"Voor de opnamen van haar tweede album toog de Nederlandse Robin Kester naar Bristol (voor de hulp van o.a. Adrian Utley van Portishead! - HB). Toen ze even vastliep, bood een dagtochtje naar het stuwmeer van Talybont uitkomst: betoverend, besneeuwd Wales in februari, dat gaf een impuls. Op de een of andere manier hóór je die omgeving hier, niet alleen in Talybont-on-Usk dat over die specifieke dag gaat, maar eigenlijk in alle liedjes: de mystiek, de ruimte, de verstilling als de piano in "An Hour Per Day" gezelschap krijgt van een elektronische onderstroom. Kester maakte met haar debuut "Honeycomb Shades" (2023) al veel indruk, maar nu is haar rijke droompop verder uitgewerkt en zijn de liedjes nóg mooier. Ze gaat ook steeds beter zingen, neemt je als verteller bij de hand, wijst je kalm en trefzeker de weg in bijv. "Tree-lined Lanes". Of in "Departure", dat zo mooi is dat je het trots aan buitenlanders wilt laten horen: luister, dit is Robin Kester, die komt uit Nederland." (Volkskrant; 5 uit 5 sterren(!!))
"Vijf jaar heeft Robin Kester (34) aan haar debuutalbum "Honeycomb Shades" gewerkt. Het resultaat is er dan ook naar. De liedjes zijn uitgebalanceerd, ze zingt afwisselend dromerig, krachtig, lieflijk en fel. We wisten al hoe veelzijdig en oorspronkelijk haar kwaliteiten waren, bijvoorbeeld van de live-optredens en een EP als "This Is Not A Democracy" die drie jaar geleden verscheen. Maar dat het palet aan kleuren en stemmingen van Kester zo groot geworden is, komt toch als een verrassing. Samen met Marien Dorleijn (Moss), die behalve als medeproducer ook als gitarist en multi-instrumentalist zijn stempel op het album drukt, heeft Kester de tijd genomen om te boetseren aan een fraai gekleurd geluid. Het ene liedje heeft zo een uitbundig jarentachtigsynthgevoel ("Fries" and "Ice Cream") om dan weer terug te schakelen naar een luchtig, wat dromerig zacht wiegend popliedje ("Leave Now")." (Volkskrant)
"De afgelopen jaren bracht de Utrechtse Robin Kester met een zekere regelmaat liedjes uit die de aandacht trokken vanwege de fraaie dromerige zang en de verrassende arrangementen. Nu ze zeven van haar mooiste nummers heeft verzameld op het mini-album This Is Not a Democracy valt nog eens extra op hoe knap Kester ieder liedje vormgeeft. Zoemende elektronica, meanderende gitaarpatronen en ploppende baslijnen geven ieder liedje een aparte sfeer. Sweat and Fright is funky, Cigarette Song begint als een dromerig folkliedje dat betovert dankzij de fraaie subtiele blazers die zijn toegevoegd door Conor OBrien (Villagers). De zang is zowel omfloerst als intens, en het spel met elektronica en akoestische instrumenten even origineel als aantrekkelijk." (Volkskrant)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
