"De 'krasse knarren' van de countrymuziek doen het nog goed. Buitengewoon goed zelfs. Willie Nelson is 91, valt van ouderdom bijna uit elkaar, maar heeft net weer een voortreffelijk album afgeleverd. Ditmaal zingt hij twaalf door hemzelf uitgekozen liedjes van zijn maat Rodney Crowell (74), met wie hij tevens een duet aangaat in het titelnummer. Het is ongelofelijk hoe goed bij stem Nelson nog is en ook zijn gitaarspel kan er nog prima mee door. Het is trouwens niet de eerste keer dat hij leentjebuur speelt bij Crowell, want ook het titelstuk van zijn vorig jaar verschenen album "The Border" kwam uit de pen van dit voormalig lid van Emmylou Harris' Hot Band en ex-echtgenoot van Rosanne Cash. Zelfs in 1978 is Nelson op de lp "Willie And Family Live" al te horen met liedjes van Crowell. Wat dat betreft zit de liefde dus best diep en "Oh What A Beautiful World" klinkt dan ook niet als zomaar een coveralbum, maar als een eerbetoon aan een broeder in de kunst." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
Al vele jaren ging Sister Bobbie, de oudere zus van Willie Nelson, mee op de tourbus van Willie, maar nog nooit maakten ze samen een plaat. Tot 2014! Bestaand uit de helft songs van Willie en de helft klassiekers van anderen (b.v. drie stuks van Irving Berlin) is "December Day" een mooie CD geworden met het pianospel van Billie. We horen haar helaas niet zingen maar het plezier van de twee is duidelijk. Billie overleed op 91-jarige leeftijd op 10 maart 2021. (GT, Muziekbank)
“In 2016 verscheen ‘Summertime’, een album met elf jazz-klassiekers van George And Ira Gershwin. Het album opent met “But Not For Me”, een song uit de Broadwaymusical Girl Crazy.“Let’s Call The Whole Thing” of werd in 1937 wereld- beroemd door Fred Astaire en Ginger Rogers in het dansduet op rollerskates in de film Shall We Dance. Hier zingt Nelson dit duet mooi met Cindy Lauper. Harmonica en hammond vallen op in “It Ain’t Nessesarily So” uit de opera Porgy And Bess uit 1935. Lekker gitaarwerk horen we in de uptempo jazzstandard “I Got Rhythm”. De pedalsteel en de hammond zijn weer lekker aanwezig in “Love Is Here To Stay”. In “They All Laughed” blijkt wederom dat Willie Nelson nog steeds een fraaie stem heeft. Sheryl Crow doet in “Embraceable You” niet onder doet voor het origineel van Ginger Rogers. Mooie zang, orgel en harmonica zetten de toon in de slijper “They Can’t Take That Away From Me”. Het slotnummer is de prachtig pianospel. Een waardige afsluiter.” (Blues Magazine)
De beste muzikale countryplaat volgens zanger Waylon, bekend van The Common Linnets: "Op deze plaat hoor je country op z'n puurst. Willie Nelson is niet alleen een van de beste songwriters en vertolkers van die muziek, maar ook keen van de beste muzikanten. Het is zo eigen wat hij doet. Een paar jazz-invloeden, een paar blues-invloeden. De plaat is uniek binnen de country en zo mooi oo, vooral. Al die jongens hebben he tbasisbegrip van de countrymuziek heel goed begrepen: met zo weinig mogelijk middelen zoveel mogelijk bereiken. Daardoor kan je het pure, het menselijke, het geheel laten inkleuren. En juist die twee dingen maken het zo'n mooie muzieksoort." (tegen Willem Bemboom in Oor) This soundtrack is an anomaly in the genre. It is really a collection of songs by Nelson and his Family band as well as a host of friends like Jody Payne, Hank Cochran, Jeannie Seely, Kenneth Threadgill, and Emmylou Harris, all of it set in a concert-like atmosphere and performed live in front of an audience. (bron: Allmusic)
