"Schokkerige, funky muziekstijl die geconcentreerd is rond het rappen, een vocale techniek waarbij de tekst ritmisch wordt voorgedragen in plaats van gezongen. Voor de instrumentale begeleiding wordt niet zelden een beroep gedaan op samples: geluidsfragmenten, al dan niet afkomstig van bestaande platen, die bewerkt worden tot ritmetrack (beat), melodielijn of decoratie. De eerste vormen van hiphop stammen al uit de vroege jaren zeventig, maar het genre brak pas echt door in de jaren tachtig. Hiphop kent vele varianten, van de vroege electro tot latere vormen als gangstarap, g-funk en (in Engeland) grime. Osdorp Posse, Extince en De Jeugd Van Tegenwoordig zijn enkele belangrijke Nederlandse hiphop-artiesten. Nederlandstalige hiphop wordt nederhop genoemd." (Muziekweb)
"Als we de 'restjesplaat' "Untitled Unmastered" niet meerekenen dan is "DAMN." (alle tracktitels zijn geschreven in kapitalen en eindigen met een punt) de opvolger van het alom bejubelde "To Pimp A Butterfly' (2015). Dat was een muzikaal verbluffende plaat waarop de uit Los Angeles afkomstige rapper muzikaal aansluiting zocht en vond bij de hedendaagse jazz. Die weg heeft hij op nu verlaten. "DAMN." doet regelmatig denken aan Prince die een jaar geleden overleed. IJzersterk zijn de nummers waar Rihanna en U2 aan bijdroegen. De muziek is op het eerste gehoor transparanter. Zo'n heel eenvoudig maar wonderschoon gitaarmotiefje als dat van Steve Lacy in "PRIDE." is mooi gevonden. Sterk klinken ook de eenduidige, maar dansbare nummers als "DNA." en"HUMBLE." Of "DAMN." net als "To Pimp A Butterfly" zich bij iedere beluistering meer als een meesterwerk openbaart, valt nog niet vast te stellen. Maar een geweldige plaat is het op z'n minst." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
De kritische, gelovige Lamar is op 34-jarige leeftijd verward, gecompliceerd, zoekend en onzeker. Al deze lagen, die hij van veel diepte voorziet, maken dit zijn zoveelste prachtalbum. De Pulitzer Prize-winnaar is bij tijden keihard voor zichzelf. Hij toont steeds hoe zijn cultuur in elkaar zit, hoe hij weigert politiek correct te zijn, hoe fout het kan gaan tussen mannen en vrouwen en welke erfenis hij en anderen meeslepen. Geweldig zijn de nummers N95, Father Time en Mother I Sober en het potje schelden tussen man en vrouw op We Cry Together, met Taylour Paige, is memorabel in de manier waarop het een giftige dynamiek onderzoekt. Lamar gaat geen onderwerp uit de weg: liefde, geslachtsverandering, misbruik, ouders, gevoelens en meer. ‘Learn how we cope’, zegt hij tegen de mensen die oordelen zonder zich te informeren over zijn ingewikkelde achtergrond. We mogen ons gelukkig prijzen dat hij dit zelfonderzoek publiekelijk maakt. (Oor, Alex van der Hulst, 18 mei 2022)|
"34 minuten muziek, acht titelloze tracks met datering. Het zijn restopnamen die "To Pimp A Butterfly" niet haalden. De vruchtbare sessies leverden volgens Lamar een 'kamer vol' ongebruikt materiaal op. Het album opent verrassend met een sexy sfeermuziekje en Lamars stem, bassend à la Barry White: 'Come on girl. You want me to touch you right there?' De rest van het album klinkt ongeveer als "To Pimp A Butterfly": soulvolle, slimme hiphop met veel funk en jazz. De weerbarstige freejazz van het vijfde nummer wordt gevolgd door de bronstige funk van het zesde, met CeeLo Green als gastvocalist. Net als op "Butterfly" horen we geëngageerde teksten: 'No more discriminating the poor!' rapt hij al in het eerste nummer. Vooral aan het lange, fascinerende nummer 7 hoor je het outtake-karakter: 'This is a 15-minute song, we're just jamming', horen we Lamar grappen. Een volwaardig nieuw studioalbum? Eerder een fascinerende, ongepolijste appendix, maar wel een van hoge kwaliteit." (Menno Pot, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
