"De huidige tijd kent maar weinig echte jazziconen, maar Kamasi Washington is er zeker een. Met "Fearless Movement slaagt Washington er in zijn kunsten binnen anderhalf uur te vertonen, maar de tenorsaxofonist kiest met zijn nieuwe langspeler dan ook voor meer licht verteerbaarheid. Deze is niet per se toegankelijk voor wie niet thuis is in jazz, maar voor Washington-begrippen bij vlagen wel. "Fearless Movement" is een dansbaar album en dat zit hem vooral in de eerste helft, waarin gastbijdragen te horen zijn van o.a. Funkadelic/Parliament-legende George Clinton, de hippe bassist Thundercat en een paar oninteressante rappers. Ik moedig het aan als artiesten hun horizon verbreden, maar niet alle samenwerkingen pakken even goed uit. Dat blijkt vooral in de langer uitgerekte, typische jazzstukken. Dan besef je hoe groots en machtig Kamasi’s jazz kan zijn en hoe die je veel meer dan de poppy tracks tot diep in je poriën laat swingen." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Een plaat die zowel de jazz- als de popwereld even lekker opschudt. Waarbij je je na beluistering afvraagt: heb ik gedroomd, of is dit echt? "The Epic" van de 32-jarige tenorsaxofonist Kamasi Washington is zo'n plaat. De tripel-CD duurt drie uur, een flink stuk jazzgeschiedenis wordt met veel flair en brutaliteit overhoop gehaald. Washingtons eigen spel lijkt vooral beïnvloed door dat van John Coltrane en Pharoah Sanders, maar zijn bevlogen soli staan voortdurend ingebed tussen orkestraal geweld van zijn eigen tienkoppige band, een koor en soms 32 strijkers. Nu experimenteerde Donald Byrd al met koren op "A New Perspective" (1963), maar het grootse geluid is wel heel fris. Verwijzingen naar Coltrane, Miles Davis, Weather Report en Charles Mingus komen voorbij, maar Washinton geeft er met zijn enorme band steeds een ferme draai aan. Zwaar op de hand wordt het nooit. Er zijn met de souljazznummers, gezongen door Patrice Quinn, genoeg rustpuntjes ingebouwd." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 5 uit 5 sterren(!!!))
"Heaven And Earth, het nieuwe album van de belangrijkste saxofonist van zijn generatie, Kamasi Washington, is een duizelingwekkend meesterwerk. In een enkel nummer gebeurt meer dan in de hele carrière van een gemiddelde jazzcat. Ook is het album bij vlagen epischer dan The Epic, Washingtons drie uur durende, driedelige debuut. En dat terwijl Heaven And Earth op papier slechts en tweeluik mag heten. De nummers op deel 1, Earth, gaan over de echte wereld en hedendaagse realiteit. Openingstrack Fist And Fury is een strijdlied zoals je dat nooit eerder van een jazzartiest hoorde. 'Our time as victims is over! kondigt een krachtige vrouwenstem aan. When faced with unjust injury, I change hand to fist of fury! brult een koor. Om de daad bij het woord te voegen, spuwt Washingtons hoorn de ene na de andere vuurbal van een solo. Ondanks de Coltrane-moeilijkheidsgraad van zijn blaaskunsten swingt het echter altijd bij deze man, waardoor hij voor de beginnende jazzliefhebber óók meteen lekker klinkt". (OOR)
"Tenorsaxofonist Kamasi Washington komt 2½ jaar na zijn spectaculaire, 3 uur durende album "The Epic" met dit mini-album van iets meer dan een half uur. De muziek maakte deel uit van een kunstproject bij een reeks schilderijen van Kamasi's zuster Amani. Het langste stuk, "Truth", verscheen al eerder digitaal en klonk toen als een prima vervolg op de lange orkestrale stukken van "The Epic". Nu blijkt dat "Truth" het resultaat is van het samenvoegen van melodische en harmonische elementen uit 5 korte stukken die de eerste helft vormen. Het is wederom mooie muziek, niet al te ingewikkeld in melodie, ritme en arrangement, wel fraai ingevuld door toetsenist Cameron Graves en trombonist Ryan Porter. Washington zelf blaast zijn solo's met het gebruikelijke vuur, maar zijn grootste kwaliteiten liggen hier toch in het knap aaneensmeden van de vijf stukken tot een geheel. En natuurlijk haalt hij er weer een heel koor bij, want het kan Washington niet vol genoeg klinken." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Graves heeft een klassieke muziekopleiding genoten en dat is goed te horen. Tot zijn favoriete muziek behoort niet alleen Chopin, maar ook death-metal, hiphop en progrock. Jazzrock-invloeden nam hij mee van Stanley Clarke, waarmee hij 2 jaar tourde. Jarrett, Corea en Hancock hebben hun sporen achtergelaten, duidelijk te horen in Graves verbazingwekkende pianistische pyrotechnieken. Maar er zijn medespelers die het muzikale landschap verbreden. Daaronder Kamasi Washington (tenorsax) en andere muzikanten van "The Epic" als Ronald Bruner Jr. (drums) en Stephen Thundercat Bruner (basgitaar). Washington blaast hier de sterren van de hemel in puur Ayleriaanse stijl, genieten dus. Dit is weer zo'n voorbeeld van gespierde jazz van nu met invloeden van buiten de jazz (hier vooral klassiek en hiphop), spetterende dynamiek, hard slagwerk en een niet aflatende ritmiek van de piano, goed te horen in de percussieve pianosolo in The Lucifer Rebellion. Uitermate knappe en boeiende CD." (Jan van Leersum, Rootstime.be)
""Voor de Netflix-film Becoming (over Michelle Obama) componeerde en speelde Washington vijftien nummers die hij heel klein houdt. In tracks als Southside V.1 en een korte herinterpretatie van The Epic-hoogtepunt The Rhythm Changes staan zijn melodieuze saxlijnen centraal en speelt zijn band met een lichtvoetige swing die doet denken aan iedere aangename zomeravond ooit. Het is fijn om Washington in een traditionele ballad als Song For Fraser eens echt als saxofonist te horen, in plaats van als voornamelijk componist en bandleider. Toch zijn het juist die laatste twee talenten die zijn werk zo verdomd sterk en interessant maken, blijkt nu. Becoming is een prima soundtrack en een fijne easy listening-jazzplaat vol mooie muziek. Maar aan het feit dat schoonheid gewoon snel gaat vervelen, veranderd zelfs een grootheid als Kamasi Washington niets." (OOR)|"
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.