"Een Duitse bluesman met een bijzonder fraaie Texaanse gitaarstijl, die met zijn prima (Duitse) band blues speelt alsof hij die met de paplepel ingegoten heeft gekregen. Dat hij daarbij vocaal te hulp wordt geschoten door vijf Amerikaanse blueszangers, onder wie Darrell Nulisch, Sugar Ray Norica, Boyd Small en Doug Jay is tof, maar echt nodig is het niet, op vier tracks bewijst hij ook zelf als zanger voortreffelijk uit de voeten te kunnen. Voor alles soulvol en zich nimmer overgevend aan spierballenvertoon, bewijst Kai Strauss zich hier als een zeer overtuigende, tikkeltje ouderwetse (een pluspunt) bluesman." (Heaven; cijfer: 8+)
Was 29 september 2024 in de Nix, Enschede. Dit was op dat moment zijn recentste album, met veel blues en soms wat bluesrock. "De Duitse zanger-gitarist benadert blues op een volstrekt eigen wijze. Zijn doorgaans gevoelig neergezette eigen composities staan vaak haaks op de standaard bluesstructuren. De gitaarescapades verraden invloeden van Albert King, Otis Rush en Albert Collins, maar net als het de voorspelbare richting opgaat, neemt Kai een averechtse afslag. Daarbij verstaat hij de kunst van het weglaten. Bovendien vult hij subtiel en minimalistisch aan als Hammond of sax het overnemen. "Iceman" is een ode aan Albert Collins, compleet met de staccato-achtige uithalen in diens stijl. Daarin en ook op de twee gastbijdragen van Toronzo Cannon (zang, gitaar) is de toon wat rauwer. De afsluitende instrumentale titelsong is dé parel. Een ballad met elkaar voortdurend omarmende partijen op gitaar en Paul Jobsons piano. Acht minuten vol virtuositeit, maar zoals het hele album zonder egotripperij." (Jazzism)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
