"Keith Jarrett's numerous volumes of improvised solo piano recordings are all treasure troves of spontaneous music making. Documented since the 1970s, they reveal the opening of his music as it readily embraces classical and sacred music influences, filters out what is unnecessary in his technique, and encounters the depth and breadth of the jazz tradition and his own unique abilities as a composer. These 4 discs were recorded in as many Italian cities during the last week of October 1996 -- some 20 months after the concert captured on La Scala. These were his last concerts before being sidelined for two years from chronic fatigue syndrome. The gorgeous interpolations of folk, funky gospel, and jazz during the Modena concert's first ten minutes are among the most joyous in his catalog. The unfettered feel in his improvisation is sometimes choppier and more rugged than elsewhere in his catalog -- though his playing remains astonishing both technically and creatively." (Thom Jurek, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
"Keith Jarrett vierde mei 2015 zijn 70ste verjaardag. De Amerikaanse pianist kreeg aanvankelijk een klassieke opleiding, maar voelde meer voor jazz. Eind jaren 60 was hij kort lid van de band van Miles Davis, maar al snel richtte hij zijn eigen trio op. Tegelijkertijd begon hij met solo-optredens waarbij improvisatie centraal staat. Wereldberoemd werd hij met het album "The Köln Concert" (1975), een van de grootste bestsellers van het ECM-label. Ontelbare albums volgden, waarbij Jarrett naast jazz ook het klassieke repertoire bleef verkennen, vaak met opmerkelijke resultaten die sterk afwijken van gangbare opnames. Ter gelegenheid van zijn 70ste verjaardag brengt ECM dit album met pianoconcerten van Barber en Bartók, opgenomen in het midden van de jaren tachtig, uit. Jarrett kan uitstekend uit de voeten met de springerige ritmes van Bartók, maar neemt zo nu en dan wel erg veel vrijheden. Niet voor puristen dus, maar desalniettemin fascinerend." (Henri Drost, Platomania; cijfer: 8,5)
"Deze opnamen, gemaakt door de Duitse NDR, zijn verrassend goed. Het geluid is geheel volgens de normen van ECM. We horen iedere tik van drummer Paul Motian, ieder glissando van bassist Charlie Haden en elk zuchtje van Jarrett (ja, daar moet je tegen kunnen!). Maar de grootste verrassing is het spel op sopraansax van Jarrett. Op zijn oudere Impulse- en Altantic-albums greep hij ook sporadisch naar dit instrument, maar met wisselend succes. Wat hij nu echter op "Piece For Ornette" laat horen is van een dusdanige schoonheid dat je je afvraag of Jarrett niet het verkeerde instrument heeft gekozen (wat ie toch ook niet onaardig bespeelt...). Charlie Haden treedt veelvuldig op de voorgrond en laat zo horen wat een briljant bassist hij was. Motian swingt waar moet en kleurt schitterend in de meer vrije, expressionistische stukken. Een subliem klinkend document uit de beginjaren van Jarrett met zijn eerste Amerikaanse trio. Een trio waar niet vreselijk veel opnamen van zijn." (Reinier van Bevervoorde, Jazzflits)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