‘Het album opent met de titeltrack ‘Ride Me Back Home’. In deze prachtige ballad brengt Nelson een ode aan de oude werkpaarden die vergeten en afgedankt zijn. De lekkere shuffle ‘Come On Time’ gaat over het ouder worden; 'My Favorite Picture Of You’ is een schitterende ballad met prachtig pianospel. Het jazzy ‘Seven Year Itch’ swingt met mondharp en een twanging gitaarsolo. ‘Immigrant Eyes’ is weer een fraaie ballad, met prachtig pianospel, een mooie akoestische gitaarsolo en backing vocals. ‘Stay Away From Lonely Places’: de nieuwe uitvoering klinkt warmer met een jazzy piano-intro en lapsteel. Verder ‘Just The Way You Are’,‘One More Song To Write’ en het intieme ‘Nobody’s Listening’ krijgt Willie in het mooie Mac Davis nummer ‘It’s Hard To Be Humble’ assistentie van zijn zonen Lucas en Micah. Het slotakkoord is hartverscheurend mooi. ‘Maybe I Should’ve Been Listening’, waarin ook weer de breekbare zang van Nelson opvalt, maar ook zijn nog steeds mooie akoestische gitaarspel.” (Blues Magazine)
"Singer-songwriter Willie Nelson (29 april 1933, Abbott, Texas) is sinds 1956 actief in de muziekscene. De in Fort Worth, Texas, opgegroeide Red Headed Stranger, hoopt in april zijn 90ste(!) verjaardag te vieren, maar hij weet van geen ophouden. Begin maart verscheen er weer een nieuw album van deze veteraan. Zijn 73ste! Op dit album, "I Don’t Know A Thing About Love", brengt hij een ode aan de Amerikaanse singer-songwriter Harlan Howard, de man die Nelson ooit zijn eerste baantje als songwriter bij Pamper Music bezorgde. Het album is uitgebracht op 3 maart 2023, de 21ste sterfdag van Harlan Howard. Willie Nelson lijkt onverslijtbaar en timmert weer fraai aan de (country) weg met mooie interpretaties van songs van Harlan Howard." (Bluestown Music)
"For a band that only released three albums, the Highwaymen have a lot of compilations -- at least four full-fledged CDs prior to this 2016 set, which was released in conjunction with the triple-disc package Live: American Outlaws. The Very Best of the Highwaymen covers familiar ground, adding three selections -- "City of New Orleans," "Big River," and "The King Is Gone (So Are You)" -- from Live: American Outlaws, along with the "One Too Many Mornings" from Johnny Cash and Waylon Jennings' 1986 Heroes, now featuring harmonies by Willie Nelson and Kris Kristofferson. Outside of this, the 16-track collection contains six selections from their first (and best) album from 1985, four tracks from 1990's Highwayman 2 and a couple of cuts from 1995's The Road Goes on Forever. It's a good cross-section of their material and sequenced nicely, making for the best single-disc overview of the supergroup's recordings." (AllMusic)
"De countryzanger Willie Nelson is inmiddels 91 jaar. De afgelopen jaren verschenen er goede albums van de man. Met een prachtige titel "The Last Leaf On The Tree" weet hij alles te zeggen wat er nodig is. Hij is ook een van de laatste artiesten uit de tijd van Johnny Cash, Ray Charles en Elvis en ja samen met Bob Dylan, Paul McCartney zijn dit de laatste muzikante die de wereld nog verbinden met de start van de huidige popcultuur. De inhoud van de songs is op dit album ook niet anders dan de recente albums van de man. Hij kijkt door het raam naar buiten en ziet in "House Where Nobody Lives" hoe de wereld voorbij gaat. Of dat hij in "Robbed Blind", "Lost Cause" en "Keep Me In Your Heart" nog even terug kijkt. Muzikaal weet Nelson het nog even mooi weer te geven. Met zijn zonen Jacob en Micha weet hij prima aan te sluiten tot de moderne sound." (De Muziekplank)
"Volgens het persbericht van Sony is dit het 75ste studioalbum van Willie Nelson, maar dit is nattevingerwerk. Ga er maar rustig van uit dat "The Border" zo ongeveer Nelsons honderdste officiële langspeler is. De plaat verschijnt precies acht maanden nadat de inmiddels 91-jarige muzikant onder de titel "Bluegrass" een aantal van zijn klassiekers in een akoestisch jasje stak, met viool en banjo in de hoofdrol. "The Border" duurt exact 35 minuten en in die korte tijd passeren tien krachtige countryliedjes de revue, waarvan Nelson eer samen met zijn onafscheidelijke producer Buddy Cannon vier schreef. Het beste nummer van de plaat komt trouwens niet uit de koker van dit tweetal, maar is een cover van het epische door Rodney Crowell geschreven titelstuk "The Border". Het blijft bijzonder hoe goed de zanger ondanks zijn hoge leeftijd nog bij stem is." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
