"Het is een hartverscheurend verhaal. De twintiger Béla Bartók was hopeloos verliefd op violiste Stefi Geyer. Hij schrijft een even meeslepend als bevlogen vioolconcert dat niets te raden laat over zijn gevoelens, en zij wijst niet alleen zijn liefde maar ook het concert af. Pas na hun beider dood komt het werk weer tevoorschijn. De Noorse violiste Vilde Frang speelt het concert alsof ze weet wat onbeantwoorde liefde is. De combinatie met het minstens zo genegeerde Octet van George Enescu is een meesterzet. Een geweldig medicijn tegen liefdesverdriet." (Klassiek.nl)
Opname: 2010.\nWinnaar van de Edison Klassiek 2012, categorie Kamermuziek: "Dat dit een terechte tweede Edison is, blijkt al meteen uit het openingswerk, de niet zo vaak gespeelde eerste sonate van Vildes landgenoot Grieg. Frangs techniek is verbluffend feilloos, haar intonatie om door een ringetje te halen, haar toon slank maar warm." "Frang presenteert hier drie sonates die een periode van 80 jaar overspannen - van de jeugdige romantiek van Edvard Grieg en Richard Strauss tot de aartsmoeilijke sonate voor viool solo van Bela Bartok, door Yehudi Menuhin (nog altijd een van de beste vertolkers van dit werk) omschreven als 'de belangrijkste compositie voor viool solo sinds Bach'. De trefzekere en stoutmoedige Frang lijkt nauwelijks onder de indruk van de ritmische en polyfone complexiteit. Heel haar virtuositeit en klanken- en stijlrijkdom stelt ze hier ten dienste van de muziek. Wat voor fraais mogen we van deze schitterende 25-jarige rasmuzikante nog verwachten?" (Bart Tijskens, Klara; voor complete tekst: volg link)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
