"Het derde album van de Amerikaanse Julie Byrne is bij vlagen van een betoverende schoonheid. Samen met vriend en producer Eric Littmann werkte ze aan liedjes over liefde, verlangen en verdriet, die wat grootser gearrangeerd moesten worden dan eerder werk. Het album was al in een vergevorderde staat toen in juni 2021 Littmann op 31-jarige leeftijd onverwachts overleed. Hoewel Byrne het werken aan wat nu "The Greater Wings" is geworden aanvankelijk had stilgelegd, volgde ze de suggestie op van haar platenmaatschappij om te gaan werken met producer Alex Somers. Hij werkte eerder met Sigur Rós en de muzikaal aan Byrne verwante Julianna Barwick. Zonder drums of percussie brengen de liedjes van Byrne je in een aangename zweefstand, om dan in "Death Is The Diamond", als de muziek kaler wordt, weer met beide benen op de grond neer te komen. Dit is het enige liedje dat Byrne na de dood van haar vriend schreef. ‘Does my voice echo forward?’, zingt ze bijna smekend. Ja hoor." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Singer-songwriter Julie Byrne bezit een stem die gerust stelt en haar prachtige gitaargetokkel heeft een kalmerende werking: het komt allemaal wel weer goed. Byrne zingt over verlangen, liefde, eenzaamheid en twijfel. Typisch introspectieve wintermuziek. Dat allemaal op die warme, geruststellende toon, of is het berusting? Tekstueel zit het album dan ook goed in elkaar. Het is echt muziek om je in onder te dompelen. Naast de gitaar is er ruimte voor andere instrumenten, zoals mondharmonica of synthesizers. Wanneer deze synths de ruimte krijgen valt er plotseling ook een vleugje ambient- en dreampop te bespeuren, zoals het meest duidelijk te horen in afsluiter "I Live Now As A Singer". Maar bij sommige artiesten hoop je juist dat ze nooit te veel zullen veranderen. Bij dat groepje hoort ook Julie Byrne." (Frank Gesink, WrittenInMusic; 4 uit 5 sterren)
Eerste album (een cassette-album van 2 jaar eerder niet meegerekend) van singer-songwriter die in 2017 opzien baart met "Not Even Happiness". "Ver weg, haast onbereikbaar. Dat is de eerste gedachte die opkomt bij het horen van Julie Byrnes ingetogen stemgeluid. Dromerig zweven de liedjes voorbij als vuurvliegjes in een warme zomernacht. Alsof je naar een opname van een vergeten folkzangeres uit de jaren zeventig luistert. Byrne zit vlak bij het kampvuur waaraan ook bijvoorbeeld Jessica Pratt, Marissa Nadler en Josephine Foster zich warmen. Dit heilige vuurtje is ooit aangewakkerd door voorbeeldpareltjes als Sibylle Baier en Vashti Bunyan. Het is wel zo dat laatstgenoemde dames een veel oorspronkelijker geluid produceren. Op sommige momenten verdenk je een studente als Byrne ervan precies te willen klinken als een obscuriteit uit het verleden. Dat wil overigens niet zeggen dat er niet valt te genieten van deze rustgevende songs, want het niveau is hoog en de zang wonderschoon." (Maurice Dielemans, Kindamuzik)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
