"Eén van de beroemdste jazz zangeressen stond in 1957 en 1960 in het Concertgebouw waar ze het publiek trakteerde op aanstekelijke en swingende shows. Ella Fitzgerald was al beroemd in Nederland door de Jazz at the Philharmonic-concerten van Norman Granz, maar in 1957 werd ze een echte ster. Begeleid door Don Abney (piano), Herb Ellis (gitaar), Ray Brown (bass) en Jo Jones op drums zingt scat swingt Fitzgerald en steelt ze vooral de show. Ze maakt verwijzingen naar Elvis Presley (blue suede shoes), Dinah Washington en een restaurant in Amsterdam. In 1960 betovert ze het publiek opnieuw, ditmaal met Paul Smith (piano), Jim Hall (gitaar), Wilfred Middlebrook (bas) en Gus Johnson (drums), met een wervelende show vol humor en was het de eerste keer dat ze de beroemde compositie "Mack The Knife" zong (waarin zij Louis Armstrong nadeed). Het Nederlands Jazz Archief heeft er weer een prachtige uitgave met uitstekend geluid in de serie Jazz at the Concertgebouw van gemaakt." (Stefan Koer, Platomania)\n\n"Twaalf deeltjes telt de reeks Jazz From The Concertgebouw nu. De recentste aanvulling van Ella Fitzgerald is een hoogtepunt van dit grootse jazzmonument. "'S Wonderful" bevat twee Amsmsterdamse optredens van de zangeres die toen op haar creatieve hoogtepunt en in topvorm was. In 1957 zong ze onder meer een adembenemend mooie versie van Angel Eyes en liet tot slot een even ontzagwekkend stukje scat- vocalen horen in Air Mail Special. Drie jaar later, toen ze net haar legendarisch geworden Gershwin Songbook (5 lp's) had gemaakt, was ze misschien wel op haar allerbest. Ze liet Gershwin soepel swingen in Our Love Is Here To Stay, ontroerde in The Man I Love en ging helemaal los in Roll Em Pete. In Mack The Knife verzon ze ter plekke haar teksten en ze ontpopte zich tijdens het concert tot een even geestig als groots entertainer. "'s Wonderful" is behalve een schitterende aanvulling op haar immense discografie een ideaal album om verliefd te worden op de kunsten van Ella Fitzgerald, een van de allerbeste zangeressen uit de geschiedenis. Alle facetten van haar grootsheid worden op dit album uitgelicht." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 5 uit 5 sterren)
"This is a most unusual Ella Fitzgerald recording, reissued on CD by Verve. Recorded around the time when she performed some of these songs for the film Let No Man Write My Epitaph, the masterful singer is heard in duets with pianist Paul Smith interpreting 13 songs (even "I Cried for You," "I Can't Give You Anything but Love" and "Who's Sorry Now") at slow expressive tempoes. Listeners who feel that Ella Fitzgerald was mostly a scat singer who had trouble giving the proper emotional intensity to lyrics will be surprised by this sensitive and often-haunting set." (Scott Yanow, Allmusic)
"This 1957 effort is distinguished from Fitzgerald's other songbooks in that it is the only album in which the composer whose work she is singing actively participates. In fact, these recordings are packed with some of the key figures in jazz. Ellington's arranger/composer Billy Strayhorn, guest musicians Dizzy Gillespie and Oscar Peterson, and brilliant record producer Norman Granz all have a hand in the proceedings. And what better backing band could one want than Duke's orchestra? The usual suspects, like Jimmy Hamilton, Johnny Hodges, Paul Gonsalves, and Harry Carney contribute fine performances throughout. Duke's spectacular catalog dazzles, and his sprightly, lush textures are transfigured under Ella's warm-timbred voice and elegant, precise delivery. Included here are classics like "Rockin' in Rhythm," "Caravan," "Satin Doll," "Sophisticated Lady," "Prelude to a Kiss," and "It Don't Mean a Thing...," each tune as familiar as it is delightful to hear in this new context." (Allmusic; 4,5 uit 5 sterren)
"This set includes two CDs with 32 songs chosen from Berlin's collection of nearly 800 songs. These selections are perfectly suited for Fitzgerald's voice and her romantic sensibility; they are happy, occasionally sad, and full of swinging rhythm. A few of these songs -- "Cheek to Cheek," "Puttin' on the Ritz," and "Blue Skies" -- will be most familiar; others are as memorable but perhaps less known. Choices like "Isn't This a Lovely Day?" feature everything a listener would want in a song: intelligent lyrics, memorable melodies, and a strong emotional center. To say that Fitzgerald's presentation here is simply regal. It should be pointed out that these two- and three-minute tunes are tightly arranged, and don't allow the freedom of extended scat singing. The arrangements are also lovely, featuring the tasteful support of Paul Weston & His Orchestra, which never overpowers Fitzgerald." (Ronnie D. Lankford, Jr, Allmusic) Prachtig verzorgde heruitgave met ook nog een bonus track.
