"The Cure have always been prominent (and limitless) world-builders, but what about how these worlds are seen from the other side? The beauty of "Songs Of A Lost World" wasn’t that it proved the Cure still had it; it was all gorgeous hues of the band’s consistent sense of foreboding. This is where "Lost World" picks up. "Mixes Of A Lost World" feels like an entirely expected step, one that highlights all of "Lost World"‘s lost words in technicolour, storyboarding Smith’s inner mind with the freedom of unrestricted conventions. Just like the source material, these undeniable strokes of melancholy also give it an additional sense of vibrancy, taking the band’s original motifs without trying to turn them into something different, something far away from what makes them so great in the first place. Perhaps that’s the real beauty of "Mixes"; it takes what’s already there and enhances it, giving it more means for possibility beyond the world we’re already familiar with." (Faroutmagazine.co.uk; 3,5 uit 5 sterren)
"Zestien jaar verscheen er geen album van The Cure. Nu is er "Songs Of A Lost World", een somber maar prachtig album, waarvan de muziek zich kan meten met wat de groep in de jaren tachtig maakte. Tien jaar oud was Robert Smith toen hij in 1969 op tv zag hoe de Amerikaan Neil Armstrong als eerste mens voet op de maan zette. De rechtstreekse beelden maakten diepe indruk op de jonge Smith. "Live From The Moon" zou het veertiende album van zijn groep The Cure aanvankelijk gaan heten. Het is "Songs Of A Lost World" geworden. Bijzonder dat je met muziek zoals The Cure die maakt zo’n groot en divers publiek kunt aanspreken. En "Songs Of A Lost World" is daarop zeker geen uitzondering. In de acht songs van de plaat worden thema’s aangesneden als verlies, rouw en ouder worden. De bijbehorende muziek is donker en zwaar, maar vooral ook indrukwekkend als in de hoogtijdagen van The Cure, de jaren tachtig. "Songs Of A Lost World" is zo’n album dat je meteen als het is afgelopen nog een keer wilt horen." (Het Parool)
Album dat de statige, geladen sfeer van 'Disintegration' heeft, hoewel misschien een tikje minder zwaarmoedig. Ook hier behoorlijk lange nummers met trance-verwekkende repeterende (bas-)patronen en een flinke laag synths. Gedragen, lange, met zware synths aangeklede songs in 'Disintegration'-stijl. Een van de meer constante, sterkere platen uit het oevre van Robert Smith en cie.
"De donkerste en misschien wel meest creatieve en relevante Cure-fase ligt keurig vergrendeld op "Seventeen Seconds", "Faith" en "Pornography". Daarvóór zat de puntige, arty wavepop van "Three Imaginary Boys" en daarna zat nóg meer pop, plus nog heel veel meer. Het zijn de jaren 1980-1982, waarin de jonge tobber Robert Smith zíjn muzikale en tekstuele visie gaf van waar het op dat moment alweer bezweken Joy Division de blauwdruk voor had gecreëerd. Zeker op "Seventeen Seconds" (met de eeuwige Cure-klassieker "A Forest") en het nihilistische "Faith" leidde dat tot stemmige, statig om niet te zeggen statisch voortkloppende muziek, waarmee Smiths thematiek perfect versmolt: angsten, bitterheid, woede, pessimisme, doodsdrift en gitzwarte humor banjerden hand in hand over het kerkhof, op zoek naar een uitgang. Die er niet was." (Erik vd Berg, Oor) De extra CD bevat 15 nooit eerder op CD verschenen rarities, zoals de zeldzame single "Cult Hero", demo's en in Nederland gemaakte live-opnames van o.a. "A Forest".
