"In de openingstrack jaagt ze iedereen die houdt van traditioneel mooie zang meteen het pand uit. Op "Wie De Fak Is Sophie Straat" knokt de zangeres voor de mensheid en dus tegen regeringen met de vastberadenheid en humor van een Powerpuff Girl. Het punky "Let Me Tell You Something ‘Bout My Country" schreef ze in het Engels, zodat ‘the world can understand what’s so fucked up about The Netherlands’. In "Om 6 Gaan We Eten" steekt ze, met een stem alsof ze een zuurtje zuigt en te midden van een verslavende indiedraaikolk van hooggestemde gitaren en rammelende percussie, de draak met typisch Hollandse taferelen. En wie nu denkt dat Sophie Straat alleen maar goed is voor vlotte protestliedjes zal schrikken van "Old And Wise", dat begint als ballad, maar via een smartlapperige omweg eindigt als opzwepende dancetrack. Met zo’n muzikaal veelzijdige en betekenisvolle plaat moge het antwoord op de albumtitel duidelijk zijn. Wie De Fak Is Sophie Straat? Een van de belangrijkste popstemmen van ons land." (OOR)
"...Tweede langspeler waarop Sophie Schwartz tegen maatschappelijke en sociale misstanden blijft strijden en haar artiestennaam eer blijft aandoen. Ze is en blijft van de straat, de voetbalkantine en het volkscafé op de hoek. En je kunt op "De Stad Is Van Ons" ook keihard los gaan op een illegaal dansfeestje na sluitingstijd. Echte smartlappen staan er ook tussen, alleen lijkt die titelsong eigenlijk meer uit de Balkan afkomstig. Mannen is wel een echte smartlap. Omdat ze geen haar beter zijn en al die vrouwen met rust moeten laten. Die lusten na het harde werken bovendien zelf ook wel een koud schuimend biertje en een borreltje of twee. Redenen te meer bovendien om na honderd jaar kiesrecht voor vrouwen ook daadwerkelijk eens op een vrouw te gaan stemmen voor de "Tweede Kamer". Dat aanstekelijke skanummertje (featuring Goldband) mag meteen een hit worden (Het is OOR blijkbaar ontgaan dat dit t.t.v. de verkiezingen in 2021 al een single was die best veel airplay kreeg, HB). En hopelijk helpt het." (OOR)
De Nederlandse volkszangeres Sophie Straat groeide eind jaren 90 op in de voormalige, maar inmiddels gegentrificeerde volksbuurt de Pijp. Zij schrijft samen met haar compagnon Wieger principiële smartlappen over de effecten van gentrificatie in Amsterdam. Debuut album T Is Niet Mijn Schuld (met bijdrage van Danny de Munk) kwam als afstudeerproject uit, maar won vrijwel meteen een Edison in de categorie Hollands. De jury prijst haar actualiteit en urgentie en zegt: Door muziek luisteren mensen beter naar een boodschap en protest. Daarnaast maakt door dit album een nieuwe generatie kennis met de traditionele smartlap, onderdeel van de Nederlandse cultuur.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
