"Get Closer is in veel opzichten een klassiek Linda Ronstadt-album. Het bevat de stijl van de nummers die het meest met haar worden geassocieerd, van popballads tot country. Het album nam meer dan een jaar in beslag om op te nemen en bevat muzikanten die jarenlang met haar hadden gespeeld (in het geval van Kenny Edwards speelde hij bas met haar sinds de Stone Poneys). Het titelnummer werd genomineerd voor een Best Rock Performance Female Grammy en het album werd genomineerd voor Best Popular Performance Female. "It's Gonna Work Out Fine" is een duet met James Taylor en een cover van de Ike & Tina Turner-hit. Ronstadt doet ook een vlotte cover van de hit "I Knew You When" van Billy Joe Royal. Een ander opvallend nummer is haar versie van Jimmy Webb's ballad "Easy for You to Say", die misschien zelfs het origineel overtreft." (allmusic.com)
Al in 1975 zongen deze drie country-dames voor de eerste keer samen. In de 'liner notes' zegt Parton dat het een kippenvelmoment was, zó goed matchten de stemmen met elkaar. Als ze eraan terugdenkt krijgt ze er nog steeds 'chills' van. Het zal uiteindelijk tot 1987 duren voor het trio als Trio een album zou maken. Een hit hadden ze al 6 jaar eerder gescoord, met het van The Chordettes en The Andrews Sisters bekende "Mr. Sandman", opgenomen voor Harris' album "Evangeline" in 1981. Twee jaar eerder namen ze al samen "Even Cowgirls Get The Blues" op voor Harris' album "Blue Kentucky Girl". "Trio" uit 1987 was zo'n groot succes dat er natuurlijk een vervolg moest komen, ook al duurde dat nog 12 jaar. Op beide albums staat een mengsel van evergreens en nieuw en onbekender repertoire die een prachtig harmonieus klinkende nieuwe jas krijgen. Voor deze heruitgave zijn ze geremasterd en aangevuld met een derde CD: "My Dear Companion", met outtakes en alternatieve versies, plus de twee genoemde vroege trio-opnamen.
De in de country gepokt en gemazelde, maar veel breder georiënteerde zangeressen Linda Ronstadt en Emmylou Harris werkten in hun carrières enkele keren samen. In 1999 maakten ze het fraaie "Western Hall - Tuscon Sessions". Vervolgens kwam er ook een Amerikaans tourneetje. Een groep topmuzikanten uit de country- en americana-wereld kreeg een week om dik 2 uur aan materiaal in te studeren. In deze groep vinden we niemand minder dan Greg Leisz, Evan Johns, Buddy Miller en Bernie Leadon. Miller speelde toen al een tijd in Harris' band Spyboy, Leadon werkte al mee aan Ronstadts vroegste platen, eind jaren 60 en zat in haar begeleidingsband, waaruit vervolgens The Eagles ontstond. Met die groep werd een concert gegeven dat live door een Amerikaans radiostation werd uitgezonden en dat is op deze dubbelaar uit het 'grijze circuit' (wel legaal, maar zonder directe toestemming van de rechthebbenden) met liefst 30 songs te vinden. In het begin van de opname zit een rare storing, maar dat is gelukkig snel verholpen.
Omvat de periode 1974 (haar eerste grote hit 'You're No Good') tot 1995. Deze verzamelaar is gericht op haar middle-of-the-road-pop en countrypop-hits. Ze maakte ook Spaanstalige Mexicano-platen. Met o.a. 'It's So Easy', 'I Don't Know Much'.
"Er staan 12 songs op die Linda persoonlijk heeft uitgekozen uit het concert dat in 1980 werd opgenomen voor HBO in Hollywoods Television Center Studios. Live in Hollywood bevat een mix van rock-, pop- en countrynummers waarmee Linda op de hitlijsten scoorde en de tracklist sluit ze af met haar versie van Eagles Desperado die ze niet alleen hielp populariseren maar die later ook een country hit werd voor Johnny Rodriguez en in 1993 werd gecovered door Clint Black. De set bevat ook Poor Poor Pitiful Me, een Warren Zevon-cover die een hitje was voor Linda Ronstadt en een Top 5 hit voor Terri Clark." (www.nashville.nl) Voor de echte liefhebbers: de Muziekbank beschikt ook over een dvd van hetzelfde concert.
Live-concert, opgenomen in The Record Plant, Sausalito, California, in november 1973. Het was een live-uitzending van KSAN-FM Radio, ter promotie van haar toen recent verschenen vierde album, haar eerste voor het Asylum-label, "Don't Cry Now". Ze wordt begeleid door een zeskoppige band, met o.a. Andrew Gold (later een bekend solo-artiest) en slide-gitarist Jeff 'Skunk' Baxter (later bekend van Steely Dan en Doobie Brothers). Ze speelt een fraaie mengeling van country en countryrock, afkomstig van haar tot dan verschenen albums. Hoogtepunten zijn o.a. "Love Has No Pride" (ook bekend van Bonnie Raitt) en "You're No Good" (tien jaar eerder voor het eerst vertolkt door Dee Dee Warwick en later zelfs gecoverd door Van Halen). De kwaliteit is niet super hi-fi, maar het is wel een FM-radio-uitzending uit 1973, en dus alleszins redelijk. Hetzelfde All Access-label bracht ook radio-opnamen van Jackson Browne en John Hiatt van vergelijkbare geluidskwaliteit.
"Eén van de grootste kwaliteiten van de Amerikaanse zangeres Linda Ronstadt was het gemak waarmee ze zich allerlei stijlen eigen maakte. Dat blijft eens te meer uit deze heruitgave van een album uit 1975. "Roll Um Easy" is een potige rocksong uit de koker van Lowell George (Little Feat), die er zelf op meespeelt. Ze ontfermt zich met gratie over de twee soulklassiekers uit het huis van Motown: "Tracks Of My Tears" en "Heatwave". Allemaal erg mooi. Toch snijdt de stem van Ronstadt het diepst door de ziel wanneer ze die leent aan weemoedige countryballades als "Hey Mister, That's Me Up On The Jukebox" en Dolly Partons "I Will Always Love You". al die songs vormen bij elkaar een vrijwel volmaakt popalbum, waarop ook nog eens gasten als Emmylou Harris, James Taylor en Maria Muldaur mee-kwinkeleren. De transparante productie is van Peter Asher." (Robert Haagsma, Revolver) Multi-talent Andrew Gold speelt een groot deel van de begeleidingen in en krijgt daarbij hulp van kanonnen als J.D. Souther en David Lindley.
De eerste drie solo-albums van de zangeres (na twee albums met The Stone Poneys), uit de periode 1969-72, samengebracht op een dubbel-CD. Allmusic Over "Hand Sown... Home Grown" (1969): "Linda Ronstadt's debut album is a transitional effort, as the vocalist began to abandon the folk leanings of the Stone Poneys for a relaxed country-rock approach. Several of the songs are well performed, but the majority of the music is unfocused and Ronstadt occasionally sounds unsure of herself." Over "Silk Purse" (1970): "While it followed the same musical approach of the debut, "Silk Purse" was an improvement, featuring more confident vocals and a stronger selection of songs." En over "Linda Ronstadt" (1972): "Linda Ronstadt's self-titled third album captured the singer moving away from the rootsier charms of her first two albums, toward a more polished take on country-rock. Supported by the Eagles throughout, Ronstadt turns in a strong performance, aided by a fine selection of material." (S.T. Erlewine)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
