"Ambientpionier Eno nodigt graag artiesten uit die hij bewondert, zoals conceptuele muziekmaker Beatie Wolfe: met deze Engelse geluidskunstenaar zette Eno zich aan een bijzonder dubbelalbum, dat is verschenen als twee losse delen, "Lateral" en "Luminal". Op dit album staan elf intieme liedjes, verzameld rond teksten van Beatie Wolfe, die net zo veel kalmte uitstralen als de begeleidende muziek. De tracks kwamen tot stand in de studio, bij geïmproviseerde sessies rond een enkel instrument. De twee pakten bijvoorbeeld een oude, ontstemde gitaar en besloten met dat beperkte middel een enkel, kort muziekstuk te maken. "Luminal" zit vol variatie, van wiegende zeemansliedjes als "My Lovely Days" tot dromerige, maar steeds indringender folk in "Suddenly". Daar zweeft de donkere stem van Eno achter die van Wolfe, en roepen de twee herinneringen op aan de intens mooie ambientsongs op Eno’s klassieker "Before and After Science" uit 1977". (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Ambientpionier Eno nodigt graag artiesten uit die hij bewondert, van moderne dancemakers (...) tot conceptuele muziekmakers als Beatie Wolfe: met deze Engelse geluidskunstenaar zette Eno zich aan een bijzonder dubbelalbum, dat is verschenen als twee losse delen, "Lateral" en "Luminal". Die eerste verrast niet, maar is een vertrouwde ambientplaat vol lange, traag gonzende grondtonen en zeer minimale melodieën, die zacht plonzen in een diep meer van echoënd geluid. "Lateral" klinkt als Eno’s mooiste ambientwerk en we mogen deze weergaloze rustmuziek nooit voor lief nemen." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren) "De rol van Wolfe is op het eerste gehoor niet helemaal duidelijk, wat het verschil is met Eno’s forse stapel ambientalbums evenmin. Zo’n plaat opzetten is als een omgeving binnenstappen, een plek om rond te hangen, jezelf in onder te dompelen, in en uit te lopen. Ook hier zijn 't de details, subtiel verschuivend ditmaal, die toch voor een onderhuidse spanning zorgen en daarmee je gevoel weten te sturen." (OOR)
"To accompany the documentary film, Eno, a career spanning soundtrack has also been released. It is a 17-track album that dips into many eras of his 50 year solo career. We recommend checking out all of Eno's solo recordings, collaborations, and his extensive production work, but this is a good overview that incudes some of his recordings with Cluster, John Cale, David Byrne, Roger Eno, and more." (Tape Op) De CD opent met een nieuw, vocaal nummer "All I Remember" en sluit af met een recente live-opname, gemaakt met zijn broer Roger in Athene. Daartussenin gaan we op reis door de tijd met zowel een selectie van zijn baanbrekende ambientplaten en geluidsexperimenten als van zijn songgerichte werk zoals hij dat bijv. met John Cale maakte. Het album is zo samengesteld dat het ook echt wérkt als album, zoals dat ook hoort bij deze altijd conceptueel denkende, vindingrijke artiest.
Dit is een in 2014 verschenen heruitgave van het oorspronkelijke album uit 1992. Als bonus is er een tweede CD toegevoegd met een kleine 35 minuten nooit eerder verschenen materiaal. Het album is door Eno opgedragen aan de Russische kunstenaar Sergei Shutov. In de tekstbijlage gaat Eno wat dieper in op de plaat. (GT, Muziekbank)
"Brian Eno zal waarschijnlijk vooral voortleven vanwege het concept ambient music. Dat vond hij misschien niet uit (zie ook Erik Satie’s musique d’ameublement, muziek als meubelstukken of decor), maar hij gaf het wel zijn naam en een zekere theoretische ondersteuning. Ambient, ook zoals Eno het zelf opvat en uitvoert, is doorgaans instrumentaal. Maar hij is ook dol op zingen en dat zullen we zo nu en dan horen ook – tot nu toe voor het laatst op zijn album The Ship (2016), met daarop een cover van het Velvet Underground-nummer I’m Set Free. Foreverandevernomore is weer eens een plaat vol liedjes, kort en compact, maar ook een album met sterke ambienttrekken. Dat Eno nu volop zingt, zo moeten we begrijpen, heeft te maken met zijn wens om meer gevoelens te kweken en zo de luisteraar ontvankelijk te maken voor een meer verantwoorde omgang met onze kwetsbare aarde en wat daar voor de volgende generaties nog van overblijft. Ambient met stemmen dus, in Eno’s wereld ook weer niet nieuw. Maar wel fraai." (OOR)|
""Reflection" is één albumvullend ambientstuk, zoals "Thursday Afternoon" en "Neroli". Het is een generatief stuk, dat zichzelf als het ware componeerde. Maar het is Eno zelf die de begrenzingen vastlegde en de klanken koos. Dat zijn weer onvergelijkbaar mooie, warmbloedige en voorzichtig voorbijstrijkende klanken, met een onderwaterkwaliteit, of klinkend alsof ze ergens voorbij de horizon hun oorsprong hebben. En het lijkt alsof er nauwelijks iets verandert, maar ondertussen. Ideale muziek om eens op verleden en toekomst (de releasedatum was 1 januari!) te reflecteren. Ambient is echt zon verkeerd begrepen genre, want menigeen vergeet dat die muziek volgens Eno zelf (in de hoestekst van "Music For Airports" uit 1978) as ignorable as it is interesting moet zijn, geschikt voor verschillende aandachtsniveaus zonder eentje in het bijzonder te benadrukken. Discrete muziek, intended to induce calm and a space to think. Deze 54 minuten zijn werkelijk uitstekend besteed. Fraai denkvoer." (Jacob Haagsma, Oor)
