Uit 1963, beste album van jong gestorven trompettist, een van de weinige CD's die zijn onderscheiden met een kroontje in de Penguin Jazz Guide. Hij was een der grote hardbop-trompettisten van de jaren '60. Verder met o.a. Joe Henderson (ts).
't Zou een samenwerking met Jobim worden, maar deze overleed plotseling. De 1ste helft met Brazilianen (rond Eliane Elias), de 2de met Amerikanen (rond Herbie Hancock). Uitgekauwde stukken worden gemeden. Behoorlijk spannend voor een tribute.
Young, soms wel 'de Charlie Parker van het orgel' genoemd, speelde later onder de naam Khalid Yasin. Hij was een van de eersten die het lukte om de invloed van Jimmy Smith in zijn spel tot een minimum te beperken. "Young began to display some of the angular drive that made him a natural for the jazz-rock explosion to come barely four years later. While about as far from the groove jazz of Jimmy Smith as you could get, Young hadn't made the complete leap into freeform jazz-rock either. Here he finds himself in very distinguished company: drummer Elvin Jones, trumpeter Woody Shaw, and saxman Joe Henderson. Young was clearly taken by the explorations of saxophonists Coleman and Coltrane, as well as the tonal expressionism put in place by Sonny Rollins and the hard-edged modal music of Miles Davis and his young quintet. But the sound here is all Young." (allmusic)
"Tenor saxophonist Joe Henderson's debut as a leader is a particularly strong and historic effort. With major contributions made by trumpeter Kenny Dorham, pianist McCoy Tyner, bassist Butch Warren, and drummer Pete La Roca, Henderson (who already had a strikingly original sound and a viable inside/outside style) performs six generally memorable compositions on this CD reissue. Highlights include the original versions of Dorham's "Blue Bossa" and Henderson's "Recorda Me." It's highly recommended." (Scott Yanow, Allmusic)
Volgens allmusic is de aanstekelijke muziek die op dit album uit 1963 te horen is misschien wel de mooiste die de gitarist ooit opnam. De swingende hardbop is even recht-door-zee als gestileerd; het gitaarspel van Green is helder en elegant, het bandgeluid, met naast gitaar ook tenorsax (Joe Henderson) en vibrafoon (Bobby Hutcherson) warm en kleurrijk. Genoemde musici zijn niet alleen sterke ensemblespelers, maar ook uitstekende solisten met persoonlijkheid. Drie nummers klokken dicht tegen een kwartier aan, maar dat merk je niet eens omdat de muziek geen seconde verveelt. Rudy van Gelder nam 't op en nam 35 jaar later ook de remastering ter hand.
Een van trompettist Hubbards beste, zo niet z'n beste plaat, uit 1970, letterlijk en figuurlijk tussen sixties-hardbop en groovy seventiesfusion. Zowel als componist, solist en bandleider levert hij topprestaties. En de bezetting is natuurlijk top, met o.a. Joe Henderson (saxofoons) en Herbie Hancock (piano). Hoogste waardering op Allmusic.com
"This album was Hancock's first full-fledged venture into jazz-funk. At the same time, it was far different in sound from his later funk ventures, concentrating on a romping, late-'60s-vintage R&B-oriented sound. with frequent horn riffs and great rhythmic comping and complex solos from Hancock's Fender Rhodes. The syllables of the titles alone -- "Wiggle Waggle," "Fat Mama," "Oh! Oh! Here He Comes" -- have a rhythm and feeling. But there's more to this record than fatback funk. There is the haunting, harmonically sophisticated "Tell Me a Bedtime Story" (which ought to become a jazz standard), and the similarly relaxed "Jessica." The sextet here is a star-studded bunch, with Joe Henderson in funky and free moods on tenor sax, Johnny Coles on trumpet, Garnett Brown on trombone, Buster Williams on bass, and Albert "Tootie" Heath on drums." (Richard S. Ginell, Allmusic) De catchy baslick van opener "Wiggle-Waggle" werd in de jaren '90 door het Nederlandse dance-trio King Bee gesampled in "Back By Dope Demand".
"Joe Henderson's second recording as a leader features a very strong supporting cast: trumpeter Kenny Dorham (one of Henderson's earliest supporters), pianist Andrew Hill, bassist Eddie Khan, and drummer Pete La Roca. Together they perform three Dorham and two Henderson originals, advanced music that was open to the influence of the avant-garde while remaining in the hard bop idiom. The up-tempo blues "Teeter Totter" contrasts with the four minor-toned pieces and, even if none of these songs became standards, the playing is consistently brilliant and unpredictable. Even at this relatively early stage, Joe Henderson showed his potential as a great tenorman." (Scott Yanow, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
