"By January 1973, Eric Clapton's career was going great guns as the result of compilations like History of Eric Clapton; the only problem was that Clapton himself was nursing a heroin addiction and hadn't been heard from since his August 1971 appearance at the concert for Bangladesh. The Who's Pete Townshend enticed Clapton out for another one-off concert appearance (in fact, there were two shows) at the Rainbow Theatre in London on January 13, 1973, and organized an all-star band to back him. It was an ensemble effort, as much a showcase for Steve Winwood -- who sang lead vocals on "Presence of the Lord" and Traffic's "Pearly Queen" -- as for the nominal star. But it demonstrated that the reclusive Clapton could still play, and that was welcome news. Today, the album is an adequate live document, though one can find better performances of the songs on other records." (Allmusic). Op deze vernieuwde uitgave zijn 8 niet eerder gepubliceerde tracks toegevoegd. Zeker een aanrader voor de fans van Eric Clapton.
Filmversie van de rockopera Tommy met muziek door The Who en zang door o.a.: Eric Clapton, Tina Turner, Elton John
Terwijl zijn band The Who in 1981 en 1982 twee albums produceerde die vooral degelijk waren, met bijpassend relatief spaarzaam drumspel van Kenney Jones (ex-Small Faces). Op dit terzelfdertijd verschenen solo-album pakt Townshend de zaakjes anders aan. Hij vroeg om te beginnen twee even technisch als spectaculair spelende drummers, Simon Phillips (later toch nog tijdelijk bij The Who) en Mark Brzezicki (later o.a. Big Country, Fish en Procol Harum) en werkte met muzikanten die vooral actief waren in artpop- en new wave-kringen. Dus ja, er klinken wat meer synthesizers dan bij The Who, maar niet overdadig - het blijft toch óók een rock-album. Ook lijkt hij zijn meer uitdagende songmateriaal (zoals het constant modulerende "The Sea Refuses No River") achtergehouden hebben voor deze plaat. Deze 2016-remaster laat alle instrumenten helder en gedefinieerd klinken, wat hopelijk leidt tot een herwaardering van dit toch in de tussenliggende 34 jaar wat ondergesneeuwde album.
In 1985/6 was de The Who-componist/slaggitarist/zanger op tournee ter promotie van zijn solo-album "White City". Zo wist hij zich in deze The Who-luwe jaren in de kijker te spelen, mede door het hitsucces van het energieke "Face The Face". Verbazingwekkend is hier het uithoudingsvermogen waarmee Simon Phillips het nummer minutenlang op tempo houdt. In januari 1986 speelde Townshend met zijn begeleidingsband The Deep End op de MIDEM-beurs in Cannes. Gelukkig waren de camera's van het Duitse TV-programma Rockpalast erbij. Naast The Who lag in die jaren ook Pink Floyd op z'n gat, waardoor Pete's kameraad David Gilmour zomaar tijd had om hem te begeleiden (hij had het jaar ervoor trouwens ook al getourd met Bryan Ferry). Hij krijgt nog de ruimte voor een nummer van zijn soloplaat "About Face": "Blue Light", daarin komen de strakke blazers van The Kick Horns goed van pas. Simon Phillips, ook mee op tournee, krijgt hier zijn drumsolo. Naast "White City"-materiaal passeren ook enkele The Who-klassiekers de revue.
Koud na het 50-jarig bestaan van The Who verschijnt deze bijzondere "Quadrophenia"-bewerking. Rachel Fuller is de vrouw van The Who-componist/gitarist Pete Townshend. Zij heeft het werk gearrangeerd voor symfonie-orkest en vocale solisten. Het orkest van dienst is The Royal Philhamonic Orchestra. De Britse tenor Alfie Boe, bekend van musicalrollen, zingt de stukken die op het origineel door Roger Daltrey worden vertolkt. In feite zet hij zodoende het karakter van de mod Jimmy Cooper neer, die in de filmversie uit 1979 vertolkt werd door Phil Daniels. Het leuke is dat Daniels ook aan deze symfonische versie meewerkt, maar nu in de rol van de vader van Jimmy. Billy Idol vertolkt Ace Face (in de film gespeeld door Sting). Het geheel is dik 10 minuten ingekort t.o.v. het 1973-album; het past nu op één CD van iets meer dan 80 (!) minuten. De van zichzelf al statige songs ("Love Reign O'er Me" bijvoorbeeld) werken beter in dit jasje dan de steviger rockers. De wat operateske stem van Boe mist wat van de aardse power van Daltrey.
Op 19 mei 2020 vierde Pete Townshend zijn 75e verjaardag, want hij werd op 19 mei 1945 geboren in Middlesex (tegenwoordig een deel van Londen), Engeland. Zijn volledige (doop)naam is Peter Dennis Blandford Townshend, het eerste kind van saxofonist Cliff Townshend en zangeres Betty Dennis. Op dit album staan zijn grootste solohits en persoonlijke favorieten, al dan niet in een geremixte versie plus het nooit eerder uitgebrachte Uneasy Street.
Concert, opgenomen op 5 juli 2015 in de Royal Albert Hall, Londen
De Who-gitarist/zanger wordt hier begeleid door de latere ritmesectie van Big Country: Tony Butler (basgitaar) en Mark Brzezicki (drums)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
