"Bjørn Riis is al een aardig tijdje bezig in progrockend Noorwegen. In 2009 kwam het eerste album van [zijn band] Airbag uit en solo is hij inmiddels ook al aan zijn vijfde plaat toe. Die kreeg als titel "Fimbulvinter" mee. Dat is Noors voor de legendarische lange winter die Ragnarok aankondigt, dat is dan weer een tijd van zowel vernietiging als wedergeboorte. Hij gaat in op zijn eigen ervaringen met angst en onderzoekt thema’s als hopeloosheid, paranoia en wanhoop. Uiteindelijk vindt hij nog wel een sprankje hoop, ergens. Riis als toetsenman lijkt ook ontwaakt uit zijn winterslaap. Opeens duikt een Mellotron op uit de mist en een klassieke toetsensolo (in de stijl van Anyone’s Daughter), dit als opmaat naar een fenomenale gitaarsolouitbraak, met vet toetswerk eronder. De remmen zijn los, volle bak tot het eind. Dit is een prachtig, grillig progstuk. Nog één keer bouwt hij rustig op naar een volvet gitaarstuk, dat weer fraai is, als hij zelf vol van "Fear Of Abandonment" zit." (Progwereld)
"Na het derde studio album van Airbag The Greatest Show On Earth, zag gitarist Bjorn Riis zijn kans om zich te richten op zijn eerste soloplaat. Liefhebbers van Pink Floyd, Airbag en van heerlijke gitaarsolos in het algemeen, worden met dit schijfje op hun wenken bediend. Zou dit een Airbag album zijn, dan zou ik hem bestempelen als veruit hun beste tot nu toe. Als je in je eentje een album als dit kunt maken, dan ligt de toekomst voor je open. Helemaal alleen heeft Riis het trouwens niet gedaan, bandmaatje Henrik Fossum neemt de drums voor zijn rekening en Airbag-zanger Asle Tostrup heeft de effecten voor zijn rekening genomen. Dit is een zeldzaam mooi album, werkelijk doordrenkt met Pink Floyd-invloeden, maar wel vreselijk goed gedaan. Het gitaarspel van Riis is fenomenaal. De ene keer klinkt hij lyrisch als een mix van David Gilmour en Steve Rothery (Marillion), de andere keer trekt hij flink van leer met zware riffs en puntige solos. Elke keer weer maakt het indruk." (Maarten Goossensen, Progwereld)
Vette Krent in iO Pages 143: "Een Engelse uitdrukking is: if it looks like a duck, and if it quacks like a duck, then it must be a duck. Dus als je de stergitarist van Airbag hebt, Bjørn Riis dus; en de drummer van Airbag, Henrik Fossum; en zo te horen de zanger van Airbag, Alse Tostrup (of is dat Riis zelf?); dan moet het toch gewoon Airbag zijn? Er mag dan wel op staan dat dit de tweede soloplaat van Riis is, we trappen daar niet in. Want dit is dus gewoon een prima Airbag-plaat, met melancholische zang, fijne tempo's en vooral die lyrische gitaar van Riis, die regelmatig zo heftig tekeergaat als de vroege David Gilmour, terwijl er ook trekjes van Marillions Steve Rothery in zijn spel zitten. Die laten zich vooral gelden tijdens de vele instrumentals op dit album, waarvan "Getaway" een prima soundtrack is voor een wilde autorit. Stel dat David Gilmour (inmiddels de 70 gepasseerd) zijn instrument naar zolder brengt, dan staat zijn opvolger niet alleen klaar, hij is al volop in bedrijf!" (André de Waal)
"De bescheiden en sympathieke Noor Bjørn Riis is mede-oprichter van het progressieve gezelschap Airbag, maar werkt al enige jaren als solo-artiest en brengt met de regelmaat van de klok een nieuw (mini-)album uit. Coming Home werd vorig jaar uitgebracht en begin mei is het dan de beurt aan A Storm Is Coming waarop Bjørn Riis wat meer op zoek is gegaan naar uitersten en de verbinding daarvan. (...) Dit nieuwe album van Bjørn Riis is ergens heel kenmerkend voor hem, maar er wordt inderdaad meer naar de uitersten toegewerkt en daarmee toch verfrissend en onbekend klinkt. Het hele album loopt perfect in elkaar over en de wat verdrietige elementen zijn triest maar klinken absoluut niet depressief. A Storm Is Coming is een prachtig nieuw album dat de discografie van Bjørn Riis uitstekend aanvult en een absolute kandidaat voor de jaarlijst." (rockportaal.nl)
"Het vierde solo-album “Everything To Everyone” van Airbag gitarist Bjørn Riis bevat zes tracks die gaan over menselijke emoties en de angst om jezelf te verliezen in de constante inspanning om aan elke verwachting te moeten voldoen. Geïnspireerd door Dante’s Inferno wil Riis de luisteraar meenemen op een muzikale reis, met zowel hoop als angst. Op dit album heeft hij (wederom) het beste uit de Noorse progscene bijeen weten te brengen. Denk daarbij aan bands als Wobbler, Oak, Caligonaut en natuurlijk Airbag. Deze bands zijn alle besproken op onze site, waarbij we ons telkens afvragen waar ze in Noorwegen het talent vandaan weten te halen. Ook op dit album bruist het van de Noorse kwaliteiten. Het vierde album van Bjørn Riis is wederom een uitermate gevoelig en emotioneel album geworden. Een must voor liefhebbers van Pink Floyd en Airbag." (Progwereld)|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
