"Alcest: love ‘em or hate ‘em. Of ergens ertussenin. Want liefhebbers van prog-, black- en postrock, shoe- en dreamgaze en zelfs indie kunnen óf weglopen met de band óf weglopen van de band. En die reactie kan per plaat weer verschillend zijn. Dan zijn ze weer te dromerig ("Shelter" uit 2014), dan weer te hard (de vorige plaat "Spiritual Instinct" uit 2019). Op dit zevende album lijken de Fransen al hun fans in de kruiwagen te houden. Elk aspect van het verleden van de band klinkt in gelijke delen door. En zo blijft Alcest spelen tussen blastbeats en zalvende koorzang van frontman Neige, extatische postrock en gitaren als cirkelzagen, met "Améthyste" en "L’Enfant De La Lune" als klinkende voorbeelden. Alcest lijkt op "Les Chants De l’Aurore" de ideale mix gevonden te hebben voor hun eigen cocktail." (OOR)
"Het komt vaak voor bij bands dat het nieuwe album een soort tegenreactie vormt op zijn voorganger. Bij het Franse Alcest is dat goed hoorbaar op Kodama, de vijfde full-length van het gezelschap rondom zanger/gitarist/multi-instrumentalist Neige (Stéphane Paut). Het twee jaar geleden verschenen Shelter was immers een exercitie in minimalisme. Ontkleed van iedere vorm van agressiviteit, bleek Shelter vooral dreampop te zijn. De ruizige blackgaze die band zo op de kaart heeft gezet, was in geen velden of wegen te bekennen. Hoe mooi en hemels de klanken op Shelter ook waren, de plaat miste het contrast dat met name de eerste albums zo adembenemend maakte. Met Kodama lijkt Alcest terug te grijpen op zijn klassieke sound." (Metalfan)
"Alcest behoort tegenwoordig zo ongeveer tot de top van het shoegaze-genre. Fransoos Neige heeft zich afgelopen tijd in talloze bands en projecten gemengd maar Alcest is toch het voornaamste van de Fransman die eigenlijk Stéphane Paut heet. Sinds 2007 beweegt hij zich in een nieuw soort muziekstijl waarbij black metal moeiteloos met de prachtigste, dromerigste en emotioneelste melodieën samengaan. Wat als eerste opvalt aan dit derde album, is de enorm heldere productie, waardoor de uitgesponnen en dromerige melodieën uitstekend tot hun recht komen. Eigenlijk kun je dit album indelen in drie segmenten: het rustieke romantische gedeelte, een melancholisch agressief black metal gedeelte en een dromerig, emotioneel tranentrekkend gedeelte. Het kabbelende gitaarwerk waarmee albumopener "Autre Temps" bouwt langzaam op naar een prachtige melodie die bijna tranen in je ogen opwekt. Wonderschoon!" (Holy Sh!t, Ragherrie.com; waardering: 98/100)
"Het Franse Alcest begon ooit als heidens metalbandje, maar is allang de brede metaltrend richting shoegaze en post-metal gaan volgen. Het nieuwe album Shelter is zó ingetogen, dat de muziek van duo Neige en Winterhalter bijna voor droompop kan doorgaan. Prachtig zoemen de gitaren, aanzwellend als de cellosectie van een strijkorkest, op het etherische "La Nuit Marche Avec Moi", een somber en beheerst lied dat met engelengeduld richting een enkele rockuitbarsting dreint. Het door Neige in omfloerst en soms fluisterend Frans gezongen refrein is van een onaardse schoonheid. Op "Voix Sereines" neemt Alcest de luisteraar mee in een behaaglijke baarmoederwereld: dromerige melodieën in zang en gitaar, die doen denken aan het latere, optimistische werk van de Cocteau Twins. De toch nog enigszins rockende climax aan het einde van het nummer is een kippenvelmoment. Daarvan volgen er nog vele. "Shelter" is een juweel." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 4 uit 5 sterren) Neil Halstead van Slowdive zingt de song "Away".
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
