"De groep zag amper drie jaar geleden het levenslicht, als bastaardkind van rauwe pubrock, seventies punk en de ADHD van frontvrouw Amy Taylor, en weet nu al de festivalpodia te veroveren. De twee eps die we tot nu toe van Amyl and the Sniffers te horen kregen, bestonden steeds uit oorverdovend luide, snelle riffs met een totaal gebrek aan ernst. Gemiddeld duurt een nummer van de band zon twee minuten, waarbij de doorsnee hoeveelheid speed in het lichaam van Amy gevaarlijk dicht aan een overdosis grenst. Het voordeel echter aan een band die zichzelf niet serieus neemt, is dat live alle remmen los gaan: zweten, dreunen, moshen. I guess I really like it when songs have lots of energy, Im a really energetic person., om het in Amys eigen woorden te zeggen, en het is exact wat je van Amyl and the Sniffers kan verwachten op hun self-titled debuutalbum." (Dansende Beren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
