"Na enkele soundtrack-albums, een eigen symfonie en een eerbetoon aan de Egyptische zangeres Oum Kalthoum, laat Maalouf zich op dit nieuwe album inspireren door de muziek van Latijns Amerika. Die muziek is een van de grote liefdes van de Frans-Libanese trompettist en hij maakt ons op S3NS (speek uit Sense) deelgenoot hiervan. Dat begint meteen goed in het openingsnummer Una Rosa Blanca (een witte roos), met een grote rol voor de jonge getalenteerde Cubaanse pianist Harold López-Nussa. Dat begint als zon typisch Maalouf-liedje, gaat dan over in de speech over hoop en vrede die Barack Obama in Havana hield in 2016, waarna het transformeert tot een prachtig Cubaans nummer, met veel blazers en percussie. Nog zon fantastisch Cubaans nummer is Gebrayel, met een glansrol voor Roberto Fonseca, een Cubaanse pianist die net als Maalouf niet vies is van het samensmelten van muzikale culturen." (Platomania)
"Najaar 2015 verschenen vrijwel gelijktijdig twee bij elkaar behorende albums van de productieve trompettist/componist Ibrahim Maalouf en componist: naast deze ook "Kalthoum". "Red & Black Light" is een ode aan de hedendaagse vrouw, "Kalthoum" eert vrouwen die de loop van de geschiedenis hebben veranderd, in het bijzonder de legendarische Egyptische zangeres Umm Karthoum, een icoon in de Arabische geschiedenis. Maalouf arrangeerde daartoe een van de grootste successen van de Arabische diva tot een plaatlange suite voor zijn jazzkwintet. Waar "Kalthoum" akoestisch van opzet is, gaat "Red And Black Light" juist richting electropop en wereldmuziek. Heel toepasselijk, tenslotte is dat album opgedragen aan de moderne vrouw, waarvan Maalouf denkt dat zij een fundamentele rol zal spelen bij het creëren van een betere toekomst. Het resultaat is een zeldzame en schitterende dialoog tussen traditionele Arabische muziek en moderne jazz." (Jos van den Berg, Platomania)
"Soms heb je als recensent redelijk snel een beeld van een album, maar Levantine Symphony vraagt toch wat meer tijd om e.e.a. te laten bezinken. Op Overture horen we de bekende Maalouf melodie die als een rode draad door al zijn albums loopt en fungeert als een verwelkoming van de luisteraar. Movement I herinnert aan zijn eerdere meesterwerk Wind. Daarna gaat de wind uit een andere hoek waaien en horen we een orkest, serene koorzang en klassieke arrangementen. Theme 2 en Theme 3 kunnen wat dat betreft zo op Radio 4. Tegen het eind komen Maaloufs fusioninvloeden weer even terug op Movement VI dat zo lijkt ontsproten aan het brein van Miles Davis in zijn Bitches Brew periode. Het album sluit weer klassiek af en ook de serene zangpartijen keren weer terug. Levantine Symphony bewijst dat Maalouf niet bang is om risicos te nemen en grenzen durft op te zoeken en overschrijden". (Richard Verbrugge, Written In Music)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
