"Het zal geen toeval zijn dat er juist een Chic-verzamelaar verschijnt, nu frontman/gitarist Nile Rodgers dankzij zijn werk met Daft Punk in de schijnwerpers staat. Maar het is ook geen toeval dat Daft Punk juist met hém werkten. Met bassist Bernard Edwards wist Rodgers eind jaren '70 een tot in de puntjes perfecte funky discosound neer te zetten, in combinatie met veel betere composities dan genregenoten. Dat makt Chic tot één van de weinige disco-acts die je ook nu nog zonder veel schaamte kunt opzetten. Deze set bevat geen latere producties van Rodgers, zoals David Bowie's "Let's Dance" of Madonna's "Like A Virgin", maar omvat de periode 1977-1982. En dus krijgen we een bijna constant doorgroovende selectie hits van Chic zelf ("Le Freak", "Good Times"), Sister Sledge ("We Are Family") en Diana Ross ("Upside Down", "My Old Piano"). Allen meteen herkenbaar dankzij dat typische gitaargeluid van Rodgers, en allen goed voor een zwterige avond op de dansvloer." (Stefan Sjoers, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Al liggen de grote hitsuccessen van Chic ver achter ons (namelijk eind jaren zeventig en begin jaren 80), Nile Rodgers trekt nog met grote regelmaat langs podia en (vooral) festivals. In de jaren '10 van de 21ste eeuw zelfs met een opgefriste setlist, waar ook zijn successen met Daft Punk en Pharrell aan toegevoegd zijn. In de jaren daarvoor was de setlist steeds grotendeels hetzelfde: de grote successen van Chic ("Le Freak", "Good Times", etc.) gesandwicht om een een lange medley met daarin songs die Rodgers (en toen ook nog zijn kompaan bassist Bernie Edwards) met Diana Ross en Sister Sledge opnamen (zoals resp. "My Old Piano" en "We Are Family"). Zo ook op het Montreux Festival 2004. Met topmuzikanten als Omar Hakim (drums) en Jerry Barnes (basgitaar) wordt bewezen Chic-muziek de nodige muzikale finesse bezit. Een jaar later deden ze het nog 's over in de Amsterdamse Paradiso, waar ook een DVD van verscheen. De bassist was toen vervangen door Barry Johnson.
"Famed producer, writer, and infamous co-conspirator in the disco band Chic, guitarist Nile Rodgers used his solo outings not only to stretch his own wings, but as an extra outlet for the overflow of his talents. Despite the presence of Chic alumni Bernard Edwards and Tony Thompson, a coterie of musicians that included vocalists Rachel Sweet and Fonzi Thornton (then enjoying his own chart success with "Beverly") ensured that this debut wasn't just a Chic effort in disguise. Sandwiched as it was between that band's own "Tongue In Chic" and "Believer" albums, it was sure to draw comparisons. Rodgers, though, sidestepped that trap completely, creating a set that was uniquely his own, across a barrage of pop-inflected urban groovers. Although Edwards' elastic basslines are unmistakable, the mood remains squarely up-tempo, feel-good without entering the realms of fierce disco. The album stumbles at times, to be sure, but still emerges a sweet peek at Rodgers' alter-alter-ego." (Amy Hanson, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
