"De drie nieuwe nummers die Bob Dylan sinds maart van dit jaar uitbracht, behoorden tot het beste dat de 79-jarige liedjeszanger de laatste decennia heeft uitgebracht. Het epische, zeventien minuten durende Murder Most Foul, het al even mooi gearrangeerde I Contain Multitudes en de trage blues False Prophet lieten al een Dylan horen die erg goed bij stem was, en ook de arrangementen klonken verzorgder dan op recente albums met eigen werk als Together Through Life (2009) en Tempest (2012). De nummers zijn traag, de woorddichtheid is groter dan ooit en de muziek lijkt volledig in dienst te staan van Dylans teksten, die mysterieus, geestig, onheilspellend en beter doordacht lijken dan de woordenstromen op zijn recente albums. Inderdaad, velen hadden Bob Dylan wel afgeschreven na zijn drie albums vol Sinatra-liedjes die aan Rough and Rowdy Maar zijn crooneralbums hebben hem nu tot nieuwe muzikale en vocale inzichten geleid, die resulteerden in wat gerust een meesterwerk mag worden genoemd." (Volkskrant)
"Met zijn 82 jaar is Bob Dylan nog steeds de originele zwerver die op pad is en hem live zien blijft bijbels. In tegenstelling tot veel oudere iconen is Dylan geen eerbetoon geworden aan zijn vroegere glorie. In veel opzichten is dit zelf een eerbetoon aan zijn kunstenaarschap in de eerste plaats - niets van zijn werk was ooit een gimmick of pretentie, het ging allemaal om de kracht van de liedjes zelf en die zijn tijdloos gebleven. En zo is hij oud geworden zoals een groot artiest betaamt, verweerd in de richting van een mystieke diepte en doordrenkt met een kiezelachtige kracht die zijn frêle gestalte trotseert als een veer die naar een raam zweeft en de ruit verbrijzelt bij inslag. En op Shadow Kingdom is hij even vitaal als altijd. De titel lijkt de gecodeerde mythe te verordenen die het album doet zweven. Live is Dylan nog steeds in staat om de werkelijkheid te manipuleren in de richting van deze soevereiniteit van het lied." (Far Out Magazine; 4.5 uit 5 sterren)
Compiled from meticulously restored original tapes -many found only recently- this historic 6-disc set is the definitive chronicle of the artist's legendary 1967 recording sessions with members of his touring ensemble who would later achieve their own fame as The Band. This brings together, for the first time ever, every salvageable recording from the tapes including recently discovered early gems recorded in the "Red Room" of Dylan's home in upstate New York. Garth Hudson worked closely with Canadian music archivist and producer Jan Haust to restore the deteriorating tapes to pristine sound, with much of this music preserved digitally for the first time. The decision was made to present these recordings as intact as possible. Also, unlike the official 1975 release, these performances are presented as close as possible to the way they were originally recorded and sounded back in the summer of 1967. The tracks run in mostly chronological order based on Garth Hudson's numbering system. (bron: Columbia)
"Het offici?e verhaal rond "Time Out Of Mind" gaat ongeveer als volgt: Bob Dylan, aangeslagen door de dood van Jerry Garcia en zich bewust van een hellehond op zijn eigen spoor, wendde zich tot zijn geliefde oude bluesplaten om de toenemende angst te bezweren die hij voelde toen hij zich realiseerde dat de klok ook voor Zimmerman luidt. Dylan, die toen pas 55 was, las zijn teksten voor aan producer Daniel Lanois, die versteld stond van hun onaardse kracht, en het duo ging de studio in om een plaat te maken die het midden hield tussen een seance en een testament. De onuitgebrachte outtakes op "Fragments" onthullen enkele van de buitengewone momenten die ze op hun pad vonden. Op Disc 2, de folkstandard "The Water Is Wide", leunt Dylan in de uitvoering alsof hij de schouder van zijn geliefde kan aanraken. Het is zo toegewijd als hij ooit heeft geklonken, en achter hem spelen Garnier en Mangurian zo subtiel en ingetogen dat ze als verlichting registeren." (Pitchfork)
