Opname: 1984-2008.\n"Janneke vd Meer (primarius), Wim de Jong (2de viool), Henk Guittart (altviool) en Viola de Hoog (cello) nemen afscheid. Onder andere middels deze box, bijna een testament. 3 Decennia lang maakte de groep fikse tournees en schreef o.a. een Grammy-nominatie en een Deutsche Schallplattenpreis op zn naam. Meer dan in individuele brille, zoekt het kwartet het in onderlinge homogenie en eenheid van expressie. Die deugden werden rond 1976 gecultiveerd aan het Haagse conservatorium, waar de Schönbergiaan Jan van Vlijmen de lakens uitdeelde, Louis Andriessen de compositieafdeling aanvoerde, en Reinbert de Leeuw het Schönberg Ensemble kneedde. Binnen die groep was het Schönberg Kwartet aanvankelijk de strijkerskern. De zin voor detaillering werd van Eugene Lehner geleerd en is steeds terug te horen tot in de uitvoering van Elegy & Totentanz voor strijkers en (bas)klarinet van Wim Laman, een van de sterkste stukken in deze box, met werk van o.a. Pijper, Vermeulen, Van Vlijmen en De Raaff." (R. de Beer, Volkskrant)
Willem Pijper kende eigenlijk twee loopbanen. Hij was een van de voornaamste componisten van zijn tijd, maar hij was daarnaast ook belangrijk als criticus en essayist. Als componist werd hij internationaal gewaardeerd en leidde hij een volgende generatie op. Als literair auteur werd hij onder meer door Simon Vestdijk bewonderd.
Selectie uit de brieven van componist en conservatoriumdirecteur Willem Pijper (1894-1947), die een beeld geeft van zijn karakter maar ook een inkijkje biedt in het muziekleven van voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog.
"Wat de vier hier samengebrachte componisten gemeen hebben, was hun woonplaats Rotterdam en de grote impact van de Tweede Wereldoorlog op ieder persoonlijk. Een andere frappante overeenkomst is de evident Franse toon in hun muziek, zonder slaafs epigonisme. Want ook al zagen ze aanvankelijk vooral Debussy en Ravel als richtingwijzers voor een nieuwe Nederlandse muziek, voortdurend bleven ze op zoek naar een eigen onderscheidende stem. Vooral Willem Pijper zocht én vond zo'n individuele weg met de kiemceltechniek: een organisch procédé, waarbij het hele werk voortvloeit uit een enkel motief of akkoord. Een sterk voorbeeld daarvan horen we in de Tweede Vioolsonate (1922). Dankzij de montere uitvoering van Philippe Graffin en Jelger Blanken wordt de Frans-Nederlandse connectie op hoog niveau voortgezet. Met hun frisse aanpak breken ze niet alleen een lans voor helaas te weinig bekend Nederlands toprepertoire, tegelijk weten ze hiermee ook internationaal aandacht te trekken." (Muziekweb)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
