"Dit live in 1967 opgenomen album van John Mayall kan historische waarde niet worden ontzegd. Die zit met name in de samenstelling van de toenmalige versie van zijn Bluesbreakers: Peter Green, John McVie en Mick Fleetwood. Drie muzikanten die datzelfde jaar 1967 hun mondharmonica-blazende werkgever vaarwel zegden om een nieuw muzikaal avontuur te beginnen met Fleetwood Mac. Best bijzonder dus. Mayall zat na hun vertrek trouwens allerminst in zak en as, want binnen de kortste keren had hij in persoon van Mick Taylor een nieuwe spraakmakende gitarist ingelijfd. Op dit album draait alles om live-opnames die 56 jaar geleden werden gemaakt in diverse Londense clubs. De inmiddels 89-jarige Mayall heeft er persoonlijk op toegezien dat ze op een nette manier werden opgepoetst en het resultaat mag er zijn. Lekker rauwe grotestadsblues met scherpe randjes, waarin Peter Green alle kans krijgt om te schitteren." (Lust For Life; 5 sterren)
"On his latest album, The Sun is Shining Down, out January 28th via Forty Below Records, Blues legend John Mayall teams up with a stellar cast to deliver a funky soulful affair punctuated by brass, violins, harmonica and electric ukulele. Special guests include, The Heartbreakers Mike Campbell, fast rising roots rocker Marcus King, Americana icon Buddy Miller, Scarlet Rivera of Bob Dylans Rolling Thunder Review, Chicago blues guitar mainstay Melvin Taylor and Hawaiian ukulele star Jake Shimabukuro. Also on hand are Mayalls longtime dynamic Chicago rhythm section of Greg Rzab on bass guitar and Jay Davenport on drums with Austins multi-talented and charismatic Carolyn Wonderland on guitar. The album explores a range of styles and eclectic instruments. Scarlet Riveras violin beautifully compliments two Mayall originals, the timely Got to Find a Better Way and a spirited reboot of the Mayall classic Deep Blue Sea." (Bluesmagazine)
"Voor ze Fleetwood Mac oprichtten, zaten gitarist Peter Green, bassist John McVie en drummer Mick Fleetwood een paar weken samen in John Mayall's Bluesbreakers. Het kwartet trad in 1967 op in verschillende clubs in Londen, waarbij een fanatieke Nederlandse taper telkens een microfoon omhoog hield. De tapes kwamen een halve eeuw later in bezit van Mayall, die met hulp van zijn producer Eric Corne het stoffige geluid van de oude banden oppoetste. Hetgeen behoorlijk goed lukte, hoewel het nog steeds wat wollig klinkt. Niks voor audiofielen dus, des te leuker voor ouwe bluesknakkers, voor wie dit soort historische opnames als goudvondsten uit een schitterend verleden zijn. Liefst 13 songs in dik 5 kwartier waarin Peter Green laat horen dat hij lekker kan soleren, Mick Fleetwood nog op zoek lijkt naar zijn zo kenmerkende eigen stijl en ouwe baas Mayall klinkt zoals hij nu, dik in de tachtig, nog steeds klinkt: dun van stem maar fors van toetsen. Om zeer nostalgisch van te worden." (Tjerk Lammers, Lust For Life)
"Mayalls tweede CD voor Eric Crones label Forty Below verschilt niet wezenlijk van de positief ontvangen voorganger "A Special Life". Opnieuw een mix van covers en originals, live in de studio opgenomen met oogcontact tussen de musici. En andermaal een aanstekelijke spelvreugde die Mayall tot opmerkelijk assertieve vocalen aanzet. Hij gebruikt wederom zijn tourband: je hoort duidelijk dat je hier niet te maken hebt met op de klok kijkende sessieratten die het allemaal wel best vinden. In Muddy Waters' "Long Distance Call" ontneemt de wat stramme drums het vuur die Mayall wel degelijk in de vocalen legt - en in het intens primitieve van scherpe gitaarspel. Eigen composities als "Crazy Lady", "Ain't No Guarantees" en het titelnummer bieden geen verrassingen, maar staan garant voor vitale ambachtelijkheid." (Chris van Oostrom, Lust For Life; 3 uit 5 sterren) De uitvoerige tournee doet ook Nederland aan. Zo is Mayall op 27 september 2015 in het Wilminktheater in Enschede te aanschouwen.