"Op More Blood, More Tracks (Bootleg Vol. 14) wordt de ontstaansgeschiedenis uitgeplozen van Blood on the Tracks (1975), volgens velen Dylans beste album. Het was de periode waarin hij in het reine moest komen met zijn traumatische scheiding van Sara Lownds, de moeder van zijn vier kinderen en de beeldschone en hyperintelligente liefde van zijn leven." De eerste opnamen speelt Dylan vrijwel solo maar worden later oppnieuw gedaan met begeleiders en deels andere songs. Op deze CD hoor je die eerste opnamen. "Die opnamen worden door Dylanvorsers met terugwerkende kracht gezien als de enige echte auteursuitgave van Blood on the Tracks. (Jan Vollaard, NRC)
""Nashville Skyline" is het eerste complete countryrock album van Bob Dylan, uitgebracht in 1969. De slide-gitaren, korte songs en warme zang (een nouveauté voor Dylan begrippen in die tijd) maken van "Nashville Skyline" een echte klassieker. Het album trapt af met Girl From The North Country, een duet met Johnny Cash wat gelijk de toon zet voor de rest van het album. Onder de sterkste nummers bevinden zich "Lay Lady Lay", "To Be Alone With You", "I Threw It All Away" en "Tonight I'll Be Staying Here With You". "Nashville Skyline" is een plaat die door zijn verkoopcijfers bewees dat countryrock ook een commercieel interessant genre is." (Bertus / MOV)
"Tijdens een van de laatste concerten van de wereldtournee van 1978 gooide iemand een kruis op het podium. Dylan pakte het op en voelde iets... Naar eigen zeggen het begin van een op de merkwaardigste periodes uit Dylans carrière: de gospeljaren. In werkelijkheid maakte Dylan al jaren veel gebruik van Bijbelse symbolen en was er sowieso al de invloed van enkele christelijke bandleden tijdens die 1978-tournee. En hoewel hij zeker niet louter religieuze teksten ging schrijven, waren het juist díe nummers die hij uitbracht op "Slow Train Coming". Dylans productiviteit was ondertussen enorm. Vele songs haalden niet eens de studio, maar werden louter live of in soundchecks gespeeld. En lang niet altijd haalden de sterkste nummers de reguliere platen. Bijna 40 jaar na dato ziet een aantal alsnog het licht. "Trouble No More" biedt een nieuwe blik op de gospeljaren. Cruciaal verschil met eerdere Bootleg Series-delen is de thematische opzet, waardoor de niet-religieuze outtakes ontbreken." (Henri Drost, Platomania)
"Geen van de 30 liedjes op deze 3CD-set is van Dylan zelf. Ze zijn geschreven tussen de jaren 20 en 60 van de vorige eeuw en maken deel uit van wat The Great American Songbook is gaan heten. Dylan putte hier ook al uit voor "Shadows In The Night" (2015) en "Fallen Angels" (2016). Dat was toen even wennen: Dylan als crooner? Waren de babyboomers in de jaren 60 niet juist van zijn liedjes gaan houden als reactie op de zoete klanken van Dean Martin en Frank Sinatra, waar hun ouders zo van hielden? Dylan doet dat nu met nog meer overtuiging dan op de vorige twee platen. Het was een nieuwe discipline voor hem, maar in de teksten vond hij steeds zo veel van zichzelf terug dat hij zich kon richten op de melodie van de arrangementen. Daarvoor krijgt hij steeds meer gevoel, want hoe onmogelijk het ook klinkt: Bob Dylan zingt gewoon echt mooi op "Triplicate". Ook zijn band, een enkele keer uitgebreid met blazers en strijkers, klinkt beter dan op de twee vorige albums." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Voor velen was het in 2015 even schrikken toen Dylan ging croonen. De man die een belangrijk deel van zijn legendarische status dankt aan zijn teksten, zong op "Shadows In The Night" louter liedjes van anderen en dan ook nog eens brave standards uit begin 20ste eeuw. Zeker sinds Dylan met dit repertoire op tournee ging, is echter duidelijk dat het hem menens was en dat hij in zijn zang ineens een zorgvuldigheid stopte die hij zijn eigen liedjes al lang niet meer gunde. "Shadows In The Night" is een vreemde, maar mooi gemaakte Dylan-plaat, die je veel vaker draaide dan vooraf vermoed. Maar nog zo'n plaat? Echt nodig is het niet. Deze 12 liedjes zijn tegelijk opgenomen met de voorganger. De plaat lag dus gewoon al klaar. De band speelt opnieuw subliem, met een hoofdrol voor de pedal steel van Donnie Herron. De toon is ook meer uitgelaten, de liedjes wat minder somber. Dylan zingt alles met veel precisie en overtuiging. Toch ontbeert het geheel wat zeggingskracht." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
