"The Beatles: Engelse pop, helder als kristal, gezongen door jongens die nog geen 30 waren toen ze stopten. Lucinda Williams: doorleefde country uit Louisiana van een 71-jarige vrouw met een stem als de gravel road die ze ooit bezong. Die twee uitersten komen samen op "Lucinda Williams Sings The Beatles from Abbey Road". Dat werkt soms goed, vooral in de songs die toch al de rauwste en ‘diepste’ van The Beatles waren: "Don’t Let Me Down", "I’ve Got a Feeling" en "Yer Blues", maar ook "While My Guitar Gently Weeps" en het slepende "Rain". Die songs maken Williams en haar sterke band zich eigen zonder er veel spectaculairs mee te doen: ze krijgen een andere betekenis. Minder geloofwaardig klinkt een bruisende, vroege Beatles-popsong als "Can’t Buy Me Love" uit Williams’ mond. Het geheel is eerder intrigerend dan werkelijk van toegevoegde waarde, maar soms is dat genoeg voor veertig minuten geboeid luisteren." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"Lucinda Williams levert met "Stories From A Rock N Roll Heart" haar beste album in twintig jaar af. Dat het rock & roll-hart van Lucinda Williams veel bijzondere verhalen herbergt, bleek eerder dit jaar wel uit haar zeer lezenswaardige autobiografie "Don’t Tell Anybody The Secrets I Told You". En dat terwijl ze nog niet eens een letter wijdde aan de beroerte die eind 2020 zomaar het einde van haar carrière had kunnen betekenen. De singer-songwriter moest opnieuw leren lopen en kon geen gitaar meer spelen. Als geheel is "Stories From A Rock N Roll Heart" minder zwaarmoedig dan de ietwat eenvormige voorganger "Good Souls Better Angels" (2020), al vind je ook hier de vertrouwde, in eenzaamheid gedrenkte ballads. Zoals "Jukebox", waarin Angel Olsen meezingt, of het schitterende "Where The Song Will Find Me", waarin de intense gitaarpartijen evenveel bezieling overbrengen als Williams’ stem." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
"Met een reeks cds ondersteunt Lucinda Williams de vraag naar live-scenes. Na het eerbetoon aan Tom Petty maakt ze nu een muzikaal uitstapje naar Tennessee en Alabama. Muzikaal is daarmee ook de stijl bepaald: Het gaat om de sound van de 60-er en 70-er jaren. Een tijdperk , waarin de bouwstenen van soul, blues en country voor eeuwig werden gelegd. Het album werd live opgenomen. Allemaal bij elkaar, geen track-by-track. Deze omstandigheid alleen al doet een ongekunsteld, niet zo gelikte muziekbelevenis verwachten en ja hoor, precies zo klinkt Southern Soul: From Memphis To Muscle Shoals & More. Lucinda is geen artieste, die zich uitsluitend laat bedienen, maar mengt bekende songs met meer onbekend gebleven-song-parels. Een mix, die sfeer brengt en waarbij er daadwerkelijk iets te ontdekken valt. Een muzikale reis in de 60-er en 70-er jaren. Lucinda Williams interpreteert soul- en country-klassiekers. Casual en cool, zoals je haar kent." (Nashvilletv)
"In 2020 begon Williams de zesdelige serie Lus Jukebox, een project ter ondersteuning van de door COVID-19 getroffen muziekpodia. De zes liveoptredens werden via HD-video gestreamd. Elk optreden had een thema (een artiest, een muziekstijl of een muziekperiode). Nu verschijnt Vol. 6, You Are Cordially Invited A Tribute To The Rolling Stones. Een album met 16 covers van The Rolling Stones. Hits en songs van de albums Beggars Banquet (1968), Let It Bleed (1969), Sticky Fingers (1971), Goats Head Soup (1973) en Its Only Rock n Roll (1974). Prachtig is de bluesballad No Expectations. Mooi is de zang in de langzame versie van Dead Flowers en de intensiteit van de zang neemt toe in het ruim zes minuten durende Salt Of The Earth. Lucinda Williams verrast met een zeer persoonlijke interpretatie van (klassieke) songs uit het repertoire van The Rolling Stones. Een mooie ode." (Bluestownmusic)
"Iets moet Lucinda Williams op de hielen zitten, maar wat? Zijn het de kwade geesten uit de titel van dit album, de tweede dubbel-CD in anderhalf jaar? Bij zo'n enorme productie van een roots- en countryrockzangeres die wat op leeftijd raakt zou je denken: selecteer strenger en breng dat ene meesterwerk uit. Maar verdomd, de 14 liedjes op dit album, inclusief covers, komen in de buurt. Haar stem klinkt nog wat ouder, slepender dan voorheen. Maar dat komt de intensiteit van existentiële overpeinzingen in de trage rootsrocker "Dust" juist ten goede. Het bijzonderst aan deze Williams is de begeleiding van die prachtig zwabberende stem, en vooral de vluchtige gitaren van Greg Leisz en jazzgitarist Bill Frisell, die weergaloos ineenvlechten in een gaaf gitaarjazzliedje als "Place In My Heart". Beklemmend is het titellied, een spookachtige countryballad, waarin Williams de angst van zich af probeert te zingen met een zuchtende, vermoeide maar bloedmooie kraakstem." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Charles Lloyd duikt dieper in de rootsmuziek van zijn thuisland Amerika. Deze 80-jarige rietblazer en fluitist is vooral bekend van zijn avant-garde jazzalbum Forest Flower (1966). Met zijn huidige band The Marvels (met onder meer gitarist Bill Frisell en pedalsteelgitarist Greg Leisz) creëert Lloyd nu een stemmige combinatie van americana en jazz. De doorleefde songs en rauwe zang van gast Lucinda Williams lijken hiervoor geknipt. Er werd gekozen uit haar donkere songs als Ventura (van World Without Tears uit 2003) en Unsuffer Me (van West uit 2007). Vooral in een uitgesponnen versie van dat laatste nummer raken band en de zangeres op dreef en krijgt de smachtende intensiteit van het origineel een nieuwe, eigen lading. Door die sterke samenwerking dreigen de instrumentale nummers te gaan klinken als minder betekenisvolle intermezzos. Maar de rol van Williams is prominent genoeg om Vanished Gardens tot een zeer geslaagd album te maken". (MR, Muziekweb)
"20 Nieuwe songs krijgen we te verhapstukken bij deze eersteling op Lucinda Williams' eigen label. Is dat niet wat veel voor een countrysoulzangeres (61) die zich in de herfst van haar carrière zou moeten bevinden? Die blij zou moeten zijn met een paar sterke songs voor een nieuwe plaat? De overdaad schaadt gelukkig niet. "Down Where The Spirit Meets The Bone" is niet alleen in omvang een kolossale plaat. Vanaf de eerste klaaglijke tokkelballade "Compassion" grijpt de altijd neusverkouden, krakerige maar in de hoge noten ook zo schitterend uithalende stem van Williams je bij de keel en móét je doorluisteren. De teksten zijn scherp en wrang als altijd, in klassieke countrysongs als het prachtige "This Old Heartache" en bijvoorbeeld de duistere moerasrocker "Something Wicked This Way Comes": het kwaad beloert ons, en worden we toegezongen door deze Williams dan breekt het angstzweet ons toch weer uit. Wat een verheugende berg essentieel nieuw Williams-werk." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
