"Liam Gallagher en John Squire maken samen hun beste werk sinds Oasis en The Stone Roses. Spannend natuurlijk, zo’n samenwerking tussen leden van de twee grootste bands die de muzikale Engelse stad Manchester voortbracht. Op sociale media beloofde Gallagher: ‘The people that are into The Stone Roses and Oasis and that kinda thing, I think they’ll fucking love it.’ The Stones Roses en Oasis klinken inderdaad flink door in de muziek, maar minstens zo nadrukkelijk is de invloed van The Beatles en Led Zeppelin. Squire trekt op het debuut heerlijk ouderwets rockend van leer in gitaarwerk dat soms de kant van de bluesrock à la Jimi Hendrix opgaat. Gallagher zet er zingend telkens Beatlesachtige melodieën tegenover. "Mother Nature’s Song" heet een van de tien nummers op het album. Het verschilt maar een letter van "Mother Nature’s Son" van The Beatles. Het debuut van Gallagher en Squire is een tof rockalbum, en voor beide leden het beste dat ze maakten na het uiteenvallen van Oasis en The Stone Roses." (Parool)
De verwachtingen bij deze nieuwe plaat werden al meteen getemperd bij het horen van titeltrack “C’Mon You Know“, een inhoudsloos nummer qua tekst en een trage opbouw die nergens naartoe gaat. Tel daar bovenop nog een overbodige outro die veel te lang duurt en het resulteert in een van de minste songs die Gallagher ooit componeerde. Het is ons trouwens een raadsel waarom Liam zoveel de kaart trekt van de ballads. Van opener “More Power”, over “Too Good For Giving Up” tot afsluiter en The Beatles-wanna-be “Oh Sweet Children”. De songs zijn één voor één saai en langdradig. De klagerige stem past goed bij trage nummers, maar we missen diepgang. En eerlijk? Een goede melodie. Dat hij in staat is om een goede melodie neer te pennen, bewijst hij op het U2-achtige “World’s In Need”. We horen de echo’s van “Desire” en het refrein blijft na eenmaal luisteren een tijdje in je hoofd rondspoken. Ook op “Better Days” krijgen we de beste versie van Liam te horen. (dansendeberen.nl)
"Het heeft even geduurd. Maar hier is dan eindelijk het solodebuut van Liam Gallagher. Van hemzelf mag het geen soloalbum heten, maar gewoon het volgende album van de man die zowel Oasis als Beady Eye was. Als invloed heeft Gallagher altijd aangegeven alleen door John Lennon en muziek in het algemeen te zijn beïnvloed, maar daarin doet hij zichzelf toch echt tekort. Veel New Wave en punk, zelfs een portie gitaarrock, waaruit je bijna zou mogen concluderen dat meneer ook weleens een Amerikaanse plaat op zet. Opmerkelijk is ook de sterk psychedelische inslag van "Chinatown". In "For What Its Worth" (geen cover) een opmerkelijk statement van Gallagher, aangezien hij zich voor het eerst excuseert aan iedereen die ooit door hem benadeeld is of wie hij anderszins verdriet heeft toegedaan. Ook in afsluiter "Ive All I Need" toont hij zich van een opmerkelijk ingetogen zijde, en lijkt er enige retrospectie door te klinken. Bevlogen album van een nog lang niet uitgerangeerde held." (Jurgen Vreugdenhil, Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
