"A classy and memorable balm for the soul. Leif Vollebekk may not be a name that leaps off of the pages of recognition, but the Canadian singer/songwriter has been releasing albums since 2010. With an ever-growing fanbase his star really started to shine with 2017’s "Twin Solitude" and his popularity can now be measured by the fact that his upcoming live tour swings throughout Europe and the UK before returning to the US. The album is described as a meditation on living in an ever-changing present laced with existential doubt, the search for a higher power. Whatever the motivation, Vollebekk, who self-produced and played piano, guitar, bass, B3 organ, harmonica, accordion and Moog synthesizer on the album, has delivered a superb piece of work. "Revelation" is an apt a title as any for an album that deserves a place on those end-of-year lists so beloved by, well, everyone." (American-uk.com) Op 7 feb 2025 geeft Vollebekk een optreden in Metropool Hengelo met Berget Lewis.
Dit betreft een heruitgave. “Anyone can pick up a guitar, strum a few chords and channel their inner Bob Dylan. In fact, many do just that, claiming originality when, really, they're a shameful tribute act in disguise. That's not what Montreal's Leif Vollebekk does. The multi-instrumentalist may draw inspiration from many of his musical forefathers and he does cast a cloud of nostalgia over every song on his second full-length, "North Americana", but the results are genuinely his. "North Americana" layers up with each listen, transforming acoustic tracks into fully-formed works of beauty, whether it's the subtle organ seeping in at the end of highlight "Cairo Blues" or the fluttering violins on "Takk Somuleidis," which bears the distinct signature touch of the Arcade Fire's Sarah Neufeld. Above all, Vollebekk succeeds at highlighting his strong songwriting skills and bone-chilling voice, which recall the great sounds of the past while simultaneously carving out the future in one swift falsetto.” (Exclaim)
"Deze singer-songwriter en multi-instrumentalist uit Montreal weet, samen met drummer Olivier Fairfield (Timbre Timbre), bassist Shahzad Ismaily (Caramic Dog en SecretChiefs3) en Sarah Page (harpist bij the Barr Brothers), een prachtig album te maken. Het past in de lijn van Nick Drake of Townes van Zandt. Meeslepend mooi en perfect voor een late donkere avond waarbij de kaarsjes branden en de wijn op tafel staat. Of het nu gaat om een smooth pianosong Into The Ether, een uptempo slepend Big Sky Country of het heerlijk openingsnummer Vancouver Time. Ze zijn allen even pakkend aanwezig zonder de overhand te hebben. Het past ook in de lijn met wie hij het podium heeft gedeeld: Daniel Lanois, Patrick Watson of Sinead OConnor, om maar enkelen te noemen. Nu had hij nog alle vrijheid om een album te maken als hij het wil; stel dat hij de status van een Ed Sheeran mocht krijgen, dan is het nog maar afwachten of hij een mooi vervolg kan geven aan dit meesterwerk." (Roelof Noorda, Mpodia; cijfer: 8)
"New Ways neemt al het moois van de voorganger en tilt het naar een zo mogelijk nog hoger plan. Vanaf de eerste tonen is het open, vertrouwd en tegelijk volstrekt uniek en nieuw. Zijn eerste twee albums, Inland en North Americana, waren al erg mooi. Breekbaar, op den duur een beetje erg naar binnen gekeerde vanuit de gitaar opgebouwde folk. Op Twin Solitude was het vooral de piano en trok de muziek steeds meer naar een zeker ritme, oude soul zelfs heel af en toe. Toch bleef het geheel ook daar nog wat naar binnen gekeerd en hermetisch. Op New Ways is het net of de mooiste bloemen in een half uurtje tijd volledig open gaan. Piano meestal, ondersteund door erg subtiele drums. Ook zonder naar de tot nu toe verschenen videos te kijken kun je voelen dat het in feite dansmuziek is, maar dan van een subtiliteit die je slechts heel zelden vindt." (America Magazine)
“Raw, naked, Leif Vollebekk lays it all out like a modern day Jeff Buckley, Elliott Smith, or better yet Nick Drake. It’s doubtful Vollebekk will succumb to the same fate; there more hope in his music, a powerful thing that pulls the listener in.‘Inland’ is packed with the sound, from the pleasant instrumentation of “Northernmost Eva Maria” to the breathtaking “Don’t Go to Klaksvik”. With a soft shuffle in the brushed percussion and a low, rumbling piano, Vollebekk pours his soul into “Klaksvik” in a way so moving it’s unnerving. This is beyond folk-pop, beyond indie, beyond contemporary. ‘Inland’ is a masterpiece. In his mind, he’s accompanied the masters like Dylan and Ray Charles, who populate his record collection. On ‘Inland’ he does a viable job achieving what he hoped to — find a unique sound somewhere between Hank Williams and Sigur Ros. You can hear it as early as opener “In The Morning”. It’s strange and powerful, masterful and genius.‘Inland’ will take your breath away.” (Fensepost)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
