Negen LP's uit de periode 1961-1962 op vier CD's. Het zijn de eerste jaren van het bestaan van Sinatra's eigen label Reprise, waarop "Ring A Ding-Ding!" het eerste album was. Het opent dan ook deze collectie. Net als in de Capitol-jaren wisselen romantische ballad-albums met orkesten wisselen en meer up-tempo swingende albums met bigbands elkaar af, waaronder de eerste van enkele samenwerkingen met Count Basie en zijn bigband.
Ter gelegenheid van de 100ste geboortedag van The Voice verschijnt deze verzamelaar (1 CD van iets meer dan 80(!) minuten, met 25 hits) die 's mans hele carrière tot bron heeft, dus zowel zijn Columbia-, Capitol- als Reprise-periode. Eén nummer, "Just In Time", is zelfs nooit uitgebracht in deze versie.
Een rijke erfgename gaat voor de tweede keer trouwen, maar besluit na veel verwikkelingen toch maar te hertrouwen met haar eerste man
"Oorspronkelijk had Frank Sinatra gepland om "Only The Lonely" op te nemen met Gordon Jenkins, die zijn vorige all-ballads album, "Where Are You", had gearrangeerd. Jenkins was niet beschikbaar ten tijde van de sessies, wat Sinatra terugbracht naar zijn oorspronkelijke arrangeur bij Capitol, Nelson Riddle. Het resultaat is misschien wel zijn beste ballads album. "Only the Lonely" volgt dezelfde formule als zijn vorige down albums, maar de toon is aanzienlijk somberder en wanhopiger. Riddle gebruikte een groter orkest voor het album dan hij in het verleden had, wat het album een statige, bijna klassieke sfeer gaf. In de kern is het album echter een set van broeierige saloon songs, gemarkeerd door twee van Sinatra's tour de forces -- "Angel Eyes" en "One for My Baby". Sinatra forceert nooit emotie uit de tekst, hij laat alles natuurlijk en met gratie stromen. Het ideale album voor laat op de avond." (AllMusic; 5/5 sterren)
Box die de jaren 1960 tot en met 1986 beslaat. De tijd van hits als "Strangers In The Night" en "New York, New York", die beiden op deze set te vinden zijn. "Like "The Capitol Years", the four-disc box set "The Reprise Collection" was released to celebrate Frank Sinatra's 75th anniversary. However, it works as a better sampler than the Capitol set, partially because Sinatra released so many albums on Reprise that it is necessary to have an introduction to such a large body of work. Also, his Reprise records, while still being concept albums, were more inconsistent and therefore easier to anthologize. Many highlights, as well as most of his biggest hits from the era, are included on "The Reprise Collection", along with a handful of rarities that are nearly as enjoyable. It's a dynamite collection and proves that the '60s and '70s were a surprisingly diverse, rewarding time for Sinatra." (Stephen Thomas Erlewine, Allmusic)
Veelal beschouwd als z'n beste album uit de jaren zestig. Rijke, statige en melancholieke arrangementen van Gordon Jenkins en het relatief recent materiaal vullen elkaar aan in de thematiek: ouder worden, spijt, terugblikken.
Belicht de jaren voor z'n eigen Reprise-label, vanaf 1960. Zeker de eerste jaren kon het werk zich qua klasse meten met de prachtige platen voor het Capitol-label, uit de jaren '50. De nieuwste opname stamt uit 1984. Met o.a. "My Way", "Strangers In The Night", "Theme From New York New York", "The Lady Is A Tramp", "It Was A Very Good Year" (van een van z'n mooiste albums: "September Of My Years").
"In 1971 was Sinatra met vroegpensioen gegaan. Na twee jaar was-ie alweer terug met de TV-special "Ol' Blue Eyes Is Back". Om dat te vieren, gooide hij voor de camera's de heupen los met zijn oude danspartner Gene Kelly - erg lichtvoetig voor twee mannen van rond de 50. Deel 2 van dit schijfje is "The Main Event", de show die Sinatra een jaar later gaf in Madison Square Garden in New York. Hij treedt daar op in een soort boksring-zonder-touwen in het midden van de zaal en wordt aangekondigd door bokscommentator Howard Cosell. Heerlijk optreden, vol vuur, enthousiasme, humor en op z'n tijd ouderwets geschmier. Het op video geschoten beeldmateriaal is een wolkje wazig, de beeldverhouding ouderwets 4:3, maar de geluidskwaliteit is perfect." (Tjerk Lammers, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Op dit album uit 1964 zingt Frank voor het eerste "Fly Me To The Moon (In Other Words)". "Geen orkest kon Sinatra zo laten swingen als dat van Count Basie. De liedjes van het album "It Might As Well Be Swing" werden gearrangeerd door Quincy Jones. Vanaf de eerste tikjes op de drums tot de laatste pianonoten van Basie zelf is "Fly Me To The Moon" perfect." (aldus Rob Gollin in een artikel over Sinatra in De Volkskrant, 7 december 2015, n.a.v. zijn 100ste geboortedag die week)
"Dat er ooit een compleet Sinatra-album in mijn leven zou verschijnen waar ik zielsveel van zou gaan houden, hield ik ooit voor onmogelijk. Via Jake Holmes kom ik het album op het spoor. Holmes is een onderschatte singer/songwriter uit New York, die het prachtige "Her Song" schreef. Wij kennen het als Frans Halsema's "Voor Haar". Van Holmes is ook "Dazed And Confused", door Led Zeppelin zonder bronvermelding geconfisqueerd. Samen met Bob Gaudio schreef hij liedjes voor Sinatra, die moesten leiden tot een wat hipper album dan de rest van Sinatra's catalogus. Holmes schrijft de teksten; het wordt een doorlopend verhaal over een man van middelbare leeftijd, vader van twee kleine kinderen, die verlaten wordt door zijn vrouw. Of beschrijft Holmes op een poëtische manier het overlijden van de vrouw en het verdriet van de man? De 10 liedjes vormen samen dit "Watertown", een historisch commercieel dieptepunt in Sinatra's carrière. Maar het is in ieder geval de Sinatra die ik het liefst hoor." (Leo Blokhuis, Revolver)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