"Op 18 februari 1961 was het Amsterdamse Concertgebouw weer eens een Jazz Philharmonic. Impresario Norman Granz had het afgehuurd voor de twee raspaarden uit zijn stal: pianist Oscar Peterson (dat concert is ook door Fondamenta op CD uitgebracht - HB) en zangeres Ella Fitzgerald. In april 2017 bracht het Nederlands Jazz Archief al een CD uit met concerten die zij in 1957 en 1960 in Amsterdam gaf ("s Wonderful"). Op "Mack The Knife" na brengt ze in 1961 een volledig nieuwe set. Fitzgerald gaf op de bühne altijd alles. Zo ook hier. De songs kregen elk de vereiste intensiteit, zoals de ballad "How Long Has This Been Going On". Ook "My Funny Valentine" staat op het programma. Als waarschuwing vooraf zegt ze dat ze het deze avond anders zingt: bijna teder. Net als het daaropvolgende "I Got A Crush On You". De stemming wordt wat uitbundiger vanaf "Lorelei". In de uitsmijters "Mack The Knife" en "Saint Louis Blues" excelleert ze en maakte ze een opwindend eind aan haar set." (Hessel Fluitman, Jazzflits)
"Ella Fitzgerald and Louis Armstrong make for a charming team on this CD. Accompanied by pianist Oscar Peterson, guitarist Herb Ellis, bassist Ray Brown, and drummer Buddy Rich, Fitzgerald and Armstrong perform 11 standards with joy and swing. There are touches of Satch's trumpet, but this is primarily a vocal set with the emphasis on tasteful renditions of ballads." (Scott Yanow, Allmusic)
Ella Fitzgerald was één van de meest populaire Amerikaanse jazz-zangeressen. Gedurende haar carrière won ze 13 Grammy Awards en verkocht ze meer dan 40 miljoen albums. Haar stem was flexibel en had een bereik van vier octaven, ze was een meester in het imiteren van vele instrumenten en heeft scat singing tot een ware kunst verheven. Ze heeft samengewerkt met vele jazzgrootheden, van Duke Ellington tot Frank Sinatra. Op 15 juni 1996 overleed ze aan de gevolgen van diabetes. De wereld verloor die dag één van de meest geliefde muzikanten ooit. Deze opnamen zijn gemaakt tijdens North Sea Jazz 1979, in de PWA Zaal van het Haagse Congresgebouw. De line-up die avond was: Paul Smith (piano, bandleider), Keter Betts (contrabas), Mickey Roker (drums) (bron: Bob City) Fitzgerald was op dat moment al in de zestig en had er al een carrière van meer dan veertig jaar opzitten en natuurlijk heeft haar stem wat aan soepelheid ingeboet. Haar interpretaties van bekende standards blijken nog steeds een waar luistergenot.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
