relatief) korte stukjes die bij elkaar passen en soms ook muzikaal in elkaar overlopen. `Hovhaness is a wonderful composer for percussion, especially exotic percussion. But, this is a harp disc, and Im pleased to report that Yolanda Kondonassis is completely in command of the style of these works, effectively conveying various moods through use of color and often subtle articulation techniques. Telarcs magical recording places you in the same space as the performers.` (Classicstoday)
Alan Hovhaness (Somerville (Massachusetts), 8 maart 1911 - Seattle, 21 juni 2000) was een Amerikaanse componist die in Europa tamelijk onbekend is gebleven. Hij schreef een groot aantal composities, waaronder 67 symfonieën, 9 opera's, 2 balletten en meer dan 100 werken voor kamerensembles. Het werk van Hovhaness heeft veel Aziatische invloeden gekend, niet doordat hij de zoon van een Armeniër is, maar door zijn reizen naar India, Japan, Hawaï en Zuid-Korea. De componist heeft veel belangstelling voor religie en mystiek. Hovhaness was een Boeddhist, wat in zijn werk tot uitdrukking komt door mysterieuze maar rustige melodielijnen. Ook beïnvloed door middeleeuwse en renaissance muziek paste Hovhaness soms de vormleer van Bach toe, met name zijn polyfonie. Zelf zegt Hovhaness dat zijn werk vooral is geïnspireerd door de natuur, met name door de bergen. (wikipedia)
Alan Hovhaness, geboren als Alan Vaness Chakmakjian (1911 - 2000) was een Amerikaanse componist die in Europa tamelijk onbekend is gebleven. Hij heeft veel composities geschreven, in allerlei genres. Hovhaness was een zoon van een Armeense vader die scheikundeleraar was, en een moeder van Schotse komaf. Hij componeerde al van jongs af aan. Omdat zijn ouders het componeren afkeurden, deed hij het vaak stiekem, 's nachts, of in de badkamer. Hij studeerde aan het New England Conservatorium in de jaren '30. Het werk van Hovhaness heeft veel Aziatische invloeden gekend, niet doordat hij de zoon van een Armeniër is, maar door zijn reizen naar India, Japan, Hawaï en Zuid-Korea. De componist heeft veel belangstelling voor religie en mystiek. Hovhaness is Boeddhist hetgeen ook in zijn werk tot uitdrukking komt, door mysterieuze maar rustige melodielijnen. Ook beïnvloed door middeleeuwse en renaissance muziek past Hovhaness soms de vormleer van Bach toe, met name zijn polyfonie. (Bron: Wikipedia).
Mountains and Rivers without End is een compositie van de Amerikaanse componist Alan Hovhaness uit 1968. Hovhaness haalde zijn inspiratie voor dit werk uit een Koreaans landschapsschilderij. Opnieuw vormen bergen en omstreken de basis voor de compositie waarin de componist ons meeneemt op een lange bergwandeling met vergezichten, rivieren, dorpen, kerken. De componist ziet de bergen als dé verbinding tussen Aarde en Hemel. De wandeling geeft zoveel ontspanning, dat de wandelaar op een gegeven moment zichzelf verliest in de natuur; hij/zij denkt nergens meer aan. De compositie trekt zich op vanuit de mist, als de trombone een inleidende solo heeft. De trombone komt gedurende dit werk vaker in beeld, waarbij de componist de voor dat instrument zo kenmerkende glissando veelvuldig toeschrijft. Ook hier weer vrije ritmepassages waarin de muziek lijkt te zweven. Het is geschreven als kamersymfonie, dus met kleine bezetting. (...)|
In The Rubaiyat, a melodrama, a speaker intones from the Fitzgerald translation, as the orchestra provides a Tiomkin background of orientalia which enhance the poems not a jot. On the other hand, Hovhaness provides beautiful interludes for orchestra and solo accordion. It's almost as if Hovhaness doesn't understand the poetry he sets. Based on other texts and other works, I fail to see what the composer has in common with the poet's nihilistic hedonism or what in the verses impelled the composer to write the music. (...)
"Over the past thirty-seven years the Shanghai Quartet has become one of the worlds foremost chamber ensembles. The Shanghais elegant style, impressive technique, and emotional breadth allows the group to move seamlessly between masterpieces of Western music, traditional Chinese folk music, and cutting-edge contemporary works. Formed at the Shanghai Conservatory in 1983, soon after the end of Chinas harrowing Cultural Revolution, the group came to the United States to complete its studies; since then the members have been based in the U.S. while maintaining a robust touring schedule at leading chamber-music series throughout North America, Europe, and Asia."
Listening to this disc I wonder how much Tavener and the mystico-religious melodics (Rautavaara, Pärt, Silvestrov, Macmillan) owe to the Armenian master.(...) The muscular, large-scale cantata, Lady of Light has a winning strangeness that is bound to make it new friends if only people will give it one hearing. The music is (...) singable and Eastern all at the same time. This is not Russian orientalism, nor French nor anyone else's but taps a sense of authentic otherness on which few can draw. (...) Avak has Hovhaness's hieratically singing trumpet floating over a bed of Vaughan Williams-style (Tallis) strings with cross-currents evocative of Rózsa's summer nights in Hungary. As for the purity of Marni Nixon's voice swaying and dancing in the heat haze it deserves far more celebrity than it has ever been accorded. This is a disc for voice aficionados as well as those keen to hear Hovhaness tackling the human voice. (...) Another triumph in the Crystal Hovhaness series. (musicweb-international.com)
(...) We start with one of "Hovhaness's most celebrated works: And God Created Great Whales (1970). This mixes the taped sounds of the 'song' of various species of whale (there is a scholarly introduction from Peter Christ indicating the source of the various recordings and the species of whales) with a mystical score calling up the wash and depth of an imagined Eastern sea. There are some conceptual parallels here with the taped birdsong in Einojuhani Rautavaara's Cantus Arcticus. This is a powerful amalgam and made extremely moving in the counterpoint between the whale song and Hovhaness's inspired music. It also includes, towards the end, one of Hovhaness's most inspired melodies. (...) Yet another success story in the Hovhaness/Crystal series." (Rob Barnett, musicweb-international.com)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
