"Sinds 1996 zijn er vele tournees geweest door drie gitaarhelden onder de noemer G3. De opzet is door de loop der jaren steeds hetzelfde. Een speciale gast doet het voorprogramma, vervolgens doet ieder van de drie gitaristen een eigen set met eigen band en als afsluiting komen ze samen op het podium om een aantal klassiekers van hun evoorbeelden te vertolken. De originele line-up van G3 bestond uit Joe Satriani (1956), zijn al even beroemde leerling en mede-'shredder' Steve Vai (1960) en de bij het grote publiek iets onbekendere maar door vele gitaristen, waaronder zijn G3-makkers bewonderde Eric Johnson, die qua stijl ook minder onder de 'shredders' is te plaatsen. Na wat jaren bleek het door de vele andere tourverplichtingen van de heren lastig om deze G3-bezetting steeds weer bij elkaar te krijgen. In 2024 kwamen ze weer bijeen voor een tournee die ook Nederland heeft aangedaan en uiteraard volgt er dan ook een live-document, waarbij de heren vooral putten uit hun bekendste repertoire." (Xymphonia Radio)
"Vijf jaar na het wat tegenvallende Bloom komt gitarist Eric Johnson met een CD die zich prima kan meten met zijn bejubelde eerste drie albums. Johnson wordt al jarenlang Mr. Tone genoemd en ook dit keer weet hij prachtige geluiden uit zijn instrument te halen en deze in te passen in pakkende songs. Stilistisch is hij nog steeds moeilijk vast te leggen: het zweeft ergens tussen poprock, jazzrock, blues en progressief in. A Change Has Come To Me is bijvoorbeeld een fraai staaltje Hendrix-effecten met Yes-achtige vocalen. Op Up Close kreeg hij overigens enige vocale hulp van onder meer space cowboy Steve Miller in de song Texas, waarin ook gitarist Jimmy Vaughan te horen is. De CD bevat ook instrumentale stukken, met Johnsons melodieuze gitaarsound in meervoudige hoofdrollen." (René Yedema, Xymphonia) Yedema schreef dit over de Amerikaanse release van dit album, begin 2011. Pas twee jaar later verschijnt het in Europa, maar wel met verbeterde soundkwaliteit. Ook is er aan sommige stukken gesleuteld.
"Eric Johnson is notorious for his perfectionism, but the six-year wait between his breakthrough "Ah Via Musicom" and its follow-up "Venus Isle" seems a little extravagant, especially considering the resulting album. In six years, it could be assumed that an artist would undergo a number of different phases, exploring several different musical genres and textures. Johnson didn't spend his six years exploring -- he spent them refining. "Venus Isle" reveals no new insights about the guitarist, it only offers a new spin on the territory "Ah Via Musicom" covered. In one respect, this isn't a bad thing. Johnson is a consummate guitarist, pulling out tones and licks from his instrument that no other musician can quite match. It is a joy to hear him play. There are the occasional jazzy grooves, a handful of blues, several fusion numbers, and a few stabs at prog rock -- all of the things that distinguished the album's predecessor." (S.T. Erlewine, Allmusic)
De meestergitarist etaleert op dit album, dat hij maakte voor het label van Steve Vai, een veelheid aan stijlen (van country-getint tot Vaiaans/Satriaanse rockgitaarvirtuozen-blauwdrukstijl), in smaakvolle, behoorlijk gepolijst geproduceerde nummers; soms instrumentaal, soms met prima zang van hemzelf (zoals in de Dylan-cover 'My Back Pages').
"Vooral bluesy songs, soms uitwaaierend naar jazz, rock en country. Heeft een prachtige toon (zeer vloeiend, haast viool-achtig, HB), waarmee hij de songs helemaal openbreekt. Malford Milligan (van Storyville) zingt enige stukken. (MvS, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