"In de jaren 1980-1982 gaf jonge tobber Robert Smith zíjn muzikale en tekstuele visie van waar het op dat moment alweer bezweken Joy Division de blauwdruk voor had gecreëerd. Op dit nihilistische derde album leidde dat tot stemmige, statig om niet te zeggen statisch voortkloppende popmuziek, waarmee Smiths thematiek perfect versmolt." (Erik vd Berg, Oor) Op "Faith" is Cure weer een trio: toetsenist Mathieu Hartley is alweer vertrokken. Dat wil niet zeggen dat hier minder keyboards te horen zijn. Integendeel: Smith bespeelt ze nu zelf en laat z'n kenmerkende gitaarspel maar weinig horen. Donkere, moody, druilerige, lange en ijle instrumentale gedeelten bepalen de uiterst zwaarmoedige sfeer van het album. Op CD1 staat als bonus de soundtrackmuziek voor "Carnage Visors", die hier naadloos qua sfeer op aansluit. Op de bonus-CD veel demo's en studio-outtakes met diezelfde "Faith"-sfeer, live-opnamen van de "Faith"-tournee en de single "Charlotte Sometimes".
"Niet het definitieve Cure-album, wel het leukste. Dit debuut werd in 1978 in 5 nachten opgenomen door producer/Fiction-baas Chris Parry, die de 3 jongens stiekem 's nachts binnenliet. Nog zonder eyeliner, haarlak en keyboards, mét bassist Michael Dempsey, die de groep met hoekige baslijntjes en vreemde tempowisselingen de arty kant van XTC en Wire opduwde; tegen de zin van zanger/gitarist Robert Smith en tot wanhoop van drummer Lol Tolhurst. Dempsey zong zelfs de gehaaste Hendrix-cover "Foxy Lady". Hij zou snel vertrekken. De korte, puntige liedjes van Smith waren ook punkier dan later werk. Het rammelende trio had een paar intelligente liedjes, een al uit duizenden herkenbaar gitaargeluid en een zanger die toen al - het adolescentenleed van zijn generatie droeg. De eerste singles plus outtakes, home- en studiodemos (de oudste, zeer Buzzcocks-achtige uit 1977) en liveopnames uit 1979 staan op CD2. De geluidskwaliteit laat soms te wensen over, maar het gaat om de curiositeitswaarde." (Koen Poolman, Oor)
Concert uit 2002. 3 albums integraal gespeeld: 'Pornography' (1982), 'Disintegration' (1989) en 'Bloodflowers' (2000). Deze, zo ongeveer de zwaarmoedigste, maar ook sterkste Cure-platen, hebben een zekere muzikale en thematische verwantschap. Onder de bonus-features vindt u de toegiften, interviews en de mogelijkheid het concert uit andere camera-standpunten te bekijken.
Een voortzetting van de luchtige koers die met "The Top" een jaar eerder was ingeslagen. Nu is The Cure ook op plaat weer een echte band. Simon Gallup, die na "Pornography" slaande ruzie met frontman Robert Smith kreeg, is teruggekeerd, om niet meer weg te gaan. Oerdrummer Lol Tolhurst was inmiddels toetsenist geworden. Smith blijkt hitgevoelige popsongs te kunnen schrijven, getuige het succes van "Inbetween Days" en "Close To Me". En toch is de sound van de groep dusdanig 'gothic' dat men zich niet vervreemd van de 'vleermuizen'-achterban. De tweede CD bevat demo's en live-nummers van rond 1985. Zoals demo's van de vier single-b-kanten en 4 songs die nog niet eerder uitgebracht waren. De rest behelst demo- of live-versies van alle 10 nummers van de eerste schijf. Een van de vier nieuwe nummers, "Mansolidgone" is qua muziek en songtekst gelijk aan een andere demo, "A Hand Inside My Mouth" (niet te verwarren met "A Man Inside My Mouth") welke op de Deluxe Edition van The Top staat. (bron: Wikipedia)
Met de singles uit de periode '79-'86. Van "Killing an Arab" tot "Close to me" dus. Uitstekende compilatie, niet voor niets een absolute verkoopknaller geweest.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
