"Wilds geeft een inkijk op de turbulente relatie van de twee. We maken slechts een hoofdstuk mee uit het liefdesverhaal van twee personen die misschien nooit voor elkaar bestemd waren. Andy Shauf maakt het mogelijk om de gevoelswaarde bij elke track te ontdekken. De lyrics en muziek complementeren elkaar. Hij speelt met het tempo en ritmes om de tracks wat meer diepgang te geven, maar toch zit er niet veel verschil in de nummers. Terwijl de relatie zich in een rollercoaster bevindt, merk je dit niet in het album. Het creatieve talent van Andy mocht wat meer terugkomen in Wilds, maar toch blijft het een ingetogen plaat die je meeneemt in het verhaal." (Dansende Beren)
"Na "The Party", een plaat vol karakterschetsen, en de in liefdesverdriet uitwaaiende kroegavond Neon Skyline bezingt hij nu de lotgevallen van Norm. Een verhaal verteld in het meest lieflijke idioom van de Grote Songwriters – Shauf nam er zelfs een redacteur voor in de hand. Norm heeft liefdesverdriet, of althans, zo lijkt het. Neem toch op, neem toch op, smeekt hij in "Telephone". Maar toen ze dat ooit deed, kon hij geen woord uitbrengen. En hoe hebben ze elkaar eigenlijk ontmoet? Hij weet het niet meer. Of hij vertelt het niet. Norm is vooral geobsedeerd. In het titelnummer fluistert Shauf zijn hoofdpersonage in het oor dat hij zijn leven moet beteren: ‘And I will lead you to the Promised Land.’ Spreekt hier God? Of Norm zijn leven betert, tja, dat zou een spoiler zijn. Maar de zin ‘Was all my love wasted on you?’ uit het openingsnummer kan zowel door Norm als door God worden uitgesproken. Een zeldzaam gelaagd en genuanceerd album voor mensen die van tekstboekjes houden." (OOR)
“Andy Shauf brengt subtiele arrangementen waarbij blazerssecties, violen en soms psychedelische gitaren opduiken. Nergens gebeurt het overdadig. Subtiliteit blijft een belangrijk ingrediënt. In zijn liedjes vertelt Shauf klassieke verhalen. Deze lopen uiteen van een dansende vrouw die Shauf aan zijn ex doet denken tot het beschrijven van vrouwen waarvan de persoonlijke betekenis onduidelijk blijft. De plaat staat vol van kabbelende liedjes die gevuld worden met grootse arrangementen. Het is knap zoals Andy Shauf goed de balans houdt tussen beide. Het blijft op "The Party" vooral gaan om de ambacht van het liedjes schrijven. Tegelijkertijd zorgt dit er wel voor dat de plaat nergens echt spannend wordt. Bij Ryley Walker blijf je afvragen waar de reis naartoe gaat, bij Electric Light Orchestra wil je stiekem dansen en Ben Howard zijn stem raakt je. Op "The Party" lukt het Andy Shauf nog niet om één van deze emoties op te roepen. Het ambacht zegeviert helaas over de emotie.” (Festival Info)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
