CD-setje van 5 albums, verpakt in mini-versies van de oorspronkelijke LP-hoezen. Het eerste is het in juli 1967 verschenen "Live In Europe". Redding was de topattractie van de Stax/Volt Revue die begin 1967 door Europa trok. Helaas is het met 10 liedjes alweer voorbij, maar langer was de set eenvoudigweg niet. Het is allemaal uit de tenen gezongen en de live-versie van "Try A Little Tenderness" is legendarisch. In december van datzelfde jaar kwam hij om het leven bij een vliegtuigongeluk, maar er was nog genoeg materiaal opgenomen voor nog een drietal studio-albums. De eerste ervan, "The Dock Of The Bay", is mede door het melancholieke titelnummer, de bekendste. De song werd meteen na z'n dood terecht een klassieker. In 1968 verscheen er nóg een live-album, dat al twee jaar ervoor was opgenomen: "In Person At The Whisky A Go Go". Was hij in Europa op tournee met Booker T & The MG's, bij dit in LA opgenomen concert is hij met z'n eigen band te horen in een kleine club, wat een nóg intensere ervaring oplevert.
Het originele succes-album uit 1965, met 'Respect', Rolling Stones' 'Satisfaction' en Redding-versies van bekende soulnummers van Sam Cooke en het door Smokey Robinson voor the Temptations geschreven 'My Girl'. NB: De toevoeging "Otis Redding Sings Soul" is de ondertitel van het album, weergegeven na een 'slash'-teken, zoals op de voorzijde van de hoes van het album
De eerste vijf albums, uit de jaren 1964-1966, bij elkaar in één doosje. De CD's zijn apart verpakt in een mini-uitvoering van de oorspronkelijke LP-hoes. Op "Pain In My Heart" uit 1964 vertolkt hij nog vooral materiaal van de rhythm & blues- en rock 'n' roll- en soul-generatie van (net) voor hem: Little Richard, Chuck Berry, Rufus Thomas en Sam Cooke. De 'deep soul' van die laatste is ongetwijfeld Reddings grote inspiratiebron. Cooke leefde trouwens nog toen dit album uitkwam, waarop een doorleefde versie van diens "You Send Me" te vinden is. Op de opvolger "The Great Otis Redding Sings Soul Ballads" vinden we al een echte klassieker van eigen hand (geschreven met Stax-huisgitarist Steve Cropper): "Mr. Pitiful". Op de drie volgende albums horen we een volgroeide soulzanger met overdonderende en diep emotionele voordracht. Nog steeds wisselt hij zelfgeschreven repertoire af met covers van o.a. The Temptations' "My Girl" of The Rolling Stones' "Satisfaction".
Een interessante en met zorg samengestelde collectie posthuum uitgebracht restmateriaal uit de periode 1963-67. Met bijvoorbeelde de eerste takes van 'Sittin' On The Dock Of The Bay' en 'Try A Little Tenderness'.
"Released in 1965, Otis Reddings second album "Sings Soul Ballads" features a fine choice of sweet and tender songs. Backed up by the STAX house band consisting of such soul greats as Booker T. Jones, Steve Cropper, Donald Duck Dunn, and Al Jackson Jr., Redding delivers the goods with impressive style. His renditions of Sam Cookes Nothing Can Change This Love and Chuck Willis Its Too Late can be seen as improved versions of the originals. Biggest hit on the album proved to be Mr. Pitiful, a nickname given to Redding by a local Memphis radio DJ." (Bertus / MOV)
"In amper vier jaar tijd groeide Otis Redding uit tot één van de grootste soulzangers. "Dreams To Remember" verzamelt opnames van Redding voor verschillende TV-shows en live op het podium. Elk nummer wordt ingeleid door korte interviews met een aantal mensen die de zanger goed hebben gekend. Zijn vrouw Zelma, Stax-platenbaas Jim Stewart, Wayne Jackson van de Memphis Horns die te horen was op de meeste van Otis albums en Steve Cropper, de gitarist met wie Redding zijn liedjes schreef. De DVD voert van zijn jonge jaren als domineeszoon naar zijn eerste successen (aanvankelijk alleen in het zuiden van de VS én in Engeland) naar zijn doorbraak op het Monterey Pop Festival tot zijn tragische vliegtuigongeluk op 10 december 1967. Redding komt naar voren als een amicale en ambitieuze man die elke hem gegunde seconde wilde gebruiken om muziek te maken. Must-see voor soulliefhebbers, maar ook boeiend voor minder ingevoerden. Incl. boekje met uitgebreide biografie." (PdK, Muziekweb)
Opgenomen tussen 8 en 10 april 1966, dus vlak na "In Person...", maar pas in 1982 voor het eerst uitgebracht. Een essentiele aanvulling op die eerdere plaat, want er zijn geen doublures. Otis' stem klinkt wat rauw, maar soulvol 'as ever': De versie van "I've Been Loving You Too Long" snijdt door de ziel. Verder met o.a. zijn versie van the Beatles' "A Hard Day's Night" en "These Arms Of Mine".
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
