"Anouk komt op haar vijftiende studioalbum, getiteld "Set This Thing On Fire" met onversneden rock op de proppen. In de eerste seconden van de track "That’s My Heart You Hold", schallen zware gitaarklanken je tegemoet. Anouks stem klinkt opvallend helder en scherp. Nauwelijks van deze muzikale overval bekomen is het de beurt aan het titelstuk "Set This Thing On Fire." "Can’t Fix Repeaters" is een aanklacht tegen hypocrisie, oppervlakkigheid en toxisch gedrag—bijvoorbeeld in relaties of sociale kringen waar mensen zich anders voordoen dan ze werkelijk zijn. ‘Good guys aren’t all good/Verity’s a rarity’ zingt Anouk, waarmee ze onderschrijft dat moraliteit complexe materie is. Dat Anouk het beste tot het laatst bewaard heeft, blijkt als het lied "Vicky Lynn" het album afsluit. Anouk bevestigt haar status als toonaangevende rockzangeres in Nederland, we hebben er alleen een album of vijf op moeten wachten. "Set This Thing On Fire" was het wachten al die tijd zeker waard!" (nieuweplaat.nl)
"Halverwege Anouks nieuwe album leest een robotstem haar Engelstalige Wikipedia-lemma voor. Het contrast met de gezongen tekst die erop volgt, kon haast niet groter zijn. Volgens de robot is Anouk een zangeres met een lading hits, zelf zet ze een sterfelijke vrouw neer die geliefd wordt door de mensen die na haar overlijden achter zullen blijven. Haar boodschap aan hen: treur niet om mij, ik zal de wereld niet missen en we zien elkaar terug in het paradijs. Ze zegt te hopen dat haar teksten en muziek je in je hart zullen raken, dat haar album je de kracht geeft om cirkels te doorbreken, om een wereld te creëren waarin liefde kan bloeien. Of, zoals ze het in het begeleidend schrijven stelt: het leven is kort, enjoy! Anouk maakte "Deena & Jim" met het Praags Filharmonisch Orkest. De keuze voor het orkest is de juiste. De plaat heeft een prettig film noir-sfeertje en roept een wereld op vol nachtclubs, sepiakleuren en herfstblaadjes in het New York of Parijs van weleer." (Oor)
"Het begon drie jaar geleden als een cadeautje: Anouk schreef een nummer voor haar vriend (basketballer Dominique Schemmekes) en liet dat horen op zijn verjaardag. Hij was enthousiast en raadde haar aan om het uit te brengen. Gevolg: Dominique werd Anouks eerste Nederlandstalige hit-succes. Het uitstapje smaakte naar meer en heeft nu een compleet Nederlandstalig album opgeleverd: Wen Dr Maar Aan, een betere titel had ze niet kunnen bedenken. (...) Hoewel Anouk inmiddels een oude rot in het vak is, was het aangaan van dit Nederlandstalige avontuur een enorme uitdaging. Maar komt ze met deze plaat nou echt heel vernieuwend over? Nee. Eigenlijk is dit album een vervolg op haar eigen Sad Singalong Songs (2013), maar dan met liedjes die we nu woord voor woord kunnen verstaan en begrijpen. Voor veel mensen is het wennen: Anouk in het Nederlands, maar wat ons betreft is het niet eens zo gek nog niet. Net alsof je een glas Rivella drinkt: een beetje vreemd, maar wel lekker " (nieuweplaat.nl)
Op deze dubbel-CD staat een registratie van de concerten die Anouk vorig jaar gaf samen met Guidos Orchestra. Samen met het 40-koppig symfonisch orkest brengt Anouk haar nummers in speciale arrangementen. (bron: Universal)
"Dit is het eerste van de tweede albums die Anouk in 2016 uitbrengt (het tweede album wordt overigens wat meer underground). De titel verwijst naar de betrekkelijkheid van roem. Zoals vertrouwd zingt Anouk na de Nederlandse single "Dominique" (gelukkig) weer in het Engels. Opener (en single) "Run Away Together" zet de toon: veel dance-invloeden, maar wel met het typische geluid van Anouk. "Not A Lovesong" is uiterst commercieel maar ligt daardoor lekker in het gehoor, net als het door dameskoortjes gelardeerde "Wanna Little Something". De uptempo-nummers worden afgewisseld met typische Anouk-ballads, zoals de pianoballad "If I Knew". De melancholie van "Keeps Getting Better" is goed te verklaren: Anouk was in Parijs tijdens de terreuraanslagen en het nummer werd direct daarna opgenomen, hoewel er in de tekst weinig directe verwijzingen zitten. Opnieuw produceerden de Zweden Tore Johansson en Martin Gjerstad. Ze schreven ook mee aan songs, evenals in enkele gevallen Tobias Karlsson." (Ron Bulters, Platomania)
Inclusief "Hold Me" met Douwe Bob. De andere drie bonus-tracks zijn dezelfde als op de in december 2014 verschenen editie. Op 14 mei 2015 is Anouk te aanschouwen op het Dauwpopfestival in Hellendoorn. "Schrijven doet Anouk al een paar jaar met een stel Zweden: met Tobias Karlsson de poppy liedjes en met het duo Tore Johansson en Martin Gjerstad meer soul- en bluesgetint werk. De housetrack "Feet On The Ground" nam ze op met Nicky Romero. Maar een op teveel benen hinkende plaat is dit allerminst. Anouk houdt nadrukkelijk zelf de regie. Wel vallen een paar dingen op. Het album klinkt meer relaxed dan we van haar gewend zijn. Ze zingt meer op souplesse dan op kracht en de begeleiding is soms opmerkelijk los. Ook inhoudelijk gaat Anouk enkele keren de diepte in. Zo analyseert ze in "Daddy" messcherp wat de afwezigheid van haar vader in haar leven teweeg heeft gebracht. Anouk noemde dit album een beetje een bij elkaar geraapt zooitje. Als zij zoiets zegt moet je juist opletten. Met "Wigger", "You And I" en "Places To Go" bevat het album al drie hits. "Cold Blackhearted Golddiggers", "She Is Beautiful" en "Looking For Love" zijn minstens zo opvallend. Een zooitje ijzersterke liedjes dus." (Jan vd Plas, Oor)
"Anouk heeft iets goed te maken met me. Voorganger "Queen For A Day" was immers haar slechtste album tot nu toe. Gelukkig klinkt Anouks tweede album van 2016 als een welgemeende excuus. Deze plaat is namelijk precies wat je van Nederlands grootste rockchick wil horen. Lekkere, toegankelijke rockliedjes met een scherpe rand en een flinke scheut soul. En die soul is deze keer niet louter afkomstig van Anouks stem, maar zit m bijvoorbeeld ook in de uitbundige blazers die overal opduiken. Anouk moet het hebben van rauwe emotie, ze moet het eruit kleppen, en hier laat ze zich in dat opzicht weer heerlijk gaan. In tegenstelling tot "Queen For A Day" delen de liedjes hier overigens wél eenzelfde stijl en sfeer, waardoor ze mooi als één geheel wegluisteren. En in prachtnummers als het licht jazzy "Take It Slow" levert Anouk ook nog eens een vocale prestatie waarvan niemand meer dacht dat ze die nog in zich had. Kortom, een prachtplaat én glorieus vormherstel van Nederlands stoerste zangeres." (Randy Timmers, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
