"De Britse band Alt-J maakte twee jaar geleden een droomstart met een album in elkaar geknutseld vol folk, elektronica en trage beats. Aan ieder liedje kleefde de kwalificatie 'intelligent'. Dat "An Awesome Wave" won onder meer de prestigieuze Mercury Music Prize voor beste Britse album van 2012 en maakte van Alt-J een band met een reputatie als Radiohead: kunstzinnig, maar niet al te moeilijk. Onderweg naar deze opvolger verloor de band zijn bassist, maar daarvan is weinig te merken. Meer dan op het debuut zijn de nummers ingekleurd met samples (Miley Cyrus), tekstflarden (voorgelezen uit werk van Iris Murdoch) en bijdragen van gastvocalisten (Lianne La Havas, Conor Oberst). En ook nu weer wordt zelden gekozen voor een rechttoe rechtaan gespeeld liedje. Mooi en knap gedaan, maar het blijft wel veel vorm en weinig inhoud. En Door het ontbreken van een echte persoonlijkheid zoals Radiohead Thom Yorke heeft, is het niet makkelijk je echt aan Alt-J over te geven." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"Hoe Alt-J ook alweer klonk, horen we eigenlijk alleen nog in "In Cold Blood", niet voor niets een oud werkje. Het voelt bijna als een anachronisme. Daarna gaan de mannen verder met waar ze zo onnavolgbaar goed in zijn: nieuwe muzikale talen verzinnen, milde verwarring zaaien en vooral vindingrijke muziek maken, op dat al vaak gememoreerde snijvlak van indiepop, folk, elektronica, progrock, hiphop en ambient. Maar dan toch weer héél anders. Ditmaal is er bijvoorbeeld ruimte voor een cover-die-geen-cover-is (nou ja, een beetje dan) van "House Of The Rising Sun". Horen is snappen. En wat te denken van het a-typische "Hit Me Like That Snare", opgebouwd delen glamrock (denk: vroege Bowie), psychedelica en algehele extravagantie, met op het eind een gescandeerd Fuck you, Ill do what I wanna do? De grimmigheid duurt voort in het opnieuw bijna Massive Attack-achtige "Deadcrush", vol geluidjes en stemmetjes op een sjokkend triphopritme, met Bee Gees-koortjes (!) als glijmiddel." (Erik van den Berg, Oor)
Volgens muziekmagazine Oor is dit dé CD van 2012. "Wie van gekunstelde, samengestelde subgenrenamen houdt, kan er weer eentje noteren dankzij Alt-J (ook wel het deltasymbool dat je krijgt wanneer je op een Apple-computer alt-j intoetst). Wat de groep uit Leeds op dit debuut serveert, schijnt folkstep te heten. Folkliedjes met duistere beats? Die typering is toepasbaar op het prachtige "Tessellate", maar even vaak slaat het nergens op. Als Wild Beasts, maar dan elektronischer? Als Tunng, maar dan steviger? Als Yeasayer of TV On The Radio, maar dan met meer stilte en afwisseling? Deze plaat is bovenal ongrijpbaar: er zijn popliedjes, samples, losse flarden ritme, akoestisch gitaargetokkel en mooie samenzang, maar vooral heel veel inventiviteit en omfloerst gevoel voor melodie. 2012 leverde nog maar weinig platen op die zo sprankelden als deze." (Menno Pot, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren) Op de bonus-DVD staan enkele op zomerfestivals opgenomen live-tracks en een interview.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
