Cass McCombs’s 10th album is an easy, rolling record that grapples with inner complexity, telling stories about musicians and soldiers, lovers and seekers. Even as this seasoned US singer-songwriter butts up against philosophical quandaries or quotes from Sufism, he never loses track of the everyday. When he isn’t making singular records, McCombs has worked in demolition and crashed on couches; his is a landscape of fast-food restaurants and karaoke machines, where vans break down, people make mistakes and die too soon. A gentle, psychedelic wash glazes this set of songs whose musical erudition is worn lightly. This album of knotty nuance bathed in melodic succour is formally dedicated to McCombs’s recently fallen musical comrades, Chet JR White, Sam Jayne and Neal Casal, who “surrendered undefeated”. (Kitty Empie, The Guardian, 21 August 2022)|
"De platen van Cass McCombs zijn veel te onbekend. Dat denk je elke keer als de Californische singer-songwriter een plaat uitbrengt. Om eraan toe te voegen dat het toch wel een beetje aan hem zelf ligt. Zijn albums waren domweg te wisselvallig van niveau. "Mangy Love", zijn eerste voor platenmaatschappij Anti-, moet een en ander gaan rechtzetten. Het is om te beginnen zijn mooist geproduceerde en gearrangeerde plaat. McCombs prachtige stem houdt nog altijd het midden tussen die van twee overleden voorbeelden: Harry Nilsson en Elliott Smith. Nieuw zijn de rijke soulvolle arrangementen die McCombs geweldige verhaaltjes over curieuze zelf geschapen karakters de juiste bedding geven. Een bescheiden openbaring, dit nieuwe album van Cass McCombs." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Cass McCombs geldt als één van de meest underrated singer- songwriters, maar weet toch een resem grote namen te overtuigen van zijn kunnen, zoals Angel Olsen. Voor zijn nieuwste plaat werkte hij deze keer samen met niemand minder dan Sam Owens, die momenteel ook solo muziek uit brengt onder de naam Sam Evian.
"Singer-songwriters die in rap tempo albums uitspuwen, bestaan anno 2011 nog steeds. Was het in de jaren zestig een logische zaak om zoveel mogelijk product te hebben, tegenwoordig is het uitbrengen van meerdere platen per jaar uniek. McCombs bewees eerder in 2011 met Wit's End goed naar Bob Dylan en Leonard Cohen te hebben geluisterd. Nu hij binnen een half jaar met Humor Risk op de proppen komt,lijkt hij dat ook te willen zeggen.De Amerikaanse singersongwriter is gefascineerd door pijn, dood, liefde en bedrog. Bekende thema's die echter door zijn schrijfstijl nooit de clichés worden die ze eigenlijk zijn. McCombs trapt nooit in die valkuil, zelfs niet als hij klinkt als Ray Davies op Mystery Mail en associaties oproept met Bill Callahan op Love Thine Enemy. Daarvoor is de zanger te openhartig in zijn teksten, wat het geheel een persoonlijke touch geeft die niet met anderen te vergelijken is. Zowel zijn stijl als zijn werktempo zie je maar zelden bij zijn hedendaagse collega's" (JE)
"This music, designed to resist classification, is basically (horrors) indie rock, except with a crooning pianist at the helm. Stop before you imagine Ben Folds: everything here is solemn and slow, and glistens with analog reverb. Shoegazing, with wing-tip shoes. The lyrics appear fittingly sad and literate....Cass McCombs is an intriguing man. His songwriting abilities are undeniable but weirdly de-emphasized. His reedy voice is either awfully affected or poised to become one of our Great Acquired Tastes alongside Robert Smith's meow and Stephen Malkmus's yawn. A, while a fine album, is full of head-scratching choices; just as its harsh lyrics policy can't be explained by financial reasons (the inside of the CD booklet is wasted on a large Pollockian doodle), some of the production touches are just as odd. But it does make you suspect that we're dealing with a genius-- one that has yet to be properly framed." (Pitchfork)
"In a handwritten note to Stereogum, McCombs recently wrote, "I know people get lonely because I do, so that's what I end up writing songs about, how you get lonely sometimes and come up with these big ideas that give you meaning for a second but then leave you like everything else leaves you." The statement is economical and accurate, if overly modest. Because while there are lots of musicians trading in loneliness out there, most of them often veer into a self-pity that can leave listeners even more far gone. But the intangibility of WIT'S END makes it a more realistic and reliable companion, its elusive secrets offering a queer comfort. At the start of his first album, A, Cass McCombs posed the question, "Is it dying that terrifies you, or just being dead?" On WIT'S END, he's come up with an answer; on "Buried Alive" he sings, "If I'm alive or dead I don't really care, as long as my Soul's intact." He's got soul to spare." (Pitchfork)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
