"De Amerikaanse zangeres en songwriter Melanie Safka - als artiest vooral bekend bij haar voornaam - overleed in januari 2024 op 76-jarige leeftijd. Kort daarna is platenlabel Cleopatra Records begonnen met een uitgebreide serie (her)uitgaven van haar oeuvre. Een van de opvallendste titels daartussen is een live-registratie van een concert dat Melanie in 1988 gaf in Leiden. Oorspronkelijk wilde ze met een groep lokale muzikanten samenwerken, maar dat bleek op het laatste moment niet goed te werken. In allerijl werden de diensten van stergitarist Jan Akkerman ingeschakeld, die op zijn beurt weer de toevallig in Nederland vertoevende Santana-percussionist Raul Rekow uitnodigde. In een paar uurtjes bereidde het drietal de set voor. Het optreden klinkt spontaan en vreugdevol. Akkerman leeft zich uit als slaggitarist en Melanie lijkt keer op keer positief verrast dat ze op het podium staat met de gitarist die ze zo goed kent van de platen van Focus. Een unieke - maar bovenal erg fijne samenwerking." (Muziekweb)
"There's a limited edition of the album which features the song Prima Donna. It was sold during the 1988 German-tour and has a limit of only 1000 copies. I don't own that special version, but it exists. No record company was willing to release Heartware, so he had to release it by himself. The album is featuring his new drummer for years Ton Dijkman, but it is a less interesting Akker-record. My Pleasure is nothing more as a new version of Beethoven's Revenge, from the '85 Focus album. It's kept shorter this time and less boring. Just Because,So is a remake of Just Because from the Can't Stand Noise album. In both cases you can call it elevator-music. Lost and Found is the most inspired track on Heartware; good solos and a treatment for the ears. In fact it's one of his better songs ever. You can describe the remaining tracks as soundtrack music without a movie, or maybe also elevator-music. However, Firenze is a nice acoustic track and it's worth to spend your precious time on it." (progarchives)
"Jan Akkerman is natuurlijk onze internationale gitaartrots. Hij kenmerkt zich door vooral zijn eigen pad te trekken. De een noemt het dom doordat een internationale topper verloren is gegaan, een ander zal zeggen dat hij niet gebogen heeft voor de commercie. Deze verzamelaar is een staalkaart van zijn nogal wispelturige carrière en is daarmee op het oog een allegaartje. Singles van Johnny And His Cellar Rockets, The Hunters, Brainbox en Focus, maar ook solowerk en projecten met Kaz Lux en Thijs van Leer. Opvallend is direct dat Akkerman op allerlei verschillende manieren uit de voeten kan met zijn instrument. Vergelijk de 1974-versie van "House Of The King" maar eens met het origineel of met "Piétons" uit 1984. Deze gevarieerdheid zorgt er voor dat de schijven blijven boeien. Niet alle Akkerman-gerelateerde singles zijn terug te vinden, zeker niet zelfs, maar het gebodene is uitstekend!" (Hermen Dijkstra, Platomania)
Zeven jaar na het eerste Brainbox-album werkten de stergitarist en de zanger met de hesige stem weer samen. Niet om muziek te maken in de lijn van Brainbox. In plaats daarvan maken de twee uiterst subtiele, progressief getinte songs, gegoten in een los concept over de man Eli. De songs zijn gebouwd rond prachtig open klinkend jazzy akkoordenspel van Akkerman. Er is geen rockgitaarsolo te horen op de plaat, wel hier en daar een toetsensolo (van Jasper van 't Hof en Rick van der Linden). Een hoogtepunt in de Nederlandse popmuziek.
De gitaarvirtuoos is hier solo te horen op akoestische gitaar, in zowel nieuwe stukken als nieuwe bewerkingen van klassiekers uit het Akkerman-repertoire. Het origineel van deze CD is helaas verloren gegaan. Omdat de CD niet meer te koop is, is er een goede kopie gemaakt.
"Dat de gespannen relatie tussen Thijs van Leer en Jan Akkerman schitterende muziek op kan leveren, bewijzen opnames van een gezamenlijk concert tijdens North Sea 1993. In twee nummers speelt Jan met begeleiding van zijn voormalige Focus-kompaan onwaarschijnlijk mooi: een eenmalige reünie beider kemphanen. Unieke opnames derhalve op deze DVD/CD-combi, die verder registraties uit 2005 en 2011 bevat, maar dan van de Jan Akkerman Band met gastrollen voor trompettist Eric Vloeimans, zangers en rappers. Het resulteert in een interessante interactie tussen de musici, waarbij het beroemde "Hocus Pocus" als slotakkoord uiteraard niet ontbreekt. En Jan zou Jan niet zijn als hij de toehoorders niet op het verkeerde been zou zetten. Op de CD vervangt hij de afdalende notenreeks met gejodel door een pakkende variant op gitaar. Op de DVD speelt hij onaangekondigd die ándere Focus-hit "Sylvia", om er grijnzend pas aan het eind het riffje van "Hocus Pocus" aan te plakken." (Jaap van Eik, Lust For Life; 4 uit 5 sterren_
In de zomer van 1968 nam de 21-jarige gitarist van de Amsterdamse band The Hunters zijn eerste solo-album op. Hij wilde graag bewijzen dat hij meer kon dan de snelle lick in "Russian Spy And I" en zette zich nu 'in de etalage'. Twee stukken zijn van eigen hand, de rest behelst 'covers'. Een aantal blues-stukken verraden liefde voor dat genre, in andere tracks haakt hij in op de soul die toen uit Amerika overwaaide. Zo speelt hij Ray Charles' "What I'd Say" en Booker T & The MG's "Green Onions". Er zitten eigenlijk altijd jazzy elementen in zijn spel; Joe Zawinuls "Mercy, Mercy" legt die invloed bloot. Ron Bijtelaar (bas) en Sydney Wachtel (drums) zorgen voor een veelal funky en groovy ritme-begeleiding, die duidelijk verwijst naar Stax. Hier en daar zijn blazersaccenten toegevoegd. Toen de plaat uitkwam waren The Hunters uit elkaar en zou Akkerman beginnen aan een nieuw avontuur: Brainbox. Deze Britse(!) remaster klinkt als een klok en bevat een informatief essay door Akkerman-biograaf Wouter Bessels.
WEA 242 360-2
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