"Een combinatie die logischer is dan op het eerste gezicht lijkt: de Britse dance-producer Fred Again... (Fred Gibson, 29) en Brian Eno (74). De twee kennen elkaar al jaren, Gibson zocht de oude meester van de ambient al eens op voordat zijn Fred Again... ook maar een noot had uitgebracht. "Secret Life" is het eerste album dat de twee samen produceerden en dat smaakt beslist naar meer. Gibson laat door Eno de beats uit zijn muziek zuigen en Eno staat toe dat Gibson wat kleur in zijn ambient-klanktapijt aanbrengt. Er zit een natuurlijke samenhang in de muziek van het duo, die nergens geforceerd aandoet. Soms zijn de eenzame pianonoten van Eno of de verknipte samples van Gibson net iets te gemakkelijk naar hun eigen werk te herleiden, maar in diverse nummers hoor je dat hun zoektocht samen naar nieuwe texturen ook echt tot iets leidt, dat een volgende keer wat minder voorzichtig mag worden uitgewerkt." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"Nu het Talking Heads-oeuvre voorbeeldig is heruitgebracht, mag deze revolutionaire schakel niet ontbreken. Voorzien van uitgebreide liner notes en met 7 extra tracks die, aldus Byrne, eigenlijk op het originele album hadden moeten staan maar vanwege de beperkte vinylcapaciteit niet pasten. Het album sloeg in als een bom. Allerhande found footage van radiodialogen, TV-evangelisten, duiveluitdrijvers, predikanten en de Libanese zangeres Dunya Yunis werd voorzien van dezelfde bezwerende mix van funk, pop, avant-garde en Afrikaanse ritmiek die ook "Remain In Light" tot zon baanbrekende plaat maakte. Het duo werkte ook grofweg met dezelfde gastmusici als bij Talking Heads rond die tijd plus o.a. producer/bassist Bill Laswell en avant-gardist Robert Fripp. Het leidde tot een plaat die weliswaar stukken broeieriger, donkerder en angstaanjagender uitpakte dan Talking Heads, maar de manier waarop de uiteenlopende componenten als organisch geheel in elkaar grijpen, blijft woest fascinerend." (Erik vd Berg, Oor)
"Apollo: Atmospheres And Soundtracks (1982) was bedoeld als soundtrack voor een documentaire over de maanlanding van de Apollo 11, maar de nummers vonden ook hun weg naar verscheidene films en sommige duiken ook hier weer op. Maar het meeste is buiten filmdoek en televisiescherm nog niet te horen geweest, en dan is het handig om de boel bij elkaar te hebben. Nummers of stukken soundtrack voor kunstzinnige films van types als Derek Jarman, maar ook voor bijvoorbeeld 28 Days van Danny Boyle, Heat van Michael Mann en Married To The Mob van Jonathan Demme. In dat laatste geval een gezongen versie van soulklassieker You Dont Miss Your Water nog wel. Anders dan Enos reguliere platen, doorgaans heel samenhangend in conceptueel opzicht, is dit eerder een gevalletje los zand. Dat krijg je bij zon concept. En er staat genoeg leuks op. Want sfeer schilderen met geluid, dat kan Brian Eno als de beste." (OOR)
"De zangstem van Brian Eno: een prettige sensatie die je niet al te vaak hoort op zijn eigen platen maar weer vaker dan zijn reputatie als uitvinder van instrumentale ambient doet vermoeden. Een van de impulsen voor "The Ship" was Enos ontdekking dat zijn stem in de loop der jaren hij is uiteindelijk bijna 68 nogal gedaald is in bereik. Alsof dat al niet reden voor melancholie genoeg is, kwam daar nog de inspiratie van de zinkende Titanic (1912) en de daaropvolgende Eerste Wereldoorlog (1914-1918) bij. De mensheid heen en weer geslingerd tussen hoogmoed en paranoia, in Enos eigen woorden. Conceptueel gesproken is er dus heel wat aan de hand op "The Ship", bestaande uit het 21 minuten durende titelnummer en het bijna een half uur voorttikkende drieluik "Fickle Sun", met als slotdeel de Velvet Underground-cover "Im Set Free". U dacht al dat dit geen lichte kost was, geen gemakkelijk wegzweefbare, gemakkelijk te negeren ambienteske klankveldjes. Het titelnummer valt oppervlakkig gesproken wel in die categorie, misschien. Maar de verschillende elementen daarvan de wegsuizende geluiden, de gesproken stemmen op de grens van het hoorbare, de schitterend vormgegeven atmosfeer en vooral de stem van Eno, al of niet vervormd vallen uiteindelijk samen in een uiterst aangrijpend stuk. In "Fickle Sun" figureert Enos stem wat prominenter. Maar los dan van "Im Set Free", reuze statig, blijft Eno verre van de conventionele liedjesvorm. Een plaat die een prachtige verklanking van donkere melancholie ten beste geeft. Wat Een Meester." (Jacob Haagsma, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
