"n the pantheon of the French Baroque, there are Lully and Rameau, the two big-shots, and Mondonville and Boismortier, who were (and are) considered “popular”. To that I would add “delightful”, and this pastorale is a delicious series of hors d’oeuvres and desserts, albeit substantial hors d’oeuvres and desserts. It seems that only Hervé Niquet (as he proved with his fantastic Naxos recording of Boismortier’s Don Quixote and the Duchess) has the right, light touch for this sort of thing–in Minkowski’s or Gardiner’s hands it easily could become overblown. Niquet takes it for the divertissement it is, but he also makes us realize precisely how great Boismortier is–despite his popularity. Tristan und Isolde it isn’t, but if a soft texture and pastel palette is what you’re looking for, look no further." (Classics Today)
"Bijbelse profeten spraken van ‘de dag van de Heer’: een dag van razernij en verwoesting, waarbij de zon verduistert en de maan verandert in bloed. Het christendom nam dergelijke doembeelden over in haar dodenmis (requiem), met name in het Dies Irae. Zo belandde het in de requiems van Mozart, Verdi en Berlioz. Bij hen was de angst voor de apocalyps nog steeds zo groot dat horen en zien je vergaat. Gaandeweg waren er ook componisten die de scherpe kantjes ervan af haalden. Brahms koos alternatieve teksten voor zijn Deutsches Requiem. Ook bij Fauré en Duruflé verdwenen hel en verdoemenis naar de achtergrond, zodat er ruimte kwam voor persoonlijk verdriet en troost. Fauré’s Requiem (1888) werd daarmee een opvallend zachtmoedige dodenmis. Wat moeten we er verder over zeggen? De muziek spreekt eigenlijk voor zichzelf. Een mooie ruimte is voldoende om al die klanken natuurlijk te laten golven. (...)" (muziekweb.nl)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
