Autobiografie van de Ierse zangeres Sinéad O'Connor, die eind jaren '80 stormachtig doorbrak met Troy en Nothing compares to you.
"Een titel geïnspireerd op de campagne van Facebook-directrice Sheryl Sandberg om het woord bossy, dat vaak gebruikt wordt om succesvolle vrouwen te kleineren, uit de Engelse taal te schrappen. Strijdbaar met een knipoog, zo kennen we Sinéad weer. Omdat de vorige plaat "How About I Be Me (And You Be You)?" zo goed beviel, ging ze opnieuw de studio in met John Reynolds. Het resultaat klinkt als een logische vervolg. Opnieuw horen we aanstekelijke liedjes met een kop en een staart. In haar teksten mag Sinéad soms wat ontremd klinken, maar "Dense Water Deeper Down", "Kisses Like Mine", "Harbour", "8 Good Reasons" en "Take Me To Church" zijn stuk voor stuk sterke songs. En in het ingetogen "The Vishnu Room" en "Streetcars" (die inderdaad 'Desire' heten) horen we weer het meisje dat op haar eerste platen indruk maakte met atmosferische stukken. Waarmee dit een glorieuze comebackplaat is. Sinéad O'Connor worstelt, maar komt toch telkens weer boven." (Jan vd Plas, Oor) Op 28 september in De Melkweg.
'...High Shall Abide Under The SHadow Of The Almighty', gaat de titel verder. CD1 bevat retjes en covers (van Abba tot de soulkraker 'Do Right Man' tot 'Love Hurts'), CD2 een concert uit 2002 met oude successen naast Keltische folkstukken.
"The word Biscantorat is coined from the old Latin proverb qui cantat bis orat (whoever sings, prays twice), and the CD features a mix of song, chant and spoken word, tracing the course of the liturgical year from Advent through Pentecost. The poet John O'Donoghue recites sonnets and the Glenstal monk Mark Patrick Hederman offers "an invitation for the listener to meditate with us". In fact Biscantorat is intended to be a sort of aural prayer book. Those who took part hope the recording will offer a bridge for people who feel disillusioned by the institutional structure of the church and who seek a return to reflection in their own personal space. Listening to the CD, one is immediately struck by the distinctiveness of [Sinead] O'Connor's voice - its raw, almost primeval sound forming a startling contrast with the effortless smoothness of the voices of the Glenstal monks, who have, of course, been singing plainchant together on a daily basis for many years." (Irish Times)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