"Op de meer dan respectabele leeftijd van 83 levert blues icoon John Mayall nog gewoon een album af. Niet meer onder de vlag van Bluesbreakers, maar onder zijn eigen naam en met een kleine band waarin Greg Rzab (basgitaar), Jay Davenport (drums) en Rocky Athas (gitaar) al geruime tijd vaste waarden zijn. Alhoewel, Athas werd overigens onlangs nog ontslagen omdat het Mayall beter beviel zonder extra gitarist op pad te gaan. Er was echter een gitarist die het spelen met Mayall al sinds 1970 op zijn bucketlist had staan: Joe Walsh. Toen dit Mayall ter ore kwam werd Walsh meteen in de studio uitgenodigd en nam in één dag zijn bijdrage op voor twee nummers. "The Devil Must Be Laughing" en "Cards On The Table". Walsh blij dat hij nu eindelijk in het rijtje Clapton/Green/Taylor mag staan. Naast eigen werk staan op "Talk About That" drie covers: een van Memphis-soulzangeres Bettye Crutcher, een van songschrijver Jerry Lynn Williams en "Goin Away Baby" van de legendarische Jimmy Reed." (Bert Dijkman, Platomania)
Waarschuwing vooraf: dit zijn in het publiek gemaakte opnamen met primitieve apparatuur, die voor alles behalve 'hi-fi' kunnen doorgaan. Het gaat hier echter om het historisch belang. "Werden we vorig jaar al aangenaam verrast door het eerste deel van John Mayalls Bluesbreakers Live In 1967, nu ligt er zowaar een tweede deel in de winkels. Ook hier bestaat de band naast Mayall uit Peter Green, John McVie en Mick Fleetwood en is dus een voorbode op wat Fleetwood Mac even later zal worden. De opnames zijn gemaakt door fan Tom Huissen die de Londense clubs bezocht gewapend met een bandrecorder. Bijna vijftig jaar werden ze verloren gewaand maar nu zijn ze toch gevonden en flink opgepoetst. Verwacht nog steeds geen hoge geluidskwaliteit, het gaat ook hier vooral om het historische belang en natuurlijk de fantastische band en dito muziek." (Bert Dijkman, Platomania)
"This album, recorded in November 2013, features Mayall's current band - guitarist Rocky Athas, bassist Greg Rzab and drummer Jay Davenport - with singer/accordion player C.J. Chenier on a couple of tracks. It's a typical Mayall album, featuring a couple of classic blues covers (incl. Albert King's "Floodin' in California" here) and several Mayall originals, all punctuated by piercing harmonica and solid ensemble playing. The opener, a cover of Clifton Chenier's "Why Did You Go Last Night," is one of the highlights, a Jimmy Reed-like shuffle given warmth, poignancy, and depth by Clifton's son C.J.'s accordion. Although built on a fairly generic blues progression, Mayall's own "World Gone Crazy" stands out because of its subject matter, which pretty much puts the responsibility for war at the feet of religions. Mayall never strays too far from classic Chicago blues, but he adds embellishments now and then, and when they work, he gently bumps the blues into an interesting side alley." (Steve Legett, Allmusic)
Dit album nam John Mayall in drie dagen op in juli 1971 in Los Angeles. Zonder Bluesbreakers maar met Jerry McGee (sologitaar, dobro steelo en sitar) en Larry Tayulor (bas). Op 31 oktober 2019 brengt de inmiddels 85-jarige blueslegende een bezoek aan Metropool Hengelo.
Album uit eind 1968, waarop de Bluesbreakers-aanduiding was komen te vervallen. Het is echter geen echt solo-album zoals "The Blues Alone" dat was. De 19-jarige gitarist Mick Taylor (die het daaropvolgende jaar de overstap naar The Rolling Stones maakte) was nl. gewoon van de partij. De ritmesectie werd gevormd door Stephen Thompson (17 t.t.v. de opnamen) en Colin Allen: een compacte band zonder blazers dus. Niet gek dat deze groep eigenlijk veel meer als Bluesbreakers klinken als de recente Bluesbreakersplaat "Bare Wires", met z'n jazzy blazers. Wel zijn er passages die, mede door wat productiegrapjes van Mike Vernon met Mayalls orgelklanken, wat van de psychedelica van die tijd laten doorsijpelen. Deze 2007-editie bevat 2 bonustracks: een single en een live-opname.
"Three for the Road, the new album from iconic musician and Blues Hall of Fame member John Mayall, features cuts drawn from two exuberant concerts recorded live in Germany in 2017. The title is a nod to the trio format featured on Mayalls 2017 world tour, which includes long time bassist Greg Rzab and drummer Jay Davenport. The new record, produced by Eric Corne and John Mayall and mixed by Corne includes a mix of songs from both recent and classic John Mayall/Bluesbreakers releases, and represents the sixth offering from the fruitful partnership between Mayall and Forty Below Records". (Blues Magazine).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
