"Grappig: dit debuut van de indierockformatie uit Philadelphia is ondanks de naam van de groep verslavend. En niet zon klein beetje ook! Met blues heeft The War On Drugs niets van doen, wel (in enkele nummers) met Bob Dylan. Evenwel niet op een hinderlijke manier. De band is geen slaafse volgeling, die het risico loopt om de dodelijke kwalificatie kroonprinsen opgeplakt te krijgen. Nee, The War On Drugs gaat zijn eigen weg en verbindt Dylaneske zang met rauwe indiefolk of lawaaiige indierock. Zo lijkt het in het dreinende "Show Me The Coast" alsof Dylan achter de vodden wordt gezeten door een extravert Velvet Underground. En in "There Is No Urgency" door My Bloody Valentine. Nog een grote naam als referentie: in het voor de vuist weg rockende "A Needle In Your Eye #16" klinkt als een indie-versie van Bruce Springsteen. Top. Dat is ook het uitzinnige "Taking The Farm". Deze mix van Sonic Youth en Suicide op speed is een onverwachte meezinger. Betere dope dan dit album kun je niet hebben." (René Megens, Oor)
"This new, seven-piece configuration of the War on Drugs plays with remarkable patience. There’s a newfound—or at least newly emphasized—attention to the interlocking rhythms that bolster the songs’ swooning Heartland core. Granduciel’s solos aren’t as jammy as in the past, trading the minutes-long shred sessions for a more measured take on hypnotic maximalism. The band assembles “Living Proof” brick by brick, starting with sixteenth-note guitar strums, then adding eighth-note hi-hats, syncopated bass drums, and that hooky keyboard line that hovers in a fog of reverb. It’s almost techno-like in construction, meticulously building tension and ending in a quietly cathartic payoff when the groove downshifts into its roots-rock coda." (Pitchfork)
"Het tafereeltje op de hoes van dit album kun je je direct voorstellen. Bandbrein Adam Granduciel, die maanden achtereen thuis knutselt en schaaft aan nieuwe muziek. Leidend tot het meesterwerk dat "Lost In The Dream" ontegenzeggelijk is geworden. Zo domweg bloedmooi en meeslepend kan muziek dus worden, als een aan muziekinstrumenten en -apparatuur verslaafde muzikant en songschrijver maandenlang afzondert. Net zo lang op zoek naar de juiste sonische texturen, accenten en nuances tot 't perfect is. Aan bijna niets doet dit album nog denken aan de rammelende rootsrock van debuut "Wagonwheel Blues" uit 2008, toen Kurt Vile nog deel uitmaakte van de band. In alles hoor je op "Lost In The Dream" juist de verdere perfectionering van de gelaagde rocksongs met ambienttrekjes zoals Granduciel die vormgaf op voorganger "Slave Ambient" uit 2011, met een iets meer gepolijst, maar wel prachtig geluid waarin alle instrumenten en door Granduciel uitgedachte arrangementen volledig tot hun recht komen." (Kicking The Habit)
"Zowel gevoelsmatig als muzikaal schakelt The War On Drugs op dit vierde album van groots naar grootser. De instrumentatie kreeg nieuwe lagen, zowel in de breedte (méér gitaar, méér toetsen) als in de diepte. Zo horen we even een drumcomputer in opener "Up All Night" en een glockenspiel in de verslavende rocker "Holding On". Haast ongelofelijk hoe soepel de losse elementen in elkaar klikken en hoe natuurlijk en moeiteloos deze band alles laat klinken. Neem dat gitaarsolootje aan het eind van datzelfde "Holding On": als een zandstormpje, veroorzaakt door het stuifsel dat de drums opschoppen. Acht van de tien nummers openen overigens rustiger, aarzelend. Maar steeds eindigen ze krachtig, verandert het verhaal van gevangenschap naar bevrijding. Van de emotionele rollercoaster "Strangest Thing", waarin een instrumentale climax maar liefst driemaal over de kop gaat, tot de brandende afsluiter "You Dont Have To Go": dit zijn overrompelende rocksongs voor de monumentale momenten in het leven." (Randy Timmers, OOR)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
